Πόλεμος στην Ουκρανία: «Η αγάπη και η οργή μου δίνουν τη δύναμη να ζω»

Σε μια συνοικία στα νότια του Κιέβου, η Ναταλία είναι μια νεαρή γυναίκα που περπατά προς με ένα ραβδί τύπου αϊκίντο στο χέρι. Εξηγεί αμέσως ότι «δεν μπορεί να με προστατεύσει από βλήματα, αλλά αισθάνομαι πιο ήρεμη όταν το έχω μαζί μου. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο, ακόμη και το επόμενο λεπτό. Πιστέψτε με, είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση αυτό που ζούμε».

Κατοικεί σε μια γειτονιά που περιβάλλεται από λαχανόκηπους. Εξηγεί ότι ο σύντροφός της είναι στρατιώτης. «Του στέλνω μήνυμα στο Telegram κάθε μέρα αλλά εδώ και μέρες βλέπω ότι δεν έχει συνδεθεί. Δεν έχω νέα του και ανησυχώ πολύ”. Η Ναταλία, που, μέχρι την ρωσική επίθεση, δούλευε σε εταιρεία του αγροτικού τομέα, ζει μαζί με την μητέρα της, μια γειτόνισσα που δεν αντέχει να είναι μόνη, μια ξαδέρφη που έχασε τον άντρα της στον βομβαρδισμό του αεροδρομίου του Κιέβου την πρώτη μέρα του πολέμου και τον γιο της Ολεξάντερ.

Οι τέσσερις γυναίκες αλληλοϋποστηρίζονται και οργανώνονται για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μια καθημερινότητα που ο πόλεμος έχει κάνει εξαιρετικά δύσκολη. «Έχουμε φαγητό, υπόγειο, νερό. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά, αλλά εδώ στη γειτονιά υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ που ανοίγει πού και πού. Αγοράζω ό,τι βρω. Γάλα, ​​τυρί, ζυμαρικά, εξαρτάται από τη μέρα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ανοίξει και τι θα βρει. Αγοράζω περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί». Το βράδυ, κατεβαίνουν στο κελάρι που έχουν φτιάξει για να κοιμηθούν με κάποια άνεση και να προετοιμαστούν για μια μακρά δοκιμασία, γιατί κανένας από αυτούς δεν σχεδιάζει να φύγει ακόμα από το Κίεβο. Η πόλη των σχεδόν 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων έχει απωλέσει περισσότερους από τους μισούς της κατοίκους.

Η Ναταλία μιλάει με ηρεμία και αποφασιστικότητα για αυτήν την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα φτιαγμένη από κονσέρβες φρούτων και λαχανικών από τον κήπο αλλά και για μια αβάσταχτη αναμονή. «Νιώθω δύο πράγματα, που είναι σαν δύο φτερά για μένα. Την αγάπη για την πατρίδα μου, για τους ανθρώπους που μας υπερασπίζονται. Και νοιώθω επίσης οργή. Δεν καταλαβαίνω πώς οι Ρώσοι στρατιώτες και οι απλοί Ρώσοι πολίτες επιτρέπουν και ανέχονται να γίνονται αυτές οι απάνθρωπες πράξεις. Αυτά δύο συναισθήματα μού δίνουν τη δύναμη να ζω». Από τα 36 της χρόνια, η Ναταλία φαίνεται δυνατή και αποφασισμένη. Εκτός από το ξυλάκι της για αϊκίντο, δείχνει ένα τσεκούρι και ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ που τοποθέτησε στην είσοδο του σπιτιού. Και ένα κυνηγετικό μαχαίρι φοράει στη ζώνη της. Αλλά εκμυστηρεύεται επίσης ότι αισθάνεται μια βαριά αγωνία και ένα αίσθημα απομόνωσης όταν ακούγονται πολύ ισχυρές εκρήξεις. «Δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα είμαστε ασφαλείς στο Κίεβο. Γι’ αυτό καθαρίζω κάθε μέρα τα πάντα στο σπίτι. Γιατί δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Ακούμε εκρήξεις κάθε μέρα. Είμαι εδώ και όχι στο μέτωπο γιατί έχω έναν γιο 8 ετών και μια μητέρα που κινείται με δυσκολία. Δεν έχω άλλη επιλογή. Διαφορετικά, θα ήμουν στο μέτωπο με τους άντρες και τις γυναίκες που υπερασπίζονται την πατρίδα μας».

Στις μεγάλες λεωφόρους, που είναι αποκλεισμένες από τα σημεία ελέγχου και τα τσιμεντένια τετράγωνα, οι περαστικοί είναι ελάχιστοι και κάνουν ουρές μπροστά από όσα φαρμακεία και σούπερ μάρκετ είναι ακόμη ανοιχτά. Τη Δευτέρα, ένας πύραυλος που αναχαιτίστηκε από μπαταρίες αεράμυνας του ουκρανικού στρατού κατέστρεψε μερικώς ένα κτίριο στο Όμπολον, στο βόρειο τμήμα του Κιέβου, σκοτώνοντας τουλάχιστον δύο ανθρώπους. Κάθε μέρα ακούγονται θαμπές εκρήξεις από μακριά. Το Κίεβο κρατά την αναπνοή του, μετρά τις εναπομείνασες αντοχές του.