Νατάσα Θεοδωρίδου: Το γούρι, η στήριξη του πατέρα της στο όνειρό της

Η Νατάσα Θεοδωρίδου είναι από τις κορυφαίες, λαϊκές ερμηνεύτριες της γενιάς της και πρώτο όνομα στα νυχτερινά κέντρα που επιλέγει να εμφανισθεί. Εδώ και πολλά χρόνια υπηρετεί πιστά το ελληνικό τραγούδι με τις μεγάλες επιτυχίες και τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής της.

H καταξιωμένη τραγουδίστρια σε συνέντευξή στο περιοδικό «OK!» και μίλησε για το αν έχει γούρι, για όσα ετοιμάζει για τον χειμώνα, αλλά και για τη στήριξη του μπαμπά της.

Έχεις κάτι που το θεωρείς γούρι σου και το έχεις πάντα μαζί σου;

Βέβαια έχω, εννοείται. Τώρα αυτά μπορεί να είναι για κάποιους δεισιδαιμονίες, να τα διαβάζουν και να γελάνε… Αλλά πολλές φορές αν πιστέψεις κάτι, δίνεις δύναμη στον εαυτό σου. Η δουλειά μας έχει και πολλές αντίξοες συνθήκες. Έχει αστάθμητους παράγοντες, έχει να κάνει με πάρα πολλούς ανθρώπους που σε φέρνουν καμιά φορά σε δύσκολη θέση ή τους φέρνεις και εσύ σε δύσκολη θέση γιατί ξεκινάς έχοντας στο μυαλό σου κάτι άλλο από αυτό που προκύπτει. Ο καθένας μας έχει έναν τρόπο να βρίσκει τη δική του κινητήριο δύναμη και να λέει “πάω με αυτό”, αν αυτό δεν προβληματίζει και δεν ενοχλεί τον διπλανό του. Να έχει ένα αγαπημένο αντικείμενο που τον εμπνέει και να λέει μέσα του πως «εγώ με αυτά πάω και μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου».

Τι μας ετοιμάζεις φέτος τον χειμώνα;

Θα σας το κρατήσω για έκπληξη προς το παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα περάσουμε όλοι μαγικά και εσείς κι εγώ.

Όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά κάνεις μόνο πράγματα, που σου αρέσουν πολύ;

Αυτή είναι η πρόθεση μου και το έχω καταφέρει στον μέγιστο βαθμό. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι, ακόμα και κάτι που μπορεί να ήταν μικρότερο των προσδοκιών μου ή και του κόσμου που με ακολουθεί, σίγουρα δεν ήταν πρόθεση μου. Μπορεί να υπήρξαν και κάποιες στιγμές λίγο ατυχείς, τις περισσότερες συνεργασίες όμως τις αγάπησα πολύ.

Φαίνεται πως προσπαθείς να κρατάς πάντα σε ράγες την τέχνη σου, πως υπηρετείς πιστά τη σχέση σου με τη μουσική.

Χαίρομαι που φαίνεται αυτό. Η σχέση μου με τη μουσική είναι μοναδική ιστορία. Για μένα είναι τα πάντα, είμαι εγώ.

Έχεις πει πως σε στήριξε πολύ ο πατέρας σου σε αυτό.

Όλη η οικογένεια, παρόλο που δεν έχουν σχέση με τη μουσική οι δικοί μου. Ούτε ήταν οι άνθρωποι οι γλεντζέδες που έβγαιναν και διασκέδαζαν.

Δεν υπήρχαν μουσικά ερεθίσματα στο σπίτι;

Όχι, δεν υπήρχαν. Νομίζω ότι ήταν τυχαίο γεγονός πως ακολούθησα τον δρόμο αυτό. Αλλά όσο θυμάμαι, από παιδάκι πάντα τραγουδούσα. Επειδη είμαι και μαμά, είναι σαν να έχεις ένα παιδί στο σπίτι που κάνει ένα μόνο πράγμα. Φωνάζει αυτό από μακριά. Σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Γιατί αυτό το παιδί κάνει μόνο αυτό; Ας το δω». Ακόμα κι αν σου είναι ξένο, το αντιλαμβάνεσαι. Είμαι τυχερή γιατί οι γονείς μου το αντιλήφθηκαν και το στήριξαν.