Τα ορφανά του Τιτανικού: Μια συγκλονιστική ιστορία διάσωσης

Η κυκλοφορία ενός νέου μυθιστορήματος για τον Τιτανικό για τα «ορφανά του Τιτανικού» στη Μεγάλη Βρετανία, έφερε στο φως της δημοσιότητας τη ιστορία δύο παιδιών ο πατέρας των οποίων τα πέταξε από το κατάστρωμα στην τελευταία σωσίβια λέμβο του μοιραίου πλοίου, προτού ο ίδιος χαθεί στα παγωμένα νερά του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ιστορία των Ελλήνων που ήταν στο πλοίο.

Το βιβλίο φέρει την υπογραφή της διάσημης Βρετανίδας ηθοποιού και συγγραφέως Σίλιας Ίμρι, η οποία έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες της Βρετανικής τηλεόρασης και του σινεμά (Bridget Jones , Nunny Mc Fee, Mamma Mia) ενώ έχει εκδώσει 5 μυθιστορήματα, που έχουν σκαρφαλώσει στην κορυφή της λίστας Top Ten των Sunday Times , στο Νο 5 της λίστας των Apple ibook chart και στο Νο 8 του Amazon’s book chart. Τώρα εκδόθηκε το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Orphans of the Storm» («Τα ορφανά της καταιγίδας»), που βασίζεται στην αληθινή ιστορία των Μισέλ και Έντμοντ Ναβρατίλ. Δύο αδελφών που σώθηκαν από το ναυάγιο του Τιτανικού στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων και δύο ετών αντίστοιχα…

Τα ορφανά του Τιτανικού: Τα παιχνίδια της μοίρας για τα δύο παιδιά

Όπως αναφέρει το protothema, ο Μάικλ Ναβρατίλ, Τσέχος στην καταγωγή, ζούσε στη Νίκαια της Γαλλίας και ήταν ράφτης. Μετά το γάμο του με την Ιταλίδα Μαρτσέλα Καρτέο, μετακόμισαν στο Λονδίνο, όπου άνοιξαν το δικό τους ραφτάδικο. Ο γάμος τους όμως, μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους δεν πήγαινε καλά και ξεκίνησαν οι διαδικασίες του διαζυγίου ενώ ο Μάικλ ήταν μόλις 21 ετών.

Ενώ αναμενόταν η απόφαση του Δικαστηρίου για την επιμέλεια των παιδιών, η Μαρτσέλα επέτρεψε στον Μάικλ να πάρει τα παιδιά για να περάσουν μαζί τις διακοπές του Πάσχα. Εκείνος όμως τα «απήγαγε» για να επιβιβασθούν τελικά οι τρεις τους στον Τιτανικό, με εισιτήρια δεύτερης θέσης και αναζήτηση μιας νέας ζωής. Ο Μάικλ είχε κλεμμένο διαβατήριο με το όνομα Χόφμαν και τα παιδιά αναφέρονταν χωρίς τα ονόματά τους, απλώς ως «δύο παιδιά»…

Η πορεία σε μία «νέα ζωή» δεν έγινε ωστόσο ποτέ πραγματικότητα. Την ώρα που ο Τιτανικός βυθιζόταν κι ενώ τα παιδιά κοιμούνταν, ο πατέρας τους έτρεξε στην καμπίνα τους και τα μετέφερε στις σωσίβιες λέμβους. Κατάφερε και επιβίβασε τα παιδιά του – τα πέταξε κυριολεκτικά – στην τελευταία σωσίβια λέμβο, που κατέβαινε στο νερό ενώ ο ίδιος πνίγηκε. Μια κίνηση απελπισίας μέσα στο σκοτάδι και τον πανικό, που τους έδωσε όμως την ευκαιρία να ζήσουν. Τα παιδιά, μετά τη διάσωσή τους από το πλοίο «Καρπάθια», έγιναν γνωστά ως «Louis and Lola» – τα μόνα παιδιά που διασώθηκαν από τον Τιτανικό χωρίς γονέα ή κηδεμόνα.

Τα παιδιά, που γνώριζαν μόνον Γαλλικά δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν με τους διασώστες και μια Γαλλομαθής επιβάτης – η Μάργκαρετ Χέι- φρόντιζε τα αδέλφια μέχρι να εντοπιστεί η μητέρα τους. Μια σειρά από άρθρα εφημερίδων για τα δύο αδέλφια– με δημοσιευμένες τις φωτογραφίες τους – έφθασαν κάποτε και στην Μεγάλη Βρετανία και οδήγησαν στον εντοπισμό τους από την μητέρα τους, Μαρτσέλα. Μέχρι τότε, εκείνη δεν είχε ιδέα πού βρίσκονταν τα παιδιά της με τον άνδρα της και φυσικά δεν είχε ιδέα για το ταξίδι με τον Τιτανικό. Στις 16 Μαΐου του 1912, έναν μήνα και μία ημέρα αφότου τα παιδιά βγήκαν ζωντανά από τον Τιτανικό, η μητέρα τους έφτασε στη Νέα Υόρκη για να τα κρατήσει στην αγκαλιά της και να επιστρέψουν μαζί στη Γαλλία.

Τα ορφανά του Τιτανικού: Ο δρόμος που ακολούθησαν

Ο Έντμοντ έγινε αργότερα διακοσμητής εσωτερικών χώρων και σπούδασε Αρχιτεκτονική. Πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, συνελήφθη και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κατάφερε να δραπετεύσει αλλά η υγεία του είχε κλονισθεί και πέθανε το 1953 σε ηλικία 43 ετών. O Μισέλ επίσης σπούδασε στο Πανεπιστήμιο και, αφού πήρε ντοκτορά έγινε καθηγητής Φιλοσοφίας στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Σε όλη του τη ζωή υποστήριζε ότι το άγγιγμά του με τον θάνατο σε τόσο μικρή ηλικία, σε συνδυασμό με την απώλεια του πατέρα του, επηρέασε έντονα τη σκέψη του. Το 1987, ταξίδεψε στο Γουίλμινγκτον του Ντέλαγουερ για να τιμήσει την 75η επέτειο του ναυαγίου. Ήταν η πρώτη του επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1912. Το 1996, μαζί με τους άλλους επιζώντες ταξίδεψαν με πλοίο στη θέση του ναυαγίου, όπου γίνονταν προσπάθειες να ανασυρθεί ένα μεγάλο μέρος του στην επιφάνεια. Στις 27 Αυγούστου του 1996, πριν επιστρέψει στη Γαλλία, ταξίδεψε στο Χάλιφαξ της Νέας Σκωτίας για να δει για πρώτη φορά τον τάφο του πατέρα του.

Σε όλη του τη ζωή, ο Μισέλ αφηγείτο τις αναμνήσεις του από τον Τιτανικό, λέγοντας πως ήταν ένα «υπέροχο πλοίο»: «Θυμάμαι ότι κοιτούσα το μήκος του- ήταν τεράστιο- το πλοίο φαινόταν υπέροχο. Ο αδερφός μου κι εγώ παίζαμε στο μπροστινό κατάστρωμα και ήμασταν ενθουσιασμένοι που βρισκόμασταν εκεί. Θυμάμαι ένα πρωί, που ο πατέρας μου, ο αδελφός μου και εγώ τρώγαμε αυγά στη τραπεζαρία της δεύτερης θέσης. Η θάλασσα ήταν εκπληκτική. Η αίσθησή μου ήταν αυτή μιας απόλυτης ευτυχίας. Όταν βρεθήκαμε στη βάρκα δε θυμάμαι να φοβάμαι, θυμάμαι που απολάμβανα πραγματικά το πέταγμα από τον πατέρα μου – ένα πλαφ- στην σωτηρία! Καθίσαμε δίπλα στην κόρη ενός Αμερικανού τραπεζίτη που κατάφερε να σώσει τον σκύλο της – κανείς δεν είπε λέξη. Υπήρχαν τεράστιες διαφορές, κοινωνικές και οικονομικές, στο πλοίο και κατάλαβα αργότερα ότι αν δεν ήμασταν στη δεύτερη θέση θα είχαμε πεθάνει. Οι άνθρωποι που βγήκαν ζωντανοί συχνά έλεγαν ψέματα και ήταν επιθετικοί, οι ειλικρινείς δεν είχαν καμιά ελπίδα…».

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Retronaut, ο Mισέλ ισχυρίστηκε αργότερα ότι θυμόταν τον πατέρα του να του λέει: «Παιδί μου, όταν έρθει η μητέρα σου να σε βρει, όπως σίγουρα θα το κάνει, πες της ότι την αγαπούσα πολύ και εξακολουθώ να την αγαπώ. Πες της ότι περίμενα να μας ακολουθήσει, ώστε να ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι στην ειρήνη και την ελευθερία του Νέου Κόσμου». Η Μαρτσέλα έζησε κοντά στα παιδιά της και πέθανε το 1965.

Τα ορφανά του Τιτανικού: Το σχόλιο της συγγραφέως για το βιβλίο

Για την Σίλια Ίμρι, η συγγραφή της συγκλονιστικής αυτής ιστορίας έγινε κάτι περισσότερο από σκοπό, όταν, όπως δήλωσε, αντίκρισε μια «πολύ συγκινητική φωτογραφία» των δύο αγοριών: «Κυριολεκτικά ρίχτηκαν από τον πατέρα τους στην τελευταία σωσίβια λέμβο του Τιτανικού. Η σωσίβια λέμβος κατέβαινε στο νερό κι εκείνος πέταξε τα δύο παιδιά στη βάρκα από ψηλά».

Η συγγραφέας αποκάλυψε πρόσφατα ότι ολόκληρο το βιβλίο είναι βασισμένο στη Μαρτσέλα. Καθώς έκανε έρευνα σε βάθος για αυτήν την ιστορία – που την είχε ιντριγκάρει βλέποντας τις φωτογραφίες των δύο παιδιών από την στιγμή της διάσωσής τους, είχε ανακαλύψει γεγονότα, που αφορούσαν στην Μαρτσέλα και στον σύζυγό της. Γεγονότα που ανέτρεπαν πλήρως την εικόνα, που είχε δημιουργηθεί για εκείνην από τον Τύπο της εποχής- όπου χαρακτηριζόταν ως «εφιάλτης». Όταν η Σίλια πήρε στα χέρια της τα δικόγραφα του διαζυγίου της Μαρτσέλα, αποκάλυψε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα!

Σύμφωνα με τα εν λόγω έγγραφα, ο Μάικλ, μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους έγινε βίαιος με τη γυναίκα του, την καθύβριζε, φερόταν σαν σατράπης και είχε ναρκισσιστική συμπεριφορά, με ό,τι πράξεις συνεπάγεται αυτή η ψυχική διαταραχή. Η Μαρτσέλα είχε περιγραφεί με λάθος τρόπο. Στην πραγματικότητα εκείνη ήταν το θύμα αυτού του γάμου: «Όλο αυτό το βιβλίο γράφτηκε για την Μαρτσέλα. Για να δικαιωθεί το όνομά της και η φήμη της που κακοποιήθηκαν, για περισσότερο από έναν αιώνα», ήταν τα λόγια της συγγραφέως που κατάφερε να υπογράψει μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες επιβίωσης.