Το «τυρί» της απλής αναλογικής και η φάκα της εξαΰλωσης!

Από τη μια η έμφυτη διάθεση ν’ αμφισβητούμε –σε σημείο…συνωμοσιολογίας!- τα πάντα! Από την άλλη , λογική, επιφυλακτικότητα απέναντι στις πολιτικές δεσμεύσεις. Τούτων δοθέντων δεν θέλει και μεγάλη προσπάθεια για να αναχθεί η προσφυγή στις κάλπες σε ατέρμονη παραπολιτική συζήτηση, η οποία δίνει τροφή σε σενάρια, υποθέσεις, εικοτολογίες…

Στην παρούσα φάση –και μέχρι την προκήρυξη των εκλογών- ένα είναι το αδιαμφισβήτητο δεδομένο: ότι η επόμενη προσφυγή στις κάλπες θα γίνει με την απλή αναλογική. Όλα τα υπόλοιπα είναι…λόγια,ή σκέψεις.

Πλην όμως, ακόμη κι αυτό το,ένα, μοναδικό δεδομένο είναι αρκετό για να πυροδοτήσει πολιτικές διεργασίες. Σε συνδυασμό δε με την επιθυμία πολλών φερέλπιδων αρχηγών να ηγηθούν σχημάτων, ή παραγόντων να βρουν κομματική στέγη, το αποτέλεσμα είναι…πλούσιο παρασκηνιακά.

Οι φιλοδοξίες

Η απλή αναλογική, υπό την επίφαση της «αναλογικότητας», εμποδίζει την «κυβερνησιμότητα» με συνέπεια την αδυναμία συγκρότησης ισχυρών κυβερνήσεων. (σ.σ: το αντεπιχείρημα περί κυβερνήσεων συνεργασιών στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων, θα ήταν καλό, εφόσον υπήρχαν προγράμματα κι εφόσον μπορούσε να γίνει σύγκλιση! Αλλιώς μοιάζει με γράμμα στον Αϊ Βασίλη και χωρίς παραλήπτη μάλιστα).

Παράλληλα, η απλή αναλογική επιτρέπει σε τρείς κατηγορίες «πολιτικών» να κάνουν σχέδια:

– Σε όσους έχουν ηγετικές φιλοδοξίες και βλέψεις και ελπίζουν να διαδραματίσουν ρόλο…

– Σε όσους πιστεύουν ότι αδικούνται εντός των υφιστάμενων κομματικών δομών και το «αστέρι» τους μπορεί να λάμψει εκτός…

– Σε όσους αναζητούν κομματική στέγη για να προσφέρουν υπηρεσίες παρασκηνίου ή «ανασυγκρότησης της πολιτικής» (σ.σ: έτσι ονομάζεται η παροχή υπηρεσιών που κάνουν κάποιοι πηγαίνοντας από κόμμα σε κόμμα κι από αρχηγό σε αρχηγό)

Οι διεργασίες

Μέχρι προ ολίγων εβδομάδων, οι διεργασίες ήταν ορατές τόσο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και δεξιότερα της ΝΔ. Ασχέτως αν κάποια σχήματα και άνθρωποι δοκιμάστηκαν κατά το παρελθόν, είτε σε διοίκηση είτε εκτέθηκαν στην κάλπη, και απέτυχαν, εντούτοις η ρευστότητα που θα επιφέρει η απλή αναλογική τους δίνει τη δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας, προκειμένου να επιδιώξουν να διαδραματίσουν ρόλο.

Ασχέτως αν οι προσπάθειες αυτές εκκινούν από αριστερά ή από δεξιά, στο τέλος αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα: οι… «αρχηγίσιμοι» είναι πολλοί και λιγότερες οι αντοχές και οι ανοχές για να ενταχθούν σε έναν ενιαίο σχηματισμό. Στην πορεία βεβαίως, για να δοθεί ιδεολογικό πρόσημο στη διαφωνία, εμφανίζονται «πολιτικές διαφοροποιήσεις» στις οποίες δίνονται διάφορες ταμπέλες…

Η αλήθεια είναι ότι δεξιότερα της ΝΔ παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα, διότι και οι πολιτικές της ΝΔ υπό τον Κυρ.Μητσοτάκη δεν φέρουν τη σφραγίδα του «σκληρού δεξιού κόμματος», αλλά και γιατί, κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει –εντός Συνταγματικού τόξου- σχήματα που είχαν σημαντική εκλογική απήχηση: κυρίως ΛΑΟΣ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και δευτερευόντων Φ.Κρανιδώτης και Θ.Τζήμερος.

Αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, η μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα, έδωσε χώρο σε πρώην συνοδοιπόρους του να διεκδικήσουν ζωτικό χώρο, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς: Π.Λαφαζάνης, Ζ.Κωνσταντοπούλου κλπ.

Νέος παράγοντας

Τελευταία όμως έχει παρατηρηθεί έντονη κινητικότητα στο χώρο του κέντρου. Παραδοσιακά και μετά τη μεταπολίτευση, οι μετατοπίσεις σ αυτόν τα χώρο αποτελούσαν το κλειδί της εκλογικής νίκης για κάθε κόμμα. Η ανάδειξη του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ήταν η…πέτρα που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του κέντρου. Στην αρχή ήταν οι εκατέρων πιέσεις που δέχθηκε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, προκειμένου να «λάβει θέση».

Αυτό ήταν το προκάλυμμα, καθώς η επιδίωξη ήταν να υπονομευθεί η αυτόνομη πορεία του ΚΙΝΑΛ, καθώς εφόσον ανέπτυσσε δυναμική θα αποστερούσε από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πολλούς δυνητικούς κεντρώους ψηφοφόρους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε και το επιπλέον πρόβλημα της διαρροής ψηφοφόρων. Διότι,ασχέτως του ότι λένε στην Κουμουνδούρου, περί διαρροών και από τη ΝΔ προς το ΚΙΝΑΛ, ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%, έφθασε στο 36% του 2015 με μαζική μετακίνηση από το πρώην ΠΑΣΟΚ…

Πλέον, ο Ν.Ανδρουλάκης πιέζεται και από δυο υπό-ομάδες κεντρώων: τους αυτοαποκαλούμενους «εκσυγχρονιστές» (δηλαδή πολιτικά και δημοσιογραφικά ορφανά της περιόδου Σημίτη) και από πρώην στελέχη της ΝΔ που απομακρύνθηκαν από τον Κυρ. Μητσοτάκη και διεκδικούν ρόλο ή λόγο στην πολιτική σκηνή.

Οι ορφανοί «εκσυγχρονιστές», είτε πολιτικοί είτε δημοσιολογούντες (δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων) υπό το μανδύα του επιτήδειου ουδέτερου αναζήτησαν κατά το παρελθόν ρόλους στη ΝΔ, ενώ φλέρταραν και με τα λιγότερα φανατικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην παρούσα φάση κι ενόψει εκλογών διερευνούν τα περιθώρια που έχουν είτε με τη ΝΔ (μετεκλογικά), είτε με το νέο ΚΙΝΑΛ υπό το Ν.Ανδρουλάκη.

Μάλιστα, το ενδιαφέρον τους είναι πιο έντονο για τις διεργασίες στο χώρο του ΚΙΝΑΛ, αφενός διότι προέρχονται από εκεί, αφετέρου διότι γνωρίζουν ότι θα έχουν περισσότερες δυνατότητες αναρρίχησης. Άλλωστε, κάτι άλλο που γνωρίζουν οι πολιτικά άστεγοι της διακυβέρνησης Σημίτη είναι ότι ακόμη κι αν κερδίσει η ΝΔ τις δεύτερες εκλογές, θα είναι μια κυβέρνηση με λιγότερη κοινοβουλευτική δύναμη κι άρα θα απαιτηθεί μεγαλύτερη κομματική προσπάθεια. Κάτι που δεν είναι διατεθειμένοι να το προσφέρουν…

Ο κίνδυνος

Κι εδώ ακριβώς είναι η φάκα: το μετεκλογικό σκηνικό. Αν, όπως είδαμε, η απλή αναλογική είναι το…τυρί για να «τσιμπήσουν» οι πολιτικά φιλόδοξοι, υπάρχει και η φάκα που ακούει στο όνομα: πολιτική αστάθεια. Δεν θα είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία που θα δοκιμαστούν άνθρωποι και σχήματα σε ευκαιριακές συμμαχίες και συμπλεύσεις ή σε θνησιγενείς προσπάθειες. Κι αυτό μπορεί μεν να προσφέρει σε κάποιους πρόσκαιρα πολιτικά και επικοινωνιακά οφέλη, πλην όμως θα ναρκοθετήσει τη μελλοντική τους διαδρομή. Κι αν αυτό αφορά μόνο τους ίδιους, υπάρχει το χειρότερο ενδεχόμενο: να υπονομευθεί η πορεία της χώρας.