Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Kramer σημειώνει ότι «είναι η πρώτη φορά που πολλοί από αυτούς τους διεθνώς διάσημους αστέρες της φωτογραφίας μόδας εκπροσωπούνται μαζί σε μια επίδειξη» και επισημαίνει ότι η δεκαετία του ’90 «είναι πρόσφατα μια αξιοσημείωτη πολιτιστική αναβίωση, επηρεάζοντας τη σύγχρονη τέχνη, το design και την ποπ κουλτούρα». Ακολουθεί ένας συναρπαστικός διάλογος με τη Schiffer στον οποίο συζητά την έκθεση και τι συνέβη στη δημιουργία της.
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980, λέει, το νέο είδος του σούπερ μόντελ «μοιράστηκε μια φήμη που ξεπερνούσε τη μόδα και γίναμε σύμβολα μιας αυτοδημιούργητης επιτυχίας», ενώ «η απεικόνιση της σεξουαλικής δύναμης, της ελευθερίας και της αισιοδοξίας κατά τη διάρκεια της ύφεσης Οι αρχές της δεκαετίας του 1990 συνέβαλαν στη διατήρηση της μόδας. Εμφανιστήκαμε στην πασαρέλα, σε καμπάνιες και στα εξώφυλλα περιοδικών, αλλά μας προσκάλεσαν επίσης σε talk show, να εμφανιστούμε σε ταινίες και στην τηλεόραση και να γίνουμε πρεσβευτές φιλανθρωπικών οργανώσεων».
Ήταν αυτό το επίπεδο έκθεσης που «μας έδωσε τη δυνατότητα να πάρουμε τον έλεγχο της καριέρας μας με έναν εντελώς νέο τρόπο», σημειώνει. «Όταν εμφανιζόμασταν όλοι μαζί σε επιδείξεις πασαρέλας, γυρίσματα μόδας ή διαφημιστικές καμπάνιες, ήταν το σύνολο που δημιουργούσε τα φαινόμενα».
Η δεκαετία του 1990, λέει, «ήταν μια εξαιρετική περίοδος που γνώρισε τη γέννηση της κουλτούρας του στυλ, την άνοδο του σούπερ μόντελ και μια έκρηξη δημιουργικότητας. Νέοι σχεδιαστές, φωτογράφοι, στυλίστες και καλλιτεχνικοί διευθυντές, καθώς και καλλιτέχνες μαλλιών και μακιγιάζ, εμφανίστηκαν και άλλαξαν θεμελιωδώς τον τρόπο που βλέπουμε τη μόδα και το σχέδιο. Ήταν μια εποχή επανεφεύρεσης, εξέγερσης και καινοτομίας, με αιχμή του δόρατος διαφορετικά ταλέντα και συνεργάτες που συνδύασαν τους τομείς της μόδας, της μουσικής, της ψυχαγωγίας και της γραφικής τέχνης.»
«Μια τέλεια λήψη αιχμαλωτίζει τη φαντασία»
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="1365" width="1024" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Στη φωτογραφία, εν τω μεταξύ, «υπήρχε μια εξαιρετική σειρά οραματιστών, από το επικό ασπρόμαυρο ειδύλλιο του Peter Lindbergh, μέχρι τους David Sims και Corinne Day με έδρα το Λονδίνο, οι οποίοι, μαζί με τον Mario Sorrenti στη Νέα Υόρκη, υπερασπίστηκαν την ατέλεια και την καθημερινότητα και επινόησε αυτό που έγινε γνωστό ως «βρώμικος ρεαλισμός»», θυμάται.
Στο τέλος της ημέρας ωστόσο, ανεξάρτητα από το μέσο, «Μια τέλεια λήψη αιχμαλωτίζει τη φαντασία. Καμία φωτογραφία μόδας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εμβληματική μόνο στη σύλληψή της. Αυτή η κατάσταση έρχεται μόνο με τη πάροδο του χρόνου».