Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει παραίτηση του πρωθυπουργού και πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ήταν το φυσικό επακόλουθο της πολιτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που από το τραγικό καλοκαίρι των πυρκαγιών κλιμάκωνε αργά και σταδιακά την επιθετική της πολιτική. Μια πολιτική «κίνηση ασφαλείας», όπως την χαρακτήρισαν κοινοβουλευτικοί κύκλοι ή αλλιώς μια «αναγκαστική» κίνηση.
Από το βράδυ της Παρασκευής ο κύβος της πολιτικής πρόκλησης είχε ριφθεί στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα. Όπως και η απόφαση να κρατηθεί επτασφράγιστο μυστικό, μέχρι τη στιγμή της ανακοίνωσης στο βήμα της βουλής. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο φόβος της διαρροής, κράτησε τα στόματα «ερμητικά κλειστά».
Η συγκεκριμένη κίνηση κρίθηκε και αναγκαία αλλά και «ικανή να αλλάξει το πολιτικό κλίμα».
Ο Αλέξης Τσίπρας οδηγήθηκε στην συγκεκριμένη καθώς:
-η επαναλαμβανόμενη πρόταση περί παραίτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε φθαρεί και επικοινωνιακά και πολιτικά. Αφού ήταν κενή περιεχομένου.
-θέλησε να προλάβει, όπως έλεγαν κάποιοι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχόμενη ερώτηση-πρόκληση από τον ίδιον τον πρωθυπουργό.
-να αλλάξει το κλίμα της συζήτησης για τον προϋπολογισμό και να μετατρέψει τη συζήτηση στη Βουλή, σε αντιπαράθεση αποκλειστικά μεταξύ των δυο πολιτικών παραγόντων.
-να αποκλείσει επί της ουσίας τον φέρελπι Νίκο Ανδρουλάκη αλλά και το θετικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί πέριξ του ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα στο χώρο της σοσιαλοδημοκρατίας.
-να ηγηθεί του γενικότερου αντιπολιτευτικού και αντιδεξιού χώρου.
-να συσπειρώσει το κόμμα του και ειδικότερα τη κοινοβουλευτική του ομάδα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα εντός του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν έντονα σημάδια διάλυσης και ανθρωποφαγίας.
-να στείλει μήνυμα με πολλούς αποδέκτες τόσο εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας όσο και στο κόμμα του. Η πρόταση για εκλογές κινητοποιεί κυρίως τους βουλευτές αλλά και δημιουργεί πολιτικά αντανακλαστικά στα μέλη και στα στελέχη.
-να ισχυροποιήσει τη θέση του στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο
-να επιδιώξει να αλλάξει τους αρνητικούς συσχετισμούς στη κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος από τη στιγμή της εκλογικής ήττας και μέχρι σήμερα, εμφανίζεται να χάνει. Παράδοξο για μια αντιπολίτευση που δεν έχει τη φθορά της εξουσίας.
Κίνηση ασφαλείας
Όλοι καταλάβαιναν πως η πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπεφτε στο κενό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα απαντούσε θετικά στη πρόκληση. Αν και κανείς ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για μια ρελάνς ενός πρωθυπουργού…
Με δεδομένη, όμως τη θεσμική του επιθυμία για εξάντληση της τετραετίας αλλά και με το κλίμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας-πανδημία, οικονομία-ο πρωθυπουργός δεν θα σήκωνε το γάντι.
Τούτων δοθέντων η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «κίνηση ασφαλείας». Γνωρίζει εξάλλου καλύτερα από τον καθένα πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στη καλύτερη κομματική ετοιμότητα. Όπως, επίσης και τις συγκρούσεις μεταξύ των βουλευτών της ίδιας περιφέρειας. Μια θετική απάντηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, περισσότερους κόμπους θα δημιουργούσε από αυτούς που προσπάθησε να λύσει.
Στη πολιτική, πάντα υπάρχει και το ρίσκο. Η «μεγάλη ζαριά», όπως έλεγαν και παλαιότεροι πολιτικοί…