«Πολλοί στην Αριστερά εκτιμήσαμε λάθος την προσπάθεια του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε απολογισμό», τονίζει η δεξαμενή σκέψης Ρόζα Λούξεμπουργκ, που πρόσκειται στο Γερμανικό Κόμμα της Αριστεράς, στο Die Linke, εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Το think tank, που φέρει την ονομασία της θρυλικής Γερμανίδας επαναστάτριας Ρόζα Λούξεμπουργκ και πρόσκειται στο Γερμανικό Die Linke, σπεύδει να τηρήσει ευδιάκριτες αποστάσεις από άλλα κόμματα που συμμετέχουν στο Κόμμα της Ευρωπαικής Αριστεράς. Σε αυτό συμμετέχουν και οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρωτοστάστησε και στην ίδρυσή του.
Η σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε είναι αποκαλυπτική και βαθιά αυτοκριτική.
Τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ανακοίνωσης ακολουθούν:
«Ο πόλεμος που τώρα επέστρεψε είναι αυτός εναντίον του οποίου γράφτηκε ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών: από τότε, με εξαίρεση την εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία το 1968, κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν είχε προσπαθήσει να υποτάξει άλλο. Παρά τις υποθέσεις πάρα πολλών αναλυτών, ο Πούτιν δεν θέλει απλώς να προσαρτήσει ένα κομμάτι της ανατολικής Ουκρανίας. Το βλέμμα του είναι στραμμένο σε ολόκληρη τη χώρα.
Το ερώτημα για το πώς θα πρέπει να ανταποκριθούν αυτοί στη γερμανική Αριστερά σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου ερώτηση, και είχε ήδη απαντηθεί σε κάθε περίπτωση από την ηγεσία της Die Linke πριν τεθεί. Όπως έγραψαν οι πρόεδροι των κομμάτων και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι , αυτός ο «επιθετικός πόλεμος κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθεί.
Η Ρωσία πρέπει να σταματήσει αμέσως τη μαχητική δραστηριότητα, να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός και να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».
Η ρωσική επίθεση είναι καθαρός ιμπεριαλισμός – ο ιμπεριαλισμός που εκπλήσσει πολύ λιγότερο αυτές τις μέρες για τους ανθρώπους στη Συρία, την Τσετσενία, τη Γεωργία και πολλά μέρη της Ανατολικής Ευρώπης παρά για σημαντικά τμήματα της γερμανικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής Αριστεράς.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμα στην κλαουζεβιτσιανή «ομίχλη του πολέμου», παίρνοντας τα πράγματα όπως έρχονται. Τι θέλει να πετύχει ο Πούτιν; Είναι η εισβολή του μια επανάληψη του εγκληματικού λάθους του Μπρέζνιεφ, ο οποίος εισέβαλε στο Αφγανιστάν το 1979 μόνο για να αποσύρει ο διάδοχός του δέκα χρόνια και εκατομμύρια νεκρούς αμάχους αργότερα σε μια δική του υπερεκτεταμένη αυτοκρατορία στα πρόθυρα της τελικής κατάρρευσης;
Αυτός ο πόλεμος είναι απόφαση του Πούτιν και της χούφτας των ανδρών γύρω του, του κυβερνώντος κύκλου του Κρεμλίνου. Η Ρωσία υπό τον Πούτιν λειτουργεί σαν αυτοκρατορική υπερδύναμη: το 2008 απορρόφησε την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία, το 2014 προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας και υποστήριξε τις αυτονομιστικές δυνάμεις στην ανατολική Ουκρανία και μετά το 2015 εξασφάλισε ότι ο δολοφόνος δικτάτορας Μπασάρ αλ Άσαντ θα μπορούσε να κρατήσει στην εξουσία στη Συρία.
Ωστόσο, μετρούμενη από την οικονομική της παραγωγή, η Ρωσία δεν απολαμβάνει πλήρως το καθεστώς υπερδύναμης.
Αν και μπορεί να είναι μια από τις μεγαλύτερες χώρες της γης, έχει ΑΕΠ περίπου ίσο με αυτό της Ισπανίας. Είναι ένα κράτος που βρίσκεται στην περιφέρεια της παγκόσμιας οικονομίας και εξαρτάται από τις εξαγωγές καυσίμων. Παρόλα αυτά, είναι επίσης ένα καλά οπλισμένο κράτος με πυρηνικό οπλοστάσιο και ο Πούτιν ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τον πόλεμο για να αποσπά την προσοχή από τις εσωτερικές του κρίσεις.
Ο πόλεμος έχει χαράξει σαφείς ηθικές γραμμές. Οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης των συμφερόντων της ρωσικής ασφάλειας —ή ενσωμάτωσης της χώρας στην Ευρώπη, οικονομικά ή με άλλο τρόπο— εμφανίζεται ξαφνικά στη Γερμανία ως αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση, ή ως κυνική άγνοια των μακροχρόνιων αυτοκρατορικών σχεδίων του Πούτιν στη χειρότερη.
Σε πολυάριθμες εμφανίσεις στα γερμανικά talk show πριν από τον πόλεμο, πολιτικοί από την Die Linke ασχολήθηκαν εξαντλητικά με το θέμα της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και τα «νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας» της Ρωσίας σε σχέση με τη
σύγκρουση στην Ουκρανία. Το γεγονός ότι εκπρόσωποι ενός κόμματος χωρίς σχεδόν καμία επιρροή αντιμετωπίζουν δυσανάλογα αυτό το θέμα στο εθνικό προσκήνιο υποδεικνύει απώτερα κίνητρα, η συμπάθεια προς την δηλωμένη ευαισθησία της Μόσχας σε θέματα ασφάλειας είναι ένα ζήτημα συναίνεσης σε όλα τα πολιτικά στρατόπεδα της Γερμανίας.
Εκτός από τις εκτιμήσεις της πολιτικής ασφάλειας, η ρωσική ενσωμάτωση στην Ευρώπη ήταν η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης μέχρι την εισβολή. Μπορούμε να ευχαριστήσουμε την Άνγκελα Μέρκελ που η Γερμανία λαμβάνει πλέον πάνω από το ήμισυ της ενέργειάς της από τη Ρωσία. Ο στόχος εδώ ήταν τόσο η εξασφάλιση φθηνής ενέργειας για τη Γερμανία όσο και η αποτροπή της Ρωσίας από στρατιωτικές περιπέτειες στην Ευρώπη;
Ή μήπως η Γερμανία απλώς εξαρτήθηκε από έναν αυταρχικό όπως ισχυρίστηκε το Γερμανικό Πράσινο Κόμμα (και όπως επιβεβαίωσαν τώρα τα γεγονότα); Και η κριτική του ΝΑΤΟ και η ανατολική επέκτασή του μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, μια κριτική με βαθιές ρίζες τόσο εντός όσο και εκτός του Die Linke, διατηρεί κάποια αξιοπιστία; Τώρα είναι η ώρα για όσους έκαναν την λανθασμένη εκτίμηση, ότι η εισβολή στην Ουκρανία ήταν αδύνατο να γίνει απολογισμός».