Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ήταν καλεσμένος της Έλενας Κατρίτση στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Προσωπικά» και διηγήθηκε σκηνές από το ταξίδι του στον χώρο της Τέχνης, θυμήθηκε φίλους και συνεργάτες και μίλησε για τις επιλογές που τον… κυνηγούσαν, για τα «εγκλήματα» που γίνονται στη σκηνή και για τους ηθοποιούς που στελεχώνουν θιάσους με παναμέζικη σημαία.
Ο αγαπημένος καλλιτέχνης περιγράφει περιστατικά από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όπου φοίτησε και αναφέρεται σε αγαπημένα του πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκε όχι μόνο τη σκηνή αλλά και σκέψεις, σχέδια και προσωπικές στιγμές. Δάσκαλος και ο ίδιος, με συμμετοχή στα κοινά και πάντα κοντά στους νέους, δημιούργησε το 1981 το Θεατρικό Εργαστήρι στις Φυλακές Κορυδαλλού. «Ήμουν γεμάτος. Είχα καταφέρει να παίξω με τους καλύτερους θιάσους», είπε.
Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Τι θυμάται από τον Κάρολο Κουν, τον δάσκαλό του
«Θυμάμαι τα πάντα. Ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε το θεατρικό αλφάβητο. Την αυστηρότητα του στη δουλειά, το ιδιαίτερο χιούμορ του, ένας σπουδαίος δάσκαλος που δεν συναντάτε εύκολα με μια ανατροφή που υπολόγιζε τον απέναντι», σχολίασε. Και συνέχισε αναφερόμενος στο Θεατρικό Εργαστήρι στις Φυλακές Κορυδαλλού: «Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τις κρυφές γωνιές τους, οι οποίες θέλουν ένα φως. Και το θέατρο έχει τη δυνατότητα να φωτίσει τις γωνιές τις ανθρώπινες».
Μεγαλωμένος σ’ ένα σπίτι με πέντε γυναίκες, αφού ο πατέρας του που ήταν μαρκόνης έλειπε συχνά σε ταξίδια, έμαθε να καταλαβαίνει τον τρόπο που σκέφτονται. Παρ’ ότι μοναχογιός και καλομαθημένος, δεν κατάφερνε να γλιτώνει το ξύλο με τις αταξίες που έκανε. Με τη σύντροφό του Αθηνά, γνωρίστηκαν πριν από εξήντα χρόνια στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κι όπως λέει ποτέ δεν αναφέρθηκαν στην απόφασή της να αφήσει το θέατρο, πριν αρκετά χρόνια, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της.
Πολλές οι σημαντικές τηλεοπτικές σειρές, οι ταινίες και οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε. Η σειρά «Εκείνος και… Εκείνος», που έχει μείνει στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, δημιουργήθηκε σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια το 1972 από τον ίδιο, τον αξέχαστο Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Κώστα Μουρσελά. Συγκινημένος παρακολουθεί σκηνές από το παρελθόν κι αισθάνεται όπως: «Όταν θυμάσαι τη μάνα σου. Ο χρόνος που έχει περάσει σε έχει πλουτίσει όσον αφορά τη ματιά σου, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες σου. Και όταν τα κομμάτια αυτά έχουν ενδιαφέρον, είναι σπουδαία υπόθεση».