Η χθεσινή ημέρα προαναγγέλει τη σφοδρή σύγκρουση που θα ακολουθήσει σήμερα. Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας διασταύρωσαν χθες τα ξίφη τους, περισσότερο ως… αναγνωριστική ματιά. Η πολιτική έχει τους δικούς της όρους. Και μια από αυτές είναι οι μάχες εντός της βουλής που ισχυροποιούν τον κοινοβουλευτισμό αλλά και τους θεσμούς της Δημοκρατίας. Η σημερινή κοινοβουλευτική σύγκρουση θεωρείται προάγγελος μιας νέας πολιτικής περιόδου που εισερχόμαστε, με καταληκτική πορεία τις εκλογές.
Ανεξαρτήτως των εκλογών και της πόλωσης, αυτό που έγινε αντιληπτό είναι η ανάγκη της κρατικής υπόστασης. Με την έννοια της προστασίας των πολιτών. Κοντολογίς αυτό που αποκαλύφθηκε είναι πως δεν λείπουν απλώς κρίκοι σε μια μεγάλη αλυσίδα, λείπει όλη η αλυσίδα. Διότι πολιτική προστασία και κλιματική κρίση, δεν σημαίνει ούτε work room, ούτε ραντάρ που θα προβλέπουν με ακρίβεια πόσο χιόνι θα πέσει, σε ποιες, περιοχές και τι ώρα.
Διότι ακόμη και όλα αυτά να υπήρχαν κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα έδινε την εντολή να συνδυαστούν δήμαρχοι, υπάλληλοι, περιφέρεια, δυνάμεις ασφαλείας, κράτος και κατ’ επέκταση πολίτες. Διότι αυτό που αποκαλύφθηκε είναι πως αν συνεχίσει η πολιτική προστασία να είναι υπό τη καθοδήγηση των κομματικών συμφερόντων, τότε το καλοκαίρι θα συζητάμε σε νέες πυρκαγιές, για την ανάγκη συντονισμού. Αλλά τότε ο κ. Στυλιανίδης δεν θα βρίσκεται στο διαβόητο work room, διότι και αυτό ακόμη δεν θα έχει γίνει…
Αυτό που επίσης, μάθαμε από το προηγούμενο διήμερο επί της προτάσεως μομφής είναι πως το κράτος δεν έχει συνέχεια. Ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας απλώς ευχαρίστησε τους προκατόχους του, σε συναρμόδια υπουργεία, για τη δημιουργία θεσμών που δεν υπήρχαν. Μόνον που και αυτοί οι θεσμοί δεν λειτούργησαν. Ουσιαστικότερη ήταν η παρέμβαση του πρωθυπουργού που μπορεί να κάλυψε (προσώρας) τον υπουργό του, παρά οι ηδονιστικοί λόγοι για τον εαυτό του, από τον κ. Στυλιανίδη. Όταν διαλύεται η πρωτεύουσα της χώρας κανέναν δεν ενδιαφέρει αν είχε παραιτηθεί δυο φορές κατά το παρελθόν στη Κύπρο-ένα κεφάλαιο που καλύτερα να μην ανοιχθεί επί του παρόντος…
Μάθαμε, επιπλέον, στις κρίσιμες συσκέψεις ότι δεν κρατούνται πρακτικά. Ο τελευταίος Δήμος της χώρας κρατάει πρακτικά στις συνεδριάσεις του αλλά όχι ένα από τα σημαντικότερα υπουργεία της χώρας, διότι ο κ. Στυλιανίδης, είναι καλός άνθρωπος και εμπιστεύεται τους συνομιλητές του. Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός παραδεχόταν πως η κρατική μηχανή δεν δούλεψε σωστά και πως έγιναν αστοχίες, καθυστερήσεις και παραλείψεις.
Μάθαμε, ακόμη πως η κλιματική αλλαγή είναι κάτι που δεν το έχουμε αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα που του αρμόζει, στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή οι αρμόδιοι υπουργοί Ενέργειας, Περιβάλλοντος, Οικονομίας αλλά κυρίως Οικονομικών, Ανάπτυξης(τις επόμενες ημέρες κατατίθεται ένα από τα πιο κρίσιμα νομοσχέδια: του Αναπτυξιακού νόμου), αλλάζουν τον ενεργειακό χάρτη της χώρας, με επίκεντρο τη πράσινη ανάπτυξη και τις νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες προς τη κατεύθυνση αυτή.
Σημειωτέον πως προς το τέλος της θητείας της, το ίδιο, περίπου, είχε πράξει και η προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι αληθές πως η χώρα μας έχει καθυστερήσει προς τη πράσινη διαδρομή, αλλά κινείται, πλέον με γοργά βήματα.
Αξίζει να σημειωθεί, πως η πλειοψηφία των συναρμόδιων υπουργείων που ενεπλάκησαν στην αντιμετώπιση του καταστροφικού χιονιά, έκαναν λόγο για παραλείψεις, αδυναμίες και το σημαντικότερο έλλειψη συντονισμού…
Μάθαμε, επίσης, τις βασικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα νεοφιλελευθερισμό και στο σοσιαλισμό. Και αν είναι βαριά η δεύτερη λέξη ας την αντικαταστήσουμε με τη «σοσιαλοδημοκρατία» και την απευθείας εκλογή προέδρου από τη βάση. Πάντως όχι με τη λέξη «μνημόνια»…
Οι πραγματικές ανάγκες, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με το λόγο του κ. Στυλιανίδη ούτε με ιδεολογικές ξεκαθαρίσεις. Διότι απλώς δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Οι πολίτες έχουν ανάγκη να κινούνται με ασφάλεια, να διαθέτουν σύγχρονα μέσα μεταφοράς, εξελιγμένους αυτοκινητοδρόμους, υπεύθυνους δημάρχους(!!!!), σύγχρονη πολιτική προστασία. Καθώς, μάλλον, ξεχνάμε πως είμαστε μια χώρα που πολλές περιοχές ακόμη και εντός πρωτεύουσας, είναι εκτός σχεδίου πόλεως!
Ξεχνάμε πως η Περιφέρεια Αττικής είναι ο μεγαλύτερος κρατικός κορβανάς, με άπειρα ποσά, που έχει τη δυνατότητα να τα διαθέσει οπουδήποτε. Αλλά όχι στη πολιτική προστασία. Ξεχνάμε πως οι δήμοι εισπράττουν από τους πολίτες τεράστια ποσά για δημοτικά τέλη και ακόμη τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα από τα χιόνια ενώ την κρίσιμη ώρα ήταν απλώς θεατές. Ξεχνάμε πως στην επόμενη πύρινη καταστροφή θα μιλήσουμε για τις παράνομες κατασκευές μέσα στα δασικά οικοσυστήματα, υπό το βλέμμα του ίδιου του κράτους.
Έγινε, απολύτως αντιληπτό πως η χώρα έχει ανάγκη εκσυγχρονισμού και σε υλική υποδομή και σε ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό και όχι κομματικές προσλήψεις και σε ευρύτερο συντονισμό και σε υπερκομματική αντιμετώπιση. Έχει ανάγκη νέων μορφών αντιμετώπισης κρίσεων.
Αυτά τα μάθαμε;…