Η εφυάλωση και όπτηση των επτά μοναδικών αγγείων μεγάλης κλίμακας έχουν παραγάγει διαφορετικές όψεις και υφές: άλλοτε λευκά σαν την κιμωλία, άλλοτε ρηγματωμένα και κάποτε σκούρα, βιομορφικά, με λαμπερή μεταλλική επιφάνεια. Ο Gates καταφέρνει έτσι να συγκεράσει αρχαίες παραδόσεις με τη σύγχρονη αισθητική, ενεργοποιώντας εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ της «Ανατολικής», «Δυτικής» και Αφρικανικής Τέχνης.
Η θεώρησή του για τα πήλινα αγγεία ως οικουμενικά αντικείμενα με τελετουργική σημασία που πιστοποιούν την πρωταρχική σχέση της ανθρωπότητας με τη γη ενεργοποιείται στις αίθουσες του Μουσείου Μπενάκη, μέσα από τη σύγκριση με αρχαία έργα κεραμικής από την ανατολική Μεσόγειο.