To μεγαλύτερο «αγκάθι» που αναδεικνύεται στο προσχέδιο συμφωνίας 15 σημείων ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία είναι ξεκάθαρα το αίτημα της Ρωσίας να αναγνωρίσει η Ουκρανία την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την ανεξαρτησία των δύο αυτονομιστικών περιοχών στο Ντονμπάς.
Υπάρχουν όμως και αρκετά μικρότερα “αγκάθια”, το καθένα από τα οποία μπορεί να “τινάξει στον αέρα” τις διαπραγματεύσεις και να επαναφέρει τη διπλωματική προσπάθεια στο σημείο – μηδέν. Το πιο δύσβατο “μονοπάτι”, ακόμα κι αν βρεθεί η “χρυσή τομή” στο θέμα της ανεξαρτησίας των δύο περιοχών στο Ντονμπάς, έχει να κάνει με τα ουκρανικά εδάφη που έχει καταλάβει η Ρωσία στο διάστημα του πολέμου.
Τυχόν υποχώρηση από την πλευρά του Ζελένσκι και αποδοχή της ρωσικής κυριαρχίας όπου επικράτησε ο στρατός του Πούτιν θα εκθέσει ανεπανόρθωτα τον ηγέτη της Ουκρανίας. Μπορεί κάτι τέτοιο να τον διατηρήσει στη θέση του αλλά από την επόμενη, η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί, θ΄ αρχίσει να μετράει ανάποδα… Το ίδιο ισχύει και για τον Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος έχει χαράξει κόκκινη γραμμή στις περιοχές που βρίσκονται στα χέρια των στρατιωτών του. Ξεκινάει τις όποιες διαπραγματεύσεις από εκεί και πέρα…
Ο Ζελένσκι έστειλε σαφές μήνυμα στη Μόσχα για τις προτεραιότητες που βάζει προκειμένου να γίνει εφικτή, από την πλευρά των Ουκρανών, μια συμφωνία με τη Ρωσία:
«Το τέλος του πολέμου, οι εγγυήσεις ασφάλειας και κυριαρχίας, η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας, οι πραγματικές εγγυήσεις για τη χώρα μας, η πραγματική προστασία για τη χώρα μας». Στο ίδιο ύφος με το οποίο θέτει τους όρους του, τόνισε ότι «ο κόσμος πρέπει να αναγνωρίσει επίσημα ότι η Ρωσία έχει γίνει τρομοκρατικό κράτος».
Ενδεικτική ήταν και η δήλωση του Μιχαήλο Ποντολιάκ, συμβούλου του Ζελένσκι: «Τα αμφισβητούμενα εδάφη και τα εδάφη συγκρούσεων είναι σε ξεχωριστή υπόθεση. Μέχρι στιγμής μιλάμε για εγγυημένη αποχώρηση από τα εδάφη που έχουν καταληφθεί από την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης στις 24 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας».
Σημειώνεται ότι οι Ρώσοι, πέρα από τα σχέδια τους για την Οδησσό, έχουν ήδη “αποκλείσει” την Ουκρανία από την Αζοφική θάλασσα όπως και σε εδάφη ανατολικά και βόρεια του Κιέβου.
Και υπογράμμισε κάτι που μοιάζει, αυτή τη στιγμή, πολύ μακρινό… «Είναι προφανές, ότι μοναδικός τρόπος για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, είναι οι απευθείας συνομιλίες μεταξύ των δύο προέδρων»
Από την πλευρά του ο Πούτιν επιμένει να εμφανίζει τη Ρωσία ως θύμα και όχι ως εισβολέα, να κατηγορεί τη Δύση και τις «φιλοδοξίες» της, για την κατάσταση στην Ουκρανία, την οποία ωθεί για να συνεχιστεί η αιμοτοχυσία, όπως είπε.
Διαμήνυσε δε ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ να λειτουργήσει η Ουκρανία ως βάση για να απειληθεί η Ρωσία, «να χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για επιθετικές ενέργειες εναντίον της χώρας μας», όπως είπε. Και επέμεινε στη θέση ότι «η Ουκρανία πρέπει να έχει ένα ουδέτερο καθεστώς, να αποστρατιωτικοποιηθεί και αποναζιστικοποιηθεί».
Το σίγουρο είναι ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπαίνει στην τέταρτη εβδομάδα, χωρίς να διαφαίνεται άμεσα ειρηνική λύση, ούτε όμως και κάποια οριστική έκβαση στο αμιγώς στρατιωτικό πεδίο.
Οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για τον βομβαρδισμό θεάτρου στη Μαριούπολη, στο οποίο είχαν καταφύγει οι άμαχοι, ενώ οι ρωσικές επιθέσεις για την κατάληψη των μεγάλων και κομβικών πόλεων της Ουκρανίας συνεχίζονται. Εστω κι αν αυτό γίνεται με όπλα παλαιότερης γενιάς επειδή η Μόσχα ξεμένει από σύγχρονα οπλικά συστήματα, όπως ισχυρίζονται το Βρετανικό υπουργείο Άμυνας. Η δυστοκία του ρωσικού στρατού να μπει στις πόλεις και ειδικά στο Κίεβο είναι δεδομένη, όμως συνεχίζει τους βομβαρδισμούς και χθες χτύπησε γραμμή φυσικού αερίου και κατοικίες στην ουκρανική πρωτεύουσα.