Και πού πήγε τελικά εκείνο το “Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό;”.
Μήπως η λαϊκή ρήση είναι πολύ λίγη, μπροστά στα μεγάλα ποσά; Μπορεί να είναι έτσι. Είναι όμως δίκαιο; Δεν είμαστε εμείς που θα το κρίνουμε. Γιατί δεν ανήκουμε στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων της Γης. Και δεν θα μάθουμε ποτέ, πώς είναι να προσφέρεις εκατομμύρια.
Το γεγονός είναι πως λες και πρόκειται για μία άλλη κατηγορία buisness, η ανταγωνιστική φιλανθρωπία, μπορεί σίγουρα να οδηγήσει και σε επιδεικτικές δωρεές. Όμως η ιστορία της φιλανθρωπίας το αντισταθμίζει αυτό. Δείχνει πως μπορεί να αναδείξει και πραγματικά άξιους ευεργέτες. Αυτή η ιστορία είναι μια καλή υπενθύμιση ότι οι φιλανθρωπικές προσπάθειες των πλουσίων και των ισχυρών είναι εδώ και πολύ καιρό ένα κουβάρι.
Μπερδεμένες κλωστές, (θα ήταν ειρωνεία, αν μιλούσαμε για… σπάγκους), που δένει τα υψηλότερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης με τα πιο άθλια, αρχέγονα και ασήμαντα. Κάτι απ’ το υλικό του ουρανού, αναμεμειγμένο με το χώμα της γήινης ρίζας μας. Σκόνη αστεριών, επιθυμιών και ονείρων, που πέφτει και χρυσώνει πολλές ελλείψεις και ανάγκες.
Θα ήμασταν λοιπόν οι τελευταίοι, που θα κρίναμε, πόσο μάλλον θα κατακρίναμε κάτι τέτοιο.
Με στοιχεία από άρθρο του Town & Country