Πολακισμός – Ίσες αποστάσεις: σημειώσατε, τι;

Στα μαθηματικά του χάους η ισορροπία μπορεί να επιτευχθεί αν επιδράσουν πάρα πολλές μεταβλητές. Τα πράγματα μπορεί να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις αν ενεργοποιηθεί η «παράφρων μεταβλητή».

Και ιδού! Η πολιτική σκηνή, αίφνης, βρίσκεται ενώπιον μιας τέτοιας μεταβλητής, που πρώτα δημιουργεί το «χάος» και μετά θα έρχεται η στιγμή να επιτευχθούν νέες ισορροπίες, οι οποίες απαιτούν ξεκάθαρες θέσεις, απόψεις και στρατηγική. Η μεταβλητή με το όνομα «Παύλος Πολάκης» αρχίζει να δημιουργεί συνθήκες «χάους» στην πολιτική ζωή.

Σαφής τακτική

Δεν μπορεί πλέον κανένας να αφήσει να περάσει απαρατήρητη την κλιμακούμενη γιγάντωση του φαινομένου του «Πολακισμού». Διότι πλέον, είτε από κομματική ευπείθεια και καθήκον, είτε από επιλογή, ολοένα και περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμίζονται με αυτήν τη γραμμή. Η δε στρατηγική επιλογή του βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ βαίνει κλιμακούμενη: πρώτα κάποιες δηλώσεις, μετά συνεντεύξεις, μετά ελεγχόμενες εκρήξεις με δημόσιες παρεμβάσεις, εν συνεχεία «σώου» στο καφενείο της Βουλής. Μέχρι που χθες έφθασε το αποκορύφωμα: με το θλιβερό περιστατικό της Βουλής. Ανάλογα περιστατικά είχαν καταγραφεί επί ημερών κοινοβουλευτικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής. Και κανένας δεν θέλει να τα ξαναζήσει. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είχαν εκλείψει. Όπως προκύπτει, η διάψευσή τους ήρθε…

Η ΝΔ, αρκετά νωρίς κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει την «ακτιβίστικη» προσέγγιση της πολιτικής αντιπαράθεσης που επιχειρούσε εδώ και μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική αποδόμησης των social media και του twitter μπορεί να είναι «υποστηρικτική» σε κάποιες μορφές πολιτικής, αλλά δεν είναι πολιτική. Γρήγορα η ΝΔ επέλεξε την οδό της αντιπαράθεσης στη βάση των προγραμμάτων και των σχεδίων τραβώντας «κόκκινη γραμμή» σε ζητήματα ύφους και ήθους εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη υιοθέτησε τη λογική της εκμετάλλευσης του θυμικού των πολιτών και της επένδυσης στην οργή και την αγανάκτησή τους. Όπως και την εποχή των αγανακτισμένων (εκεί που ανδρώθηκε και η Χρυσή Αυγή, πάλι). Οι «συμπεριφορές Πολάκη» ήταν εξαίρεση. Τώρα γίνεται κυρίαρχη στρατηγική την οποία υπερασπίζονται κορυφαία καθοδηγητικά στελέχη.

Μετέωρο το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ

Το μεγάλο ζητούμενο είναι η στάση του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Προφανώς κάθε κόμμα έχει τη δική του στρατηγική. Και εννοείται ότι το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ορθώς δεν ενδίδει στα κελεύσματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να πάρει θέση είτε με τη μια είτε με την άλλη πλευρά.

Όμως στην περίπτωση του «Πολακισμού» τα πράγματα δεν είναι έτσι. Κι από χθες το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ επιχειρεί μια περίεργη ισορροπία ανάμεσα στον… «ισαποστακισμό» και τον «πολακισμό». Η χθεσινή προσέγγιση του ΚΙΝΑΛ περί «χουλιγκανικού χαρακτήρα» σύγκρουσης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ» αδικεί κυρίως το ίδιο το κόμμα, το οποίο δείχνει να είναι εγκλωβισμένο στην εμμονή των ίσων αποστάσεων. Αλλά με ποιο τίμημα; Με την καταπάτηση, καταφανών, δημοκρατικών διαδικασιών, με την παραβίαση όρων και ορίων, με την καταπάτηση ακόμη και της λογικής;

«Επιτήδειο ουδέτερο» αποκαλεί η ΝΔ το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Όμως δεν είναι ζήτημα χαρακτηρισμών. Είναι ζήτημα αυτής της ίδιας της πολιτικής. Κι αν όσοι ομνύουν στην άσκηση μιας πολιτικής με μέτρο, μετριοπάθεια, προτάσεις και με αντιπαράθεση προγραμμάτων, δεν μπορεί να αποδέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Στο κάτω-κάτω, ο μεσαίος χώρος, που επιδιώκει να κατακτήσει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, δεν ικανοποιείται με το…κήρυγμα «ισαποστακισμού» και το…ισοβαρές «ανάθεμα» σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Επιθυμεί την υιοθέτηση μιας διαφορετικής προσέγγισης.

Ενδεχομένως να φοβούνται να πάρουν θέση στο ΚΙΝΑΛ, φοβούμενοι ότι καταδικάζοντας τέτοιες λογικές θα τους εμφανίσει να είναι πιο κοντά στη ΝΔ. Και εδώ είναι η παγίδα του «αυτοεγκλωβισμού» τοους: αν κάθε κίνηση που κάνει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ περνάει από το πρίσμα «πόσο κοντά ή μακριά είναι από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ», τότε το κόμμα κινδυνεύει να γίνει αυτό που ξορκίζει: συμπλήρωμα ενός εκ των δυο.

Κι όσο αργεί να αποσαφηνίσει τη θέση του σε ζητήματα κεντρικής πολιτικής συμπεριφοράς και τακτικής κινδυνεύει με κάτι χειρότερο από το να προσκολληθεί στη λογική του «πολακισμού». Διατρέχει τον κίνδυνο να φανεί ότι δεν είναι παρά οικοδόμημα από υλικά κατεδαφίσεως της παλαιοκομματικής νοοτροπίας. Κι αυτό υπονομεύει την ίδια του την πορεία.