Το Larsen C του Χρήστου Παπαδόπουλου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Η Κέλλυ Σταυροπούλου παρακολούθησε το Larsen C του Χρήστου Παπαδόπουλου στο Παρίσι και λίγο πριν κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα, ξανά θυμάται την εμπειρία παρακινώντας μας να μην την χάσουμε.Είναι Σάββατο βράδυ και ο κόσμος ξεχειλίζει στα υποφωτισμένα μικρά μπαρ και εστιατόρια της Μονμάρτης. Είναι Δεκέμβριος, στη φάση που η πανδημία έχει χάσει για λίγο έδαφος, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και επικρατεί χαρά. Το δε Παρίσι στην πιο φωτεινή και δυναμική φάση που το έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Συμβαίνει αυτό στις πόλεις που έχουν αναλάβει τους Ολυμπιακούς, πόσο μάλλον μετά από παρατεταμένο lockdown, πόσο μάλλον αυτή η πόλη…

Το Theatre de la Ville, στους πρόποδες του λόφου της Μονμάρτης, κατάφωτο. Μικρές παρέες έξω από το θέατρο επιμένουν να καπνίζουν παρά το κρύο που δεν σε αφήνει να το αγνοήσεις, σε διαπερνάει. Ακούω σκόρπιες γαλλικές φράσεις και προσπαθώ να καταλάβω τι συζητάνε.

Ξεχωρίζω τις δύο ελληνικές λέξεις που φτάνουν στα αυτιά μου επαναλαμβανόμενα: «Christos Papadopoulos», ο τόνος στο os. Είναι αδύνατον να μην χαμογελάσουμε, όλοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι που είμαστε εκεί. Είναι αυτός ο χαριτωμένος τονισμός των Γάλλων που ενσωματωμένος στη μητρική σου γλώσσα υπερτονίζει την ιδιαιτερότητα του. Είναι κυρίως όμως αυτή η χαζό-περηφάνεια. Ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος ανεβάζει την παράσταση του στο Παρίσι, σε παραγωγή της δικής μας Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Η μεγάλη πρεμιέρα

Δεν είναι πρώτη φορά που το βιώνουμε, αλλά είναι πάντα ευχάριστο. Εδώ και κάποια χρόνια το πρόγραμμα εξωστρέφειας της Στέγης ταξιδεύει τη δουλειά Ελλήνων χορογράφων, σκηνοθετών, μουσικών, εικαστικών σε όλον τον κόσμο διαδίδοντας τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Πάνω από 70 παραγωγές της Στέγης έχουν ήδη παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ και μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς.

Τώρα όμως είμαστε εδώ. Για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα στο Παρίσι του Larsen C, της νέας (τέταρτης στη σειρά) παράστασης του χορευτή και χορογράφου Χρήστου Παπαδόπουλου. Τον θυμόμαστε από την προηγούμενη του παράσταση ΙΟΝ, αλλά ευκαιρία να τον μάθουμε καλύτερα. Ανοίγει η αυλαία και το φως μας κοροιδεύει. Δεν μας αφήνει να δούμε πόσοι άνθρωποι είναι στη σκηνή, ούτε πως αυτή μοιάζει. Η μουσική ξεκινά διστακτικά, αλλά στην πορεία υιοθετεί τον παλμό και την επαναληπτικότητα της techno.

Νιώθουμε οικεία με αυτό που συμβαίνει χωρίς καλά καλά να το αντιλαμβανόμαστε. Συγχρονισμένοι, δουλεμένοι χορευτές με απολύτως συνειδητή κίνηση που όμως μοιάζει μηχανική αφήνονται σε σχηματισμούς που και πάλι δεν αντιλαμβανόμαστε. Μου μοιάζουν να μαγνητίζονται και να απομαγνητίζονται. Ενώνονται και ξανά χωρίζουν οι δρόμοι τους. Και ξανά… Το φως θεριεύει, τεμαχίζει τα σώματα, αποδομεί. Παρατηρούμε ότι κουνάμε τα πόδια μας, όχι νευρικά, θέλουμε να συμμετέχουμε.

Η παράσταση Larsen C ανεβαίνει 30/3-3/4 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση

Περνάει η ώρα και το φως αποκαλύπτεται. Από το σημείο που κάθομαι σχηματίζει ένα σύννεφο στη μέση της αίθουσας. Τι είναι αυτό; Ο παράδεισος; Θυμίζει πάντως την φανταστική του απεικόνιση όπως την έχουμε δει στις ταινίες. Μας δίνει χώρο και χρόνο να κάτσει μέσα μας ο,τι έχουμε δει. Και όχι μόνο

Καλά το είπε ο Χρήστος Παπαδόπουλος: «Θέλω να εισάγω το κοινό σε μια χαλαρή συνθήκη. Πώς κοιτάζεις τα κύματα σε μια παραλία; Που ναι μεν χαλαρώνεις, αλλά δεν είναι υπνωτική η συνθήκη αφού ο εγκέφαλος λειτουργεί πάρα πολύ γρήγορα, φαντάζεσαι πράγματα που έχεις κάνει ή που δεν έχεις κάνει, πράγματα ασήμαντα ή σύνθετα. Είναι μια στιγμή που είσαι πολύ ανοιχτός». Τελειώνει. Χειροκροτάει το γαλλικό κοινό, χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα. Κι εμείς μαζί.

Βγαίνοντας διαβάζω ότι «Larsen C είναι η ονομασία ενός παγετώνα ηλικίας 10.000 ετών, που βρίσκεται στην Ανταρκτική. Η έκταση του είναι διπλάσια της Ουαλίας και κινείται τόσο αργά, ώστε δεν συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Λες και ο παλμός της κίνησής του απορροφάται από τον χώρο και τον χρόνο». Α μάλιστα. Τώρα εντοπίζω μια σύνδεση με την χορογραφία που είδα.

«Τα ανθρώπινα σώματα συντονίζονται στον ίδιο αέναο ρυθμό, σε μια ονειρική ακολουθία, όπου προοδευτικά φαντάζουν εξίσου απόκοσμα με το πολικό τοπίο» συνεχίζω να διαβάζω. Και τέλος: «Το Larsen C, μετά την περιοδεία του στην Ευρώπη, ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 30/3 για πέντε παραστάσεις». «Θα το ξανά δω τότε. Δεν το χόρτασα» απαντάω στο πρόγραμμα υπνωτισμένη.