Πάνος Κοκκινόπουλος: Είμαστε το Ιράν της Ευρώπης

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος είναι ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος που έχει γράψει ιστορία, αποτυπώνοντας τα πιο στυγερά εγκλήματα της χώρας, με τη μορφή μυθοπλασίας, στέλνει το δικό το μήνυμα για τον όρο «γυναικοκτονία». Στέκεται στο κομμάτι της εκπαίδευσης, θίγει το θέμα της πατριαρχίας και δεν διστάζει να πει όσα νιώθει αφιλτράριστα.

Μάλιστα δε διστάζει τονίσει πως «η Ελλάδα είναι το Ιράν της Ευρώπης», ενώ προσθέτει πως «είμαστε γιδοβοσκοί, δεν είμαστε κοινωνία, είμαστε φυλή». Ο γνωστός σκηνοθέτης, μίλησε στο gazetta, όπου αναφέρθηκε σε αυτά και μια πλειάδα θυμάτων.

Πάνος Κοκκινόπουλος: Οι γυναίκες επαναστατούν, ανακτούν το «εγώ τους»

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν έχει αλλάξει κάτι στο προφίλ των γυναικοκτόνων με το πέρασμα του χρόνου ο Πάνος Κοκκινόπουλος απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι γίνονται πιο συχνά γυναικοκτονίες απ’ ότι παλιότερα. Απλά τώρα το μαθαίνουμε πιο γρήγορα.  Το μαθαίνουμε αμέσως γιατί οι γυναίκες έχουν μάθει να αντιδρούν, να επαναστατούν, να προσπαθήσουν να ανακτήσουν το “εγώ” τους, να είναι αυτόνομες υπάρξεις κι όχι κτήματα κάποιου ανθρώπου.

Οι γυναικοκτονίες κι η ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα. Μελέτησα ιστορίες από το 1920 και μετά και διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν κατά κόρον, συνέχεια σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί στην Ελλάδα είμαστε γιδοβοσκοί, δεν είμαστε κοινωνία, είμαστε φυλή.

Οι άνθρωποι ζούσαν στα χωριά, σ’ ένα δωμάτιο όλοι. Όλοι έκαναν ό,τι έκαναν με τους άλλους κι ο άρχοντας πατέρας-αφέντης ήταν ο κτηματίας. Όπως είχε τα ζώα του είχε και τα παιδιά του και τη γυναίκα του. Ήταν κτήματά του, δεν υπήρχε κανένας έρωτας. Και τώρα αυτός που σκοτώνει και λέει “τη σκότωσα γιατί ήμουν ερωτευμένος και δεν μπορούσα μακριά της”… είναι βλακείες. Δεν υπάρχει έρωτας, υπάρχει κτήση».

Πάνος Κοκκινόπουλος: Δεν περάσαμε Διαφωτισμό στην Ελλάδα – Είναι φυλή

Στην ερώτηση του αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ζούμε σε πατριαρχική κοινωνία ο δημιουργός απάντησε: «Δεν είμαστε κοινωνία, είναι φυλή. Είμαστε “εγώ κι η οικογένειά μου να είμαστε καλά κι όλοι οι άλλοι να πάνε να…”. Δεν περάσαμε Διαφωτισμό, το “Liberté, Égalité, Fraternité (Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη)” δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Κρατάμε το σπίτι μας καθαρό και πετάμε τα σκουπίδια μας από το παράθυρο, γιατί δεν μας ενδιαφέρει τί θα γίνει στον δρόμο. Μας ενδιαφέρει εμείς να είμαστε καλά. Και το “εμείς” πηγαίνοντας στο θέμα μας είναι “εγώ ο αφέντης να έχω τα πράγματα υπό έλεγχο. Το παιδί μου θα είναι η συνέχειά μου, η κόρη μου θα είναι η συνέχειά μου και επειδή θα είναι και παιδί μου το κάνω κι ό,τι θέλω – ό,τι πάει να πει αυτό που λέω -, η γυναίκα μου είναι γυναίκα μου και είναι δικιά μου και δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει γιατί αν φύγει θα μπει στο χώμα. Τελείωσε! Είναι δικιά μου”. Δεν υπάρχει έρωτας, είναι μόνο κτήση. Ο έρωτας είναι κάτι άλλο για μένα. Είμαστε τριτοκοσμικοί και στην Τουρκία έχει πολλούς σαν εμάς, είμαστε το Ιράν της Ευρώπης ως γνωστόν αλλά ας μην πάμε σ’ αυτό το κομμάτι».

Πάνος Κοκκινόπουλος: Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή του με το κομμάτι των δολοφονιών

«Κοιτάξτε, αυτό ξεκίνησε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε τηλεόραση μαζί με την Μπέσσυ Βουδούρη και τον Πέτρο Μάρκαρη, το συγγραφέα. Είπαμε να ασχοληθούμε με γνωστές ιστορίες δολοφονιών, όχι για οικονομικούς λόγους αλλά για θέματα πάθους. Θέλαμε να καταλάβουμε πώς γίνονται, αλλά τροποποιώντας το περιστατικό. Θέλαμε να αλλάξουμε τις ιστορίες ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμες. Αρκετά έκανε η τηλεόραση κι η δημοσιογραφία. Διαπόμπευαν τα θύματα ακόμα και τους θύτες. Παλιά ήταν όλα φάτσα φόρα. Εμείς θέλαμε να προστατεύσουμε, γιατί δεν μας ενδιέφερε η πραγματική ιστορία, αλλά έτσι όπως θα περνούσε αυτή μέσα από το φίλτρο της μυθοπλασίας. Πιστεύουμε ότι η τέχνη είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την πραγματικότητα. Αυτό ήταν! Λέγαμε στον κόσμο: «Κοιτάξτε, θα σας διηγηθούμε μια ιστορία, μπορεί να σας θυμίζει κάτι αλλά σκεφτείτε ότι θα μπορούσε να έχει γίνει και έτσι». Επίσης, ήμουν και λάτρης του Χίτσκοκ, οπότε δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος», δήλωσε.

Πάνος Κοκκινόπουλος: Υπήρξαν ιστορίες που αρνηθήκαμε να τις κάνουμε

Ο γνωστός σκηνοθέτης δήλωσε πως «υπήρξαν ιστορίες που αρνηθήκαμε να τις κάνουμε», ενώ δήλωσε για τα όσα έγιναν πως, «δεν θίγαμε το ίδιο περιστατικό. Διηγούμασταν μια ιστορία που έμοιαζε κάπως αλλά την αλλάζαμε έτσι ώστε να μην είναι φωτογραφίσημη. Κοιτάξτε, δεν ήταν δύσκολο. Παίρναμε μια υπόθεση, τη διαβάζαμε και διηγούμασταν μια ιστορία που ναι μεν να έχει κάποια σχέση μ’ αυτήν αλλά να μην είναι ίδια».