Στις 16 Μαρτίου το Google Doodle γιόρτασε την 200η επέτειο των γενεθλίων της καλλιτέχνιδας Rosa Bonheur, μιας πρωτοποριακής Γαλλίδας που θα γινόταν η αγαπημένη της αγγλικής καλλιτεχνικής σκηνής για τους ρεαλιστικούς πίνακές της με ζώα.
Ως νεαρή γυναίκα, η Bonheur ενθαρρύνθηκε να ζωγραφίζει. Πέρασε τις μέρες της σε σφαγεία και χωράφια μελετώντας τα θέματα των ζώων της και μέχρι τα 30 της, είχε γίνει διάσημη για τον πίνακα της The Horse Fair (περίπου 1852–55), που τώρα βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνη στη Νέα Υόρκη. Η επιτυχία αυτής της δουλειάς εκτόξευσε στα αστέρια την καριέρα της.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="1031" width="768" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Λίγο αφότου το έργο κέρδισε την αναγνώριση του κοινού, η Bonheur συνάντησε τη βασίλισσα Βικτώρια που της απονεμηθεί το ανώτατο παράσημο της Γαλλίας, η Λεγεώνα της Τιμής. Όλα αυτά σήμαιναν ότι η Bonheur πέτυχε το όνειρο ζωής της να στηρίξει οικονομικά τον εαυτό της και τις γυναίκες που αγαπούσε. Η Bonheur έζησε με τη σύντροφό της Nathalie Micas για περισσότερα από 40 χρόνια, μέχρι την ημέρα που πέθανε η Micas.
Όταν κοιτάμε πίσω στην ιστορία της τέχνης και βλέπουμε τέτοια ταλέντα μαζεμένα, η παρουσία ενός καλλιτέχνη όπως η Bonheur μπορεί συχνά να φαίνεται εκπληκτική. Αν μπορούσε να τα καταφέρει, γιατί όχι και άλλοι; Αυτή ήταν η ερώτηση που έθεσε η Linda Nochlin στο δοκίμιο-ορόσημο του 1971 «Γιατί δεν υπήρξαν μεγάλες γυναίκες καλλιτέχνες;» Σε αυτό, η Nochlin αναγνωρίζει το μεγάλο ταλέντο της Bonheur, ενώ επισημαίνει τις εξαιρετικά συγκεκριμένες συνθήκες που επέτρεψαν στη Bonheur να γίνει «μία από τις πιο επιτυχημένες και καταξιωμένες γυναίκες ζωγράφους όλων των εποχών». Αυτό το δοκίμιο, μαζί με άλλα κείμενα από φεμινίστριες μελετητές, βοήθησε να επιστήσει εκ νέου την προσοχή στην Bonheur τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρώτη ανάμεσά τους ήταν η οικογένεια της Bonheur. Η μητέρα και ο πατέρας της ανήκαν σε μια εξειδικευμένη χριστιανοσοσιαλιστική αίρεση με το όνομα Saint-Simonianism, η οποία υποστήριζε την ισότητα γυναικών και εργαζομένων. Ο πατέρας της Bonheur, ένας φτωχός καλλιτέχνης, ένιωθε έντονα τη χειραφέτηση των γυναικών και επέμενε να αγωνίζεται για ανεξαρτησία και να συνεχίσει την καριέρα της ως καλλιτέχνης. Η Bonheur είχε ένα ζωτικής σημασίας παράδειγμα στο σπίτι για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν γίνει θήραμα της οικιακής παγίδας: τη μητέρα της. Η Nochlin γράφει ότι η Bonheur «αποδοκίμασε την πρόσθετη πίεση που έβαλε η αποστολική του πατέρα της στην υπερφορτωμένη μητέρα της», η οποία μεγάλωσε έξι παιδιά και διαχειριζόταν το νοικοκυριό.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="434" width="944" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν απλώς ο συγχρονισμός. Η Bonheur άρχισε να σχεδιάζει αγελάδες και άλλα ζώα φάρμας πολύ πριν καν προλάβει να διαβάσει. Αυτή η αγάπη της, που την έτρεφε ο πατέρας της, έτυχε να συγχρονιστεί με το στυλ των καιρών. «Με την άνοδο της αστικής τάξης και την πτώση της καλλιεργημένης αριστοκρατίας, μικρότεροι πίνακες, γενικά με καθημερινά θέματα, παρά μεγαλειώδεις μυθολογικές ή θρησκευτικές σκηνές, είχαν μεγάλη ζήτηση», έγραψε η Nochlin. Μην ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι ακόμη και στις μέρες μας ένας άνθρωπος να έχει αποκτήσει την αστική ματιά. Εκείνη ήταν μια γυναίκα που το είχε από την φύση της. Τα έβλεπε όλα πιο εκλεπτυσμένα, ακόμη και τα ζώα φάρμας.
Οι πίνακες τοπίων και ζώων ήταν τόσο περιζήτητοι που οι καλλιτέχνες που αναζητούσαν μιας δασκάλα στράφηκαν σε αυτά τα θέματα. Η Bonheur, η οποία είχε την τάση να ασχολείται με αυτό το είδος ζωγραφικής αρχικά, ήταν ήδη κύριος του στυλ. Οι ποιμενικές της εικόνες, όπως το The Highland Shepherd (1859), συχνά απεικονίζουν βοσκούς και αγρότες να φορούν ρούχα που είχαν ήδη φύγει από χρήση για περισσότερο από έναν αιώνα από τη στιγμή που ζωγράφισε αυτές τις εικόνες. Οι αναχρονισμοί ήταν σκόπιμοι και οι κριτικοί τους λάτρεψαν.
Η Nochlin θεώρησε τη σχέση της Bonheur με την Micas ως μια «πλατωνική ένωση» που βολικά παρείχε στην Bonheur συντροφικότητα χωρίς τις θυσίες του γάμου, μια «διαχείριση για γυναίκες που ήθελαν να αποφύγουν την απόσπαση της προσοχής των παιδιών τις ημέρες πριν από την αξιόπιστη αντισύλληψη». Οι μεταγενέστεροι κριτικοί χαρακτήρισαν τη σχέση τως αναμφισβήτητα queer, και έδωσαν επίσης μεγαλύτερη έμφαση στους δεσμούς της Bonheur με τη ζωγράφο Anna Elizabeth Klumpke, με την οποία η Bonheur έζησε και η Nochlin δεν ανέφερε.