Στην Κυβέρνηση είναι βέβαιοι ότι η “Όμικρον” θα επικρατήσει. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Η “ελπίδα” είναι να μην χρειαστούν πρόσθετες ανακοινώσεις πριν από την επόμενη Δευτέρα, που θα αρχίσει η εφαρμογή του νέου πακέτου μέτρων. Να καταστεί σαφές εξαρχής ότι η 3η Ιανουαρίου ετέθη ως ημερομηνία εφαρμογής μέτρων μεν, υπό προϋποθέσεις δε! Και οι προϋποθέσεις δεν αφορούν στο ΑΝ θα ληφθούν τα μέτρα, αλλά το ΠΟΤΕ θα εφαρμοστούν (όχι μετά την 3η Ιανουαρίου)…
Ποια στοιχεία αξιολογούνται ως “θετικά” στο ισοζύγιο, όταν η Κυβέρνηση καλείται -καθημερινώς πλέον- να λαμβάνει αποφάσεις με βάση τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί:
– η αύξηση των κρουσμάτων δεν συνδυάζεται με άνοδο των νοσηλειών. Αυτό δίνει “αισιοδοξία” ότι το Εθνική Σύστημα Υγείας αντέχει και ανταπεξέρχεται. Προς το παρόν.
– η -μέχρι στιγμής- γνώση που προέρχεται από τους επιστήμονες ότι η μετάλλαξη “Όμικρον” είναι πολύ πιο μεταδοτική, αλλά με ήπια νόσηση, γεγονός που μπορεί να μην οδηγήσει σε περαιτέρω πίσεση του συστηματος υγείας.
– η αύξηση κρουσμάτων τις τελευταίες ώρες καταγράφεται στην Αθήνα. Στο λεκανοπέδιο όμως η πληρότητα είναι στο 55%. Αρα υπάρχουν αντιστάσεις…
– η αύξηση των κρουσμάτων αφορά στην πλειονότητά τους πιο νεαρών ηλικιών άτομα. Κάτι που σημαίνει ότι οι αντοχές τους είναι μεγαλύτερες,
– η σχέση εξιτηρίων και εισαγωγών είναι -ακόμη- καλή.
Τα αρνητικά και οι φόβοι της Κυβέρνησης
– Η ήπια νόσηση μεν, αλλά με χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού σημαίνει περισσότερα κρούσματα, άρα στατιστικά μεγαλύτερες πιθανότητες οι ανεμβολίαστοι να “χτυπηθούν”. Κι άρα να χρειαστούν νοσηλεία…
– να μεταφερθεί η νοσηρότητα από τις μικρότερες ηλικίες στις μεγαλύτερες
Σύμφωνα με συνομιλητές μας, που μετείχαν στη λήψη των αποφάσεων και στις συζητήσεις που έγιναν, “υπήρξε σοβαρότατος προβληματισμός ως προς τα μέτρα που θα ληφθούν. Όπως επίσης για το χρόνο ΚΑΙ που θα τεθούν σε εφαρμογή ΚΑΙ τη διάρκεια που θα έχουν”.
Τα μέτρα ελήφθησαν διότι…έπρεπε να ληφθούν μέτρα!! Οχι μόνο διότι η “Όμικρον” επελαύνει και ουδείς γνωρίζει πως θα εξελιχθεί, αλλά διότι -ιδίως λόγω κινητικότητας εορτών και κλειστών σχολείων, με νέους και εφήβους να πυκνώνουν την παρουσία τους σε κέντρα διασκέδασης κλπ- παρατηρήθηκε μεγάλος συγχρωτισμός σε κλειστούς χώρους με έντονη δραστηριότητα…
Υπήρξαν εισηγήσεις (όχι όπως αυτή των…Τσιόδρα-Λύτρα, άλλα και σε σημειώματα και δια ζώσης) για σκληρότερα μέτρα προ των εορτών.
Επίσης υπήρξαν και υπάρχουν σκέψεις για διαφορετική διαχείριση της λειτουργίας των σχολείων. Όμως: Αφενός ο Πρωθυπουργός στο πρόσφατο Υπουργικό ήταν ξεκάθαρος “σχολεία δεν κλείνουν”. Αφετέρου, ακόμη είναι νωρίς και, πέρα από τη σφόδρα πιθανή αλλαγή των πρωτοκόλλων, δεν είναι ξεκάθαρο αν και πότε θα υπάρξουν αλλαγές στη σχολική καθημερινότητα. Η 10η Ιανουαρίου είναι μακριά…
Ως προς το χρόνο επιβολής των μέτρων ήταν ξεκάθαρο πλαίσιο να μην ανατραπούν τα σχέδια οικογενειών, πολιτών και επιχειρήσεων ενόψει της Πρωτοχρονιάς, κάτι που θα προκαλούσε εντονη κοινωνική δυσφορία.
One-off μέτρα και ίσως επέκταση
Οι συνομιλητές μας, μας κατέστησαν σαφές το εξής: “τα μέτρα της 3ης Ιανουαρίου δεν είναι one–off. Υπάρχει η δυνατότητα να επεκταθούν αν κριθεί απαραίτητο”.
Δεν είναι λίγοι στην κυβέρνηση που αναγνωρίζουν, όχι μόνο τα “μπρος-πισω” στη δημοσιοποίηση και λήψη μέτρων, αλλά και ότι τα μέτρα έχουν “αντινομίες” και “ασυμβατότητες” -ιδίως εκείνα που έχουν να κάνουν με τα γήπεδα. Ωστόσο όπως διευκρινίζουν “ιδίως στα γήπεδα η μη τήρηση των μέτρων ήταν εκτεταμένη”.
Σε κάθε περίπτωση από την Κυβέρνηση ξεκαθαρίζουν ότι δεν είναι μόνο η εξέλιξη της μετάλλαξης “Όμικρον”που θα καθορίσει τη λήψη ΚΙ ΑΛΛΩΝ πρόσθετων μέτρων. Θα καθοριστεί και από τη συνέπεια στην τήρηση των όσων ανακοινώθηκαν για μετά την 3η Ιανουαρίου, τόσο σε χώρους εστίασης και διασκέδασης, όσο και στα γήπεδα. Και για τις δυο περιπτώσεις, πέραν των προστίμων, υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια για επέκταση των μέτρων.
Η δύσκολη εξίσωση
Η Κυβέρνηση έχει να λύσει μια πολύ δύσκολη εξίσωση και να βρει τη συνισταμένη σ ένα πολύ…ανισοσκελές τρίγωνο: Κατάσταση Οικονομίας-Κατασταση συστηματος Υγείας-Επιβίωση πολιτών.
Κι όλα αυτά θα πρέπει να συνδυαστούν, αφενός με την κόπωση της κοινωνίας από την πολυετή οικονομική κρίση, αφετέρου με τις άλλοτε εμφανείς, άλλοτε υπόγειες -αλλά πάντα υπαρκτές- προσπάθειες συμφερόντων (επιχειρηματικών, επενδυτικών και άλλων) να διαμορφώσουν κλίμα ενόψει λήψης αποφάσεων…
Η Κυβέρνηση έχει πάρει μια καθαρή απόφαση: να στηρίξει την Οικονομία. Όχι με όποιο κόστος. Αλλά σίγουρα με μεγάλο ρίσκο. Τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και οι απολύτως έμπιστοι συνεργάτες του, δεν πετούν στα σύννεφα: βλέπουν τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις και ξέρουν ότι ο ιός της πανδημίας έχει εξελιχθεί και σε δημοσκοπικό ιό. Παρακολουθούν τις δημοσκοπήσεις (τις δικές τους) και βλέπουν την πτώση που καταγράφεται. Μικρή μεν, πτώση δε…
Υπάρχουν φωνές στην Κυβέρνηση που θεωρούν εύκολη τη διαχείριση της αντιπολίτευσης, ιδίως όσων πυρών προέρχονται από το ΣΥΡΙΖΑ. Κρίνουν ότι οι επικρίσεις είναι εν πολλοίς ανερμάτιστες, δεν υπακούουν σε κάποια σταθερή πολιτική πρόταση, αλλά σε μια δημαγωγική εξυπηρέτηση και ικανοποίηση του θυμικού των κουρασμένων πολιτών. Γι’αυτό άλλωστε, τόσο στις αντιπαραθέσεις στη Βουλή, όσο και στα ΜΜΕ, προσπαθούν οι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης να αναδείξουν την ένδεια επιχειρημάτων και τους συνεχείς ελιγμούς: από το “μην κλείνετε τη χώρα” στο “γιατί δεν κλείνετε τη χώρα”…
Και μπορεί πολιτικά να φαντάζει βατό το πεδίο αντιπαράθεσης που έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Ωστόσο, επικοινωνιακά και δημοσκοπικά δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί το ίδιο.
Αποφάσεις με πολιτικό κόστος
Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι τα μέτρα (ή ακόμη και πολλές πτυχές αυτής της διετούς “μάχης”) είναι ευχάριστα. Αλίμονο! Πως θα μπορούσαν άλλωστε. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί η επιθυμία/διάθεση/επιμονή/επιλογή (όποια λέξη θέλετε διαλέξτε) της Κυβέρνησης να μην είναι αρεστή, αλλά χρήσιμη. “Παίρνω αποφάσεις με πολιτικό κόστος” λέει πλέον και δημοσίως στα μηνύματά του ο Πρωθυπουργός, ο οποίος έχει αποφασίσει και να πάρει πάνω του τις αποφάσεις, αλλά και να παρεμβαίνει η κυβέρνηση “ad hoc” με μέτρα, όταν και όπου κρίνεται…
Βεβαίως, για να είναι κάποιος δίκαιος τόσο με την καταγραφή των γεγονότων, όσο και με τη δημόσια κατάθεση απόψεων οφείλει να προειδοποιήσει ότι “ναι μεν” ο Πρωθυπουργός οφείλει να παίρνει αποφάσεις δύσκολες με κόστος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνεργάτες του δικαιούνται να πέσουν στην παγίδα του “μεσσιανισμού” και να οδηγηθούν σε κρίσεις αλαζονείας… Η αντίληψη “εμείς παίρνουμε μέτρα, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να τα καταλάβει” θα έδειχνε, όχι μόνο λάθος αποκωδικοποίηση του “παλμού” της κοινωνίας, αλλά κυρίως πρόδρομα συμπτώματα “διαζυγίου” με την κοινωνική πλειοψηφία και το “μέσο Έλληνα”.