Ουκρανία: Η Ρωσία χαμηλώνει τον πήχη των “φιλοδοξιών” της, αλλά ο πόλεμος θα αργήσει να τελειώσει

Ένα μήνα αφότου ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι η Ουκρανία πρέπει να απελευθερωθεί από το ιστορικό λάθος της ανεξαρτησίας της, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι οι πολεμικοί στόχοι της Ρωσίας περιορίζονταν στην περιοχή του Ντονμπάς και πλησιάζουν στην ολοκλήρωσή τους.

Αυτή η υπαναχώρηση αναμφίβολα θέτει τις βάσεις για την “προώθηση” της επιχείρησης ως επιτυχία στο ρωσικό κοινό, παρά τη χαοτική στρατιωτική απόδοση μάχης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει γρήγορο τέλος του πολέμου.

Ποιες είναι οι  πόλεις -“στόχοι” της Ρωσίας

Έχοντας αποτύχει στις αρχικές προσπάθειες της να καταλάβει αρκετές πόλεις της Ουκρανίας και με αρκετή αταξία στις “τάξεις” της , η Ρωσία αναγκάστηκε να επικεντρωθεί σε έναν στόχο κάθε φορά. Η Μαριούπολη είναι η τρέχουσα κύρια προσπάθεια.

Μόλις πέσει αυτή η πόλη-λιμάνι, το Χάρκοβο είναι πιθανό να είναι ο επόμενος στόχος, ακολουθούμενο από μια προσπάθεια ώθησης βόρεια κατά μήκος του ποταμού Δνείπερου για να αποκόψουν τις ουκρανικές δυνάμεις στο Ντονμπάς. Εάν οι Ρώσοι καταφέρουν να κρατήσουν τη Χερσώνα, αυτό θα άνοιγε το δρόμο για μια εκεχειρία με πρωτοβουλία της Ρωσίας, με σύνδεση μεταξύ του Ντονμπάς και της Κριμαίας, και της ρωσικής προπαγάνδας που ισχυρίζεται ότι απέτρεψε μια “φανταστική” Ουκρανική γενοκτονία κατά των Ρώσων στο Ντονμπάς.

Ακόμη και αυτοί οι πιο περιορισμένοι στόχοι υπόσχονται σκληρές μάχες. Το Χάρκοβο –κοντά στα ρωσικά σύνορα– έχει ήδη υποστεί σφοδρό βομβαρδισμό, η ένταση του οποίου είναι πιθανό να αυξηθεί και η Ουκρανία έχει λίγες επιλογές για να τον αποτρέψει.

Από την άλλη πλευρά, η μάχη προς τα βόρεια κατά μήκος του Δνείπερου πιθανότατα θα αντιμετωπιστεί με σκληρή αντίσταση, με τις συνεχιζόμενες δυτικές προμήθειες όπλων να οδηγούν σε βαριά φθορά μεταξύ των ρωσικών τεθωρακισμένων. Η έκβαση αυτής της μάχης δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη.

Οι τρεις λόγοι που θα καθυστερήσουν τη λήξη του πολέμου

Θα ήταν σοβαρό λάθος να περιμένουμε να τελειώσει ο πόλεμος σε αυτό το σημείο, ωστόσο, ακόμη κι αν οι τοπικές εκεχειρίες και οι εκτεταμένες διαπραγματεύσεις υποδηλώνουν ότι η διπλωματία μπορεί να επικρατήσει.

Αυτό συμβαίνει για τρεις λόγους

Πρώτον, η άποψη του Πούτιν για το Κίεβο – ως δικαιωματικά ρωσικό έδαφος – δεν θα έχει αλλάξει. Όπως ο ρωσικός στρατός προσπαθούσε συνεχώς να αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία και να σκοτώσει τους στρατιώτες της για τα οκτώ χρόνια μεταξύ της προσάρτησης της Κριμαίας και της φετινής εκστρατείας, οι διαπραγματεύσεις δεν θα σταματήσουν τη ρωσική επιθετικότητα αλλά απλώς θα αλλάξουν την ένταση και την έμφαση.

Δεύτερον, ακριβώς επειδή η Ρωσία ετοιμάζεται να προσαρτήσει περισσότερο ουκρανικό έδαφος, ώστε να διεκδικήσει τη νίκη στο εσωτερικό, οι δυτικές κυρώσεις δεν εξαφανίζονται. Θα επιμείνουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Πούτιν χάνει γρήγορα όλους τους μοχλούς επιρροής στη Δύση εκτός από την εφαρμογή ή την απειλή βίας. Σε αυτό το πλαίσιο, οποιαδήποτε ηρεμία στις μάχες είναι πιθανό να δει τους Ρώσους να επιδιώκουν να διορθώσουν ελαττώματα στο σχέδιο εκστρατείας τους, να ανασυνταχθούν και να απειλήσουν μια μελλοντική εκστρατεία κατά του Κιέβου.

Ο τρίτος λόγος για τον οποίο οι νέοι δηλωμένοι στόχοι της Ρωσίας δεν υποδηλώνουν επικείμενο τέλος των εχθροπραξιών είναι ότι, ακριβώς λόγω των προσδοκιών των πρώτων δύο σημείων, η Ουκρανία δεν θα επιθυμήσει να δει μια εκεχειρία, να επιτρέψει στη Ρωσία να σκάψει σε μια νέα «γραμμή επαφής “. Αυτό θα ισοδυναμεί με το να παίρνεις  κομμάτι – κομμάτι τη χώρα. Η Ουκρανία θα επιδιώξει να ενισχύσει το Χάρκοβο και θα προσπαθήσει να αποτρέψει την περικύκλωσή του, καταστρέφοντας την περιοχή για τον δεύτερο στόχο της Ρωσίας μετά τη Μαριούπολη.

Τελικά, το Κίεβο δεν θα αισθάνεται ασφαλές μέχρι να απομακρυνθεί ο Πούτιν από την εξουσία ή να σπάσει ο ρωσικός στρατός και για τον σκοπό αυτό θα επιδιώξει να συνεχίσει να σκοτώνει Ρώσους στρατιώτες στο ουκρανικό έδαφος, για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Επιπλέον, μια γενική κατάρρευση των ρωσικών δυνάμεων αναμένεται να προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για την Ουκρανία να ξαναπάρει ό,τι έχασε το 2014 και το 2015. Έχοντας τράβηξε το χέρι της Ρωσίας σε μια καταστροφή, ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι δεν έχει καμία πρόθεση να αφήσει τη Ρωσία να το “τραβήξει”. Ακόμα κι αν το ήθελε, η ουκρανική κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει λίγα για να σταματήσει την εξέγερση των Ουκρανών στα κατεχόμενα εδάφη.

Για τους διεθνείς εταίρους της Ουκρανίας, αυτή η δυναμική θέτει ορισμένα δύσκολα ερωτήματα.

Εκείνοι που αναζητούν “διεξόδους” μπορεί στην πραγματικότητα να πιέζουν την Ουκρανία να παραδώσει μακροπρόθεσμα πλεονεκτήματα στη Μόσχα. Για την Ουκρανία, οι περιορισμένοι στόχοι της Ρωσίας προσφέρουν τον χώρο για πιο μαξιμαλιστικές φιλοδοξίες. Το ερώτημα είναι αν τα συμμερίζεται η Δύση.

Με πληροφορίες από Τhe Guardian