Η Ελλάδα ως δύναμη ισχύος στο σύγχρονο πολυπολικό κόσμο

Η σύγχρονη γεωπολιτική πραγματικότητα του μετα-ψυχοπολεμικού κόσμου, με την ανάδυση νέων  δυνάμεων ισχύος και η διαμόρφωση ενός πολυπολικού κόσμου, επιβάλλει στα κράτη-έθνη την αναγκαιότητα άσκησης πολυμερών συνεργασιών, με πυκνές αλληλεξαρτήσεις και αλληλεπιδράσεις.

Αυτή την μετανεωτερική πραγματικότητα, την αντιλήφθηκε έγκαιρα η κυβέρνηση και με βραχίονες όλες τις θεσμικές δομές και τα εργαλεία άσκησης εξωτερικής πολιτικής , υλοποιεί εδώ και δύο έτη μια δυναμική πολιτική διαμόρφωσης ενός θετικού πλαισίου συμμαχιών και συνεργασιών, με ορατό τον στόχο της ανάδειξης της Ελλάδας σε αξιόπιστο εταίρο πολυδιάστατων κοινών δράσεων, έργων και πολιτικών με άλλα κράτη , σ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο  σκηνικό.

Τα τελευταία δείγματα αυτής της οραματικής αλλά συγχρόνως πρακτικής πολιτικής έχουν σημείο αναφοράς και τον κόσμο της Ανατολικής Μεσογείου και τον πολυδαίδαλο Αραβικό “σύμπαν”.

Οι συμφωνίες που υπέγραψε με τις ηγέτιδες χώρες του σουνιτικού Ισλάμ, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από την μία πλευρά αφήνει την Τουρκία με μόνο σύμμαχο το Κατάρ και από την άλλη δρομολογεί σοβαρές εξελίξεις στο ενεργειακό πεδίο και στον τομέα της ασφάλειας.

Η επικαιροποίηση της θεωρίας του Spykman για ένα “World Island Rimland”, οδηγεί τον σχεδιασμό για την δημιουργία ενός “τεραστίου νησιού” Ευρώπης-Ασίας. Σ αυτήν την προοπτική συμβάλλουν ο αγωγός East Med, με την συμμετοχή του Ισραήλ και της Κύπρου, ο τερματικός σταθμός LNG στην Αλεξανδρούπολη και η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.

Σ αυτό το δυναμικό σκηνικό η Ελλάδα κατακτά θετικό ρόλο , ενώ η Τουρκία δείχνει σημάδια κρίσης, που οφείλεται στις διαρκείς παλινωδίες της, της αλλοπρόσαλλη και πολλές φορές αντιφατική εξωτερική πολιτική της. Παράγει περισσότερες παρεμβάσεις και συγκρούσεις απ όσες μπορεί να “καταναλώσει”. Στην Λιβύη , βρίσκεται σε άμυνα, <κλαίγοντας> στον Μακρόν γιατί η Ελλάδα προσκλήθηκε στη διάσκεψη που προγραμματίζεται στο Παρίσι για το μέλλον της. Η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων από την Λιβύη που προωθούν οι ΗΠΑ και η Δύση, πλήττει το γόητρο της νεοθωμανικής Τουρκίας. Συγχρόνως  η κυβέρνηση της είδε για πρώτη φορά το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό CHP και το κουρδικό HDP, να καταψηφίζουν την παράταση για δύο ακόμη χρόνια της παραμονής τουρκικού στρατού και αστυνομίας στο βόρειο Ιράκ και στη Συρία.

Η δυσαρέσκεια της κοινωνίας για τις πολεμικές περιπέτειες της σε γειτονικές χώρες αυξάνει. Ήδη , και ιδιαίτερα μετά την κρίση με τους 10 πρέσβεις, διακινούνται πλέον σενάρια λύσης του προβληματικού Ερντογανικού καθεστώτος. Με την αποχώρηση η την πτώση του. Με ότι κι αν σημαίνουν οι έννοιες αυτές.

Αυτή  η νέα εικόνα της Ελλάδας και οι σύγχρονες μορφές άσκησης μιας ωφέλιμης για την χώρα πολιτικής εξωτερικών σχέσεων βρίσκει  αντιπάλους και διαφωνούντες δυστυχώς ,τους μίζερους και αντιδραστικούς   ηγέτες της αντιπολίτευσης και του Σύριζα. Που μπροστά στην προβολή του μικροπολιτικού συμφέροντος τους δεν ορρωδούν προ ουδενός.

Η τεκμηρίωση των εξελίξεων στη Μεσόγειο , στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία, έγινε από τον Επίκουρο Καθηγητή Εθνικής Ασφάλειας στο Rabdan Academy κ. Σπυρίδωνα Πλακούδα στην εκπομπή του Λάμπρου Καλαρρύτη “POINT ZERO”  που φιλοξενεί το Pagenews.