Η Ελλάδα εισέρχεται ήδη στη νέα μετάλλαξη Όμικρον. Οι εκτιμήσεις των επιστημόνων κάνουν λόγο για υγειονομικό τσουνάμι. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση ετοιμότητας με τη κοινωνία να παρακολουθεί έντρομη και ταυτοχρόνως αδιάφορη.
Και,όμως, πριν ένα χρόνο ακριβώς κυκλοφορούσαμε, με το κωδικό έξι, στο κινητό μας τηλέφωνο. Οι αστυνομικοί έλεγχοι ήταν διακριτικοί αλλά δεδομένοι και όλοι μας χαιρόμαστε που μπορούσαμε να κοροϊδέψουμε το κράτος και τις υγειονομικές αρχές. Εξάλλου είναι δεδομένο πως «ο άλλος θα κολλήσει, όχι εγώ». Πέρυσι για να μείνουμε το βράδυ σε φιλικό σπίτι έπρεπε να πάμε σε συγκεκριμένη ώρα και να ανανεώσουμε το κωδικό μετακίνησης εφόσον ο ιδιοκτήτης του φιλόξενου σπιτιού ήταν συγγενής μας και, μάλιστα, στενός. Και εκεί όμως χαιρόμασταν που είχαμε καταφέρει να κοροϊδέψουμε και το κράτος και τις υγειονομικές αρχές. Εξάλλου ποιος θα μας έβλεπε στους δρόμους στις 26 Δεκεμβρίου το πρωί, όπως καλή ώρα σήμερα;
Πέρυσι δεν είχαμε και το φόβο της νέας μετάλλαξης. Και είχαμε πιστέψει πως μέχρι το καλοκαίρι θα είχαμε ξεμπερδέψει με το διάολο που μας βρήκε. Και δεν είχαμε και την ακρίβεια στο φυσικό αέριο και στη βενζίνη και όπου αλλού. Πέρυσι δεν φοβόμασταν γιατί έτσι θέλαμε να πιστεύουμε. Και είναι ανθρώπινο. Η άρνηση μιας ασθένειας ή ενός κινδύνου είναι ισχυρό όπλο της ύπαρξης μας.
Μέχρι που αρχίσαμε όλοι να συνειδητοποιούμε πως η αλήθεια είναι διαφορετική. Και κρύβει μυστικά που δεν θέλαμε να ομολογήσουμε. Γιατί ξαφνικά άρχισαν να πεθαίνουν οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας. Ο δικός μας οικογενειακός πυρηνικός κύκλος. Όχι ο…απέναντι. Η πανδημία άρχισε να χτυπά και τη πόρτα μας. Και να μένουμε μόνοι μας.
Τώρα δεν έχουμε να ξεγελάσουμε κανέναν. Δεν έχουμε να βάλουμε στο κινητό τον αριθμό έξι. Και να πάμε να επισκεφτούμε τους δικούς μας. Γιατί ο κορωνοϊός τελικά σκοτώνει.
Κουραστήκαμε, όμως. Πάνε σχεδόν δυο χρόνια. Και μόλις είχαμε βγει από μια δεκαετή οικονομική και πολιτική κρίση. Η οικονομική δραστηριότητα δειλά αλλά σταδιακά είχε αρχίσει να ανθίζει. Εισαγωγές, εξαγωγές επενδυτικές πρωτοβουλίες, κοινωνική δραστηριότητα με καλύτερες ιδέες και μεγαλύτερο κέφι. Βασική αρχή της οικονομίας είναι η ψυχολογία. Και αυτό φαινόταν.
Κουρασμένοι θεωρήσαμε άδικο να ζούμε με μάσκες, με περιορισμό επαφών και κυρίως με φόβο. Να μην αγγίξεις να μην ζήσεις. Το θεωρήσαμε άδικο γιατί είχαμε βάλει μεγάλη πλάτη για να βγει η χώρα από τη κρίση. Συνέχεια στην ιστορία μας, βάζουμε πλάτη.
Και τώρα είμαστε ενώπιον ενός νέου φόβου. Νέες μεταλλάξεις, νέα κρούσματα νέοι θάνατοι. Δεν αντέχεται. Αλλά, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Χρειάζεται όλοι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Ξέρουμε από θάλασσες. Ας κρατήσουμε το θυμό μας για μετά. Ας προσέξουμε περισσότερο αυτές τις ημέρες. Ας ακούσουμε τους αγαπημένους μας τραγουδιστές από μακριά. Όχι γιατί θα μας το πει ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας. Αλλά για να είμαστε εδώ όλα τα υπόλοιπα χρόνια και να μπορούμε να τους ακούμε.
Ξέρουμε από θάλασσες. Και από τρικυμίες που οι περισσότερες ήταν άδικες. Αλλά πάντα ξέραμε να κολυμπάμε. Ναι;;;;…