Ο Γιάννης Μπασιάς Ενεργειακός Αναλυτής και τέως Πρόεδρος & τέως Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), συνομιλεί με τον Λάμπρο Καλαρρύτη για την ενεργειακή χρεοκοπία της Ε.Ε. και μάλιστα υπό την απειλή ενός νέου ψυχρού πολέμου γύρω από το Ουκρανικό και για την εκδίκηση των υδρογονανθράκων.
Η Ευρώπη φλερτάρει με την ενεργειακή φτώχεια. Στην Ευρώπη βρεθήκαμε προ απροόπτου, γιατί δεν είχαμε προετοιμαστεί. Τα οκτώ σημεία κλειδιά στο ξεκίνημα της συζήτησης. Η Ευρώπη σε χειρότερη θέση ενεργειακά, απ’ ότι συμβαίνει σε άλλες ηπείρους.
Είναι 14 χώρες στην Ευρώπη που έχουν πυρηνικούς σταθμούς και παράγουν ενέργεια από την πυρηνική σχάση. 15 χώρες από τις 31 στον κόσμο, είναι στην Ευρώπη, εάν βάλουμε και την Βρετανία, παρά το Brexit. Χώρια το φυσικό αέριο. Στην Ελλάδα μεθύσαμε με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Δεν επαρκούν.
Η κατανάλωση που αυξάνει διεθνώς, δεν είναι το φυσικό αέριο. Είναι ο άνθρακας. Και αυτό οφείλεται στο ότι είναι φθηνότερος. Και υπάρχουν αποθέματα άφθονα.
Στην Ελλάδα αρχίσαμε το μαζούτ. Στον Ταύρο και σε άλλες περιοχές αρχίσαμε ήδη να ρίχνουμε μαζούτ για παραγωγή ηλεκτρισμού. Είναι φθηνότερο.Και στη Βρετανία χρησιμοποιείται. Μέσα σε τρία χρόνια, θα μπορούμε να ξέρουμε τι κοιτάσματα έχουμε, για να βάλουμε μπροστά κάποια παραγωγή.
Το επιχείρημα πως έχουμε μικρότερες ανάγκες, δεν δικαιολογεί κάτι. Η Κύπρος έχει μικρότερες ανάγκες από εμάς. Πώς τα κατάφερε καλύτερα από εμάς, που έχουμε δέκα φορές μεγαλύτερες ανάγκες.
Εάν η Ευρώπη χρειάζεται αυτή τη στιγμή περισσότερο φυσικό αέριο, αυτό θα καλυφθεί από LNG από την Αμερική, ή απ’ το Κατάρ. Οικονομικά δηλαδή δεν αξίζει τον κόπο. Παρότι πολιτικά θα ήταν σωστό να γίνει ο East Med και τεχνολογικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Η έρευνα στην Αίγυπτο τρέχει πάρα πολύ. Έχουν δύο κρατικές εταιρείες, υψηλή τεχνολογία. Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν στο μέλλον τα πράγματα, πάντως τώρα η Αίγυπτος, είναι ο μεγάλος παίκτης.
Το υδρογόνο θα πάρει μπρος. Γιατί έχουμε πάρα πολύ διαθέσιμο. Δεν έχουμε την τεχνολογία, για να σπάσουμε το νερό σε οξυγόνο – υδρογόνο και να το πάρουμε, αλλά όσον αφορά στο φυσικό αέριο, έχουμε όλες τις εγκαταστάσεις εξόρυξης, μεταφοράς και γενικά διύλισης, που βοηθούν στο να κάνουμε τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα. Αυτό δεν είναι όπως το υδρογόνο ηλεκτρόλυσης, που είναι 100% απαλλαγμένο από το διοξείδιο του άνθρακα, αλλά θα είναι στο 95-97%. Ε δεν θα κοιτάμε να βγάλουμε και από τη μύγα ξύγκι.
Σήμερα το υδρογόνο που χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία, τα λιπάσματα, τον άνθρακα και χίλιες δυο άλλες πρακτικές, είναι το υδρογόνο το οποίο έρχεται τη διάσπαση του μεθανίου. Είναι αρκετά καθαρό. Δεν είναι σαν το φυσικό αέριο. Περνάει από όλα τα στάδια καθαρισμού.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει κόμβος μεταφοράς και διανομής και θα μπορούσε να μπει επίσης και στην παραγωγή. Γιατί ήδη υπάρχουν σοβαρές και αξιόπιστες υποδομές. Υπάρχουν οι σταθμοί αεριοποίησης. Και πρόκειται για πάρα πολύ μεγάλες υποδομές. Βεβαίως και μπορούν να κάνουν άλλη μία δουλειά.