Νίκος Αντύπας: Η ζωή και το έργο του σπουδαίου συνθέτη

Θλίψη σκόρπισε η είδηση του θανάτου του σπουδαίου συνθέτη και μουσικού, Νίκου Αντύπα. Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε μέσω Instagram η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Ο Νίκος Αντύπας μπήκε στην ελληνική δισκογραφία αρχικά ως ντράμερ με τους Ιωνάθαν, αργότερα με το σχήμα των Sunset και ύστερα των διάσημων Socrates.

Το 1985 έκανε αίσθηση με την κυκλοφορία «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση δική του. Το 1991 ανέλαβε την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. «Ο Νίκος δεν ενορχήστρωσε απλώς. Ανα-σύνθεσε. Αυτός είναι ο σωστός όρος για την παρουσία του σ’ αυτόν τον δίσκο», έγραφε η ερμηνεύτρια στο ένθετο του δίσκου.

Οι μεγάλες επιτυχίες

Η δουλειά, όμως, που σημάδεψε την καριέρα του ήταν ο δίσκος «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και με ερμηνεύτρια την Πρωτοψάλτη. Το άλμπουμ γνώρισε τεράστια επιτυχία ενώ το 1998 παρουσιάζεται και με τη μορφή μουσικής παράστασης σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Είχε προηγηθεί, το 1992, το επίσης επιτυχημένο Δι’ ευχών, και πάλι με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, αυτή τη φορά με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου. Ακολούθησε, το 1994, το «Έϊ!» με την Χαρούλα Αλεξίου, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Άρη Δαβαράκη και της ίδιας της Αλεξίου.

Η ιστορία πίσω από την τεράστια επιτυχία του «Δι Ευχών»

Η συνεργασία με τη Χαρούλα Αλεξίου έρχεται το 1992. Έγραψε και ενορχήστρωσε το «Δι’ ευχών» της Χάρης Αλεξίου, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου με τεράστια επιτυχία, καθώς ο δίσκος έγινε ο πρώτος ελληνικός που μετά από πολλά χρόνια κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία, το Βέλγιο, το Ισραήλ και τη Γαλλία. Ακολούθησε το «Έϊ!» (1994) με τη Χαρούλα Αλεξίου, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Άρη Δαβαράκη και της ίδιας της ερμηνεύτριας.

«Τη μουσική του «Δι’ Ευχών» τη συνέθεσα στη Σίφνο» έλεγε.

«Έχω πάρει την κιθαρούλα μου και μουρμουράω ανάμεσα σε Blues, ρεμπέτικα και δημοτικά… Το τραγούδι είναι αυτοσχεδιασμός, αλλά οργανωμένος. Όταν πήρα την απόφαση να κάνω δίσκο, είχα το παρελθόν με τους Κατσιμιχαίους, με την Ελευθερία -και αποφάσισα να τον κάνω μόνος, χωρίς συνεργασίες (στιχουργούς). Λέω, θα γράψω μουσικές και μετά θα αποφασίσω σε ποιον θα απευθυνθώ για τους στίχους.

Είχαμε εξαιρετική συνεργασία με την Αλεξίου και τη Νικολακοπούλου. Η Αλεξίου τραγούδησε διαφορετικά γιατί είχε στα χέρια της κάτι διαφορετικό. Της έλεγα ότι εδώ υπάρχει μια άλλη προσέγγιση, μια άλλη αισθητική, είναι ένας ειδικός δίσκος για σένα. Η Αλεξίου δεν ήταν μόνο ότι είχε άποψη, αλλά σ’ έβαζε μ’ έναν τρόπο μέσα σ’ ένα «παιχνίδι» και σε στήριζε, σε ανέβαζε. Έχει τόσα τραγούδια με Μάνο Λοΐζο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Χρήστο Νικολόπουλο, Θάνο Μικρούτσικο και τόσους άλλους, οπότε είχε ήδη διαμορφώσει το προφίλ της. Γι’ αυτό θεωρούσα πάντοτε το «Δι’ Ευχών» έναν ειδικό δίσκο για την ίδια».