Η ουκρανική τραγωδία που εκτυλίσσεται στις οθόνες μας, μεγάλες και μικρές, αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρόν για τα ποικιλόμορφα άκρα και τις συναφείς εξαλλοσύνες, που εκφράζονται με τον απαραίτητο πάντα στόμφο του ναρκισσευόμενου παντογνώστη. Αυτός, εξάλλου, είναι ο «εκλεκτός της αληθείας» και, άρα, νομιμοποιείται ο επιτηδευμένος λόγος του, ο πασπαλισμένος με πομπώδεις εκφράσεις.
Ο ιδιότυπος αυτός ελιτισμός τρέφεται από την κατ’ αποκλειστικότητα γνώση του βάθους των πραγμάτων. Ένα βάθος που οι κοινοί θνητοί αδυνατούμε να γνωρίζουμε – ενδεχομένως και να αντιληφθούμε –, καθόσον κινείται σε υψηλά επίπεδα θεωρητικής αφαίρεσης.
Και πράγματι, ο λόγος αυτός, που εκφέρεται κατεξοχήν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιδίδεται σε γενικές και αρκετά αφηρημένες διατυπώσεις. Αποστρέφεται τις συγκεκριμένες αναφορές, αντιστρατεύεται στις ψηλαφητές πραγματικότητες.
Ειδικότερα, στην περίπτωση του τρέχοντος ουκρανικού δράματος, βρισκόμαστε μάρτυρες της γνώμης ότι, στην Ουκρανία, υπάρχει μια σαφής άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων. Μια προσεκτική ανάγνωση, όμως, των αποτελεσμάτων των ουκρανικών εκλογών οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: η ακροδεξιά δεν υπερβαίνει στην Ουκρανία το περιθωριακό 4,5% – 5% του εκλογικού σώματος.
Δεύτερη γνώμη που διακινείται ευρέως είναι ότι το ΝΑΤΟ διαδραματίζει ένα σκοτεινό και ύποπτο ρόλο, αποβλέποντας στον μεσοπρόθεσμο έλεγχο της Ουκρανίας. Η έως τώρα στάση του ΝΑΤΟ, πάντως, δείχνει ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία κινείται, έως σήμερα τουλάχιστον, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το ΝΑΤΟ αρνείται, εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, να δρομολογήσει την ενταξιακή διαδικασία της Ουκρανίας, παρά το γεγονός ότι το Κίεβο έχει από καιρό υποβάλει σχετικό αίτημα.
Μια τρίτη συναφής, αλλά κάθε άλλο παρά ελάσσονος σημασίας, γνώμη συνίσταται στο ότι οι τρίτες χώρες θα έπρεπε να έχουν περιορισθεί στην παροχή μόνον ανθρωπιστικής βοήθειας στον λαό της Ουκρανίας. Η μεταφορά όπλων καθιστά μια χώρα περίπου συνεμπόλεμη.
Η προσέγγιση αυτή, όμως, είναι εξαιρετικά συζητήσιμη. Με βάση τις σχετικές διατάξεις του Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ένα κράτος που αποφασίζει να παράσχει οπλισμό σε ένα άλλο εθνικό κράτος δεν το καθιστά αυθωρεί και παραχρήμα συμμέτοχο στο πολεμικό γεγονός, εάν η στρατιωτική εισβολή προσκρούει στο δημόσιο διεθνές δίκαιο.
Και μας είναι γνωστό ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κάλεσε, με πλειοψηφία 13 προς 2, τη Ρωσική Συνομοσπονδία «να αναστείλει άμεσα τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου». Εκτός κι αν αμφισβητηθεί ακόμη και η νομομάθεια των δικαστών του Διεθνούς Δικαστηρίου με κάποιο από εκείνα τα γνωστά, ατακαδόρικα ευφυολογήματα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.