Focus

Αντρέ Λεόν Τάλεϊ: Αντίο στον μαύρο πρίγκιπα της υπερβολής

Αντρέ Λεόν Τάλεϊ: Μια προσωπικότητα με τεράστια επιρροή, ο Αντρέ Λεόν Τάλεϊ υπηρέτησε πολλούς βασικούς ρόλους στη Vogue κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του 1990 και εργάστηκε επίσης στη W και στο Women's Wear Daily, μα πάνω από όλα υπηρέτησε πιστά την τέχνη της μόδας και της υψηλής ραπτικής.

Ένα από αυτά τα πρόσωπα ήταν η θρυλική Ντιάνα Βρίλαντ , δημοσιογράφος μόδας και διευθύντρια της Vogue για σχεδόν δέκα χρόνια, την οποία βοήθησε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αφού απολύθηκε από το ρόλο της στο περιοδικό.

Όταν την γνώρισε για πρώτη φορά, κρύφτηκε πίσω από μια στήλη του μουσείου γιατί ήταν τόσο φοβισμένος από την παρουσία της. Πέντε λεπτά αργότερα, κλήθηκε στο γραφείο της και της είπε πως θέλει να γίνει το δεξί της χέρι. Η γυναίκα αυτή έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη επιρροή που είχε ο ίδιος μέχρι τότε. Δίπλα της έμαθε την μόδα και την ζωή μέσα σε αυτήν.

Το ντοκιμαντέρ ονομάζεται «The Gospel According To Andre» και σημαίνει ο εκκλησιαστικός ύμνος σύμφωνα με τον Αντρέ Λεόν Τάλεϊ, ο δικός του ρυθμός, το προσωπικό του τραγούδι

Η εκκλησία για αυτόν άλλωστε ήταν η πρώτη του πασαρέλα, αφού κάθε Κυριακή αυτός και η γιαγιά του φορούσαν τολμηρά σύνολα και παρατηρούσαν τους υπόλοιπους πιστούς από την κορυφή έως τα νύχια. Μεγάλωσε σε βαθιά εκκλησιαστικό περιβάλλον από μία δύσκολη οικογένεια και όπως λέει και ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ «Πήγαινα στο σχολείο και στην εκκλησία, έκανα ότι μου έλεγαν και δεν μιλούσα πολύ.

Ήξερα όμως ότι η ζωή ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήθελα να γνωρίσω την Ντιάνα Βρίλαντ, τον Άντι Γουόρχολ, την Ναόμι Σίμς, την Πατ Κλίβελαντ, την Ίντι Σέντγουικ και την Λουλού ντε λα Φαλαίζ. Και το έκανα. Και ποτέ δεν κοίταξα πίσω». Την δική του μελωδία στον προσωπικό ύμνο την συνέθεσε μόνος του και ακούγεται σαν την πιο γλυκιά και πλούσια μελωδία.

Όταν ρωτήθηκε αν θα ήταν πιο ευτυχισμένος να δουλεύει εκτός μόδας, είπε κατηγορηματικά όχι. «Η ιστορία μου είναι ένα παραμύθι υπερβολής, και σε κάθε παραμύθι υπάρχει το κακό και το σκοτάδι, αλλά το ξεπερνάς με το φως», είπε κάποτε στον Guardian. «Θέλω κάθε άτομο που συναντώ – ο ξένος στο δρόμο, το μέλος της εκκλησίας στο στασίδι δίπλα μου – να νιώθει αγάπη».