H πανδημία για δεύτερη συνεχή χρονιά άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο γιορτάσαμε το Πάσχα όμως όπως αποδείχθηκε αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στη ρίψη ρουκετών στον Βροντάδο, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί πόλο έλξης για τους κατοίκους της Χίου αλλά και τους επισκέπτες.
Στη Μυτιλήνη παρασκευάζουν κάθε χρόνο τα πεντανόστιμα Λαζαρέλια, ενώ στην Κρήτη υπάρχει το έθιμο της φουνάρας.
Χίος ρουκετοπόλεμος: Αναβίωσε λίγο διαφορετικό το έθιμο
Όπως αναφέρει το politischios, φέτος, η καθιερωμένη ρίψη ρουκετών δεν έγινε με στόχο τα καμπαναριά του Αγίου Μάρκου και της Παναγίας της Ερειθιανής αλλά καθ ύψος, στις 12:00 τα μεσάνυχτα του Μεγάλο Σαββάτου.
Μόλις ο ήχος των καμπαναριών σήμανε μεσάνυχτα, εκατοντάδες ρουκέτες δημιούργησαν ένα μοναδικό υπερθέαμα στον ουρανό του Βροντάδου δίνοντας το μήνυμα ότι ένα έθιμο που τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται από διάφορες καταστάσεις, παραμένει ζωντανό, αντιστέκεται, εξελίσσεται, προσαρμόζεται και επιβιώνει.
Το έθιμο της Φουνάρας
Ένα από τα έθιμα που εξακολουθούν να υπάρχουν στην Κρήτη και χρονολογούνται από τα πολύ παλιά χρόνια είναι αυτό της φουνάρας. Φουνάρα στην κρητική διάλεκτο είναι η μεγάλη φωτιά που ανάβουν το Πάσχα. Πρόκειται για ένα έθιμο που γίνεται σε όλα σχεδόν τα χωριά της Κρήτης. Για όσους δεν το έχουν δει, τις προηγούμενες μέρες πριν το Μεγάλο Σάββατο τα παιδιά του χωριού ή και οι μεγαλύτεροι που σπεύδουν να τους βοηθήσουν με τρακτέρ, αγροτικά τρίκυκλα ή αυτοκίνητα, συγκεντρώνουν ένα «βουνό» από ξύλα.
Ο συγκεκριμένος σωρός από ξύλα μπορεί να φτάνει σε ύψος τα 4 με 5 μέτρα και να έχει διάμετρο 15 με 20 μετρα. Συνήθως, αυτό το «βουνό» από ξύλα συσσωρεύεται σε κάποιο ανοιχτό σημείο του χωριού, έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με κοντινά σπίτια ή δέντρα. Πολλές φορές η φουνάρα είναι σε σημείο κοντά σε εκκλησία.
Στην κορυφή της φουνάρας τοποθετούν τον «Ιούδα», ένα ομοίωμα που συνήθως φτιάχνεται από παλιά ρούχα. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ανταγωνισμός με τα γύρω χωριά για το ποιο από όλα θα κάνει τη μεγαλύτερη φουνάρα. Γι’ αυτό τον λόγο υπάρχουν παρέες ατόμων, συνήθως νεαρά σε ηλικία, που μένουν από τις βραδινές ώρες μέχρι νωρίς το πρωί κοντά στα ξύλα για να μην τους τα κάψουν.