Ο Γιώργος Κοντογιώργης μίλησε στο pagenews.gr και στην εκπομπή Point Zero με τον Λάμπρο Καλαρρύτη, απαντώντας στο ερώτημα που βασανίζει τους Έλληνες διαχρονικά: Αν στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία μας, είμαστε στον σωστό δρόμο και κάνουμε αυτά που πρέπει, έχοντας ορθό προσανατολισμό ή αν έχουμε χαθεί κάπου όλα αυτά τα χρόνια. Το ζήτημα λοιπόν, είναι αν το σύγχρονο ελλαδικό κράτος κάνει αυτό που είναι να κάνει ή αν τυχόν υπολειτουργεί λόγω διαφόρων ανασταλτικών παραγόντων.
Έχουμε δύο δρόμους για να ακολουθήσουμε εναλλακτικά για να κάνουμε μια αποτίμηση του πού βρισκόμαστε και γιατί. Ο ένας είναι να ιστορήσουμε, όπως κάνουν οι σημερινοί που είναι υπεύθυνοι ή καλούνται από τους υπευθύνους να δοξάσουν, να μιλήσουν για τα 200 χρόνια που στην πραγματικότητα ο σκοπός τους είναι δοξάσουν το κράτος και να ενταφιάσουν τον ελληνισμό και το παρελθόν του, να τον εξαφανίσουν. Προσπαθούν να μας δείξουν ότι αυτό το κράτος ήταν ένα δώρο από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής και μέσω αυτού του κράτους παραλάβαμε όλα τα φώτα του πολιτισμού που δεν είχαμε, την ιδέα του κράτους που δεν είχαμε, την επικοινωνία και τη σύνδεση με τον ελληνισμό και την αρχαιότητα γιατί δεν είχαμε έννοια του έθνους. Δεν είμαστε σε καθόλου σωστό δρόμο γιατί στο τέλος αυτής της Επανάστασης που είχε εντελώς άλλους σκοπούς, το κράτος είναι ένα σώμα εντελώς ξένο στην ελληνική πραγματικότητα, ένα «εμφύτευμα».
Μα φύτευσαν το κράτος της απολυταρχίας, δηλαδή ένα μεσαιωνικό κράτος, για να μην ταραχθεί η Ευρώπη και για να ελέγχουν τη δυναμική του ελληνισμού. Πάρτε το παράδειγμα του βρεφονηπιακού σταθμού. Αν βάλουμε δηλαδή τον Έλληνα, έναν οποιοδήποτε άνθρωπο ώριμο να ζήσει μέσα σε ένα βρεφονηπιακό σταθμό, δηλαδή σε μια κατάσταση που την έζησε και την πέρασε βρέφος κι αυτός, τότε θα διαταράξει και τη λειτουργία του σταθμού, θα δημιουργήσει δύσμορφες συμπεριφορές και τελικώς θα τρελαθεί. Αυτό συνέβη και στην ελληνική κοινωνία. Εμείς εκσυγχρονιστήκαμε, δηλαδή εισήλθαμε στο κράτος – έθνος, οπισθοδρομώντας. Αυτό το χάσμα οφείλεται στο ότι το έθνος είναι «ξένο» σώμα.
Αλλού η πολιτική τάξη και η κοινωνία συναντιούνται σε επίπεδο ιδεολογίας. Εκεί που μπόρεσαν να διαπράξουν εξαγορές πελατειακής φύσεως, η κοινωνία δεν αντιδρά και εξαγοράζεται. Εκεί όμως, που υπάρχουν εθνικά ζητήματα, η κοινωνία στρατεύεται απέναντί τους και κατά τρόπου που δεν μπορούν να την ελέγξουν. Ας θυμηθούμε τα πολιτικά λόγια όταν ήταν να υπογραφεί η Συμφωνία των Πρεσπών για την κοινωνία που αντιδρούσε.