Κάθε χρόνο η Κυριακή του Πάσχα τιμάται δεόντως στη χώρα μας, με το ψήσιμο του οβελία και το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών. Εκτός από τις παραπάνω παραδόσεις, πολλές περιοχές στην Ελλάδα τιμούν την ημέρα αναβιώνοντας έθιμα που οι ρίζες τους χάνονται στο βάθος των αιώνων.
Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Βόρεια Εύβοια, η οποία χαίρει πλούσιας πολιτιστικής παράδοσης. Κάθε χρόνο πολλά χωριά της Βόρειας Εύβοιας γιορτάζουν το Πάσχα με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο και τηρούν τις παραδόσεις που τους κληρονομήθηκαν από γενιά σε γενιά.
Μπορεί ο κορωνοϊός να έχει βάλει «φρένο» στις μετακινήσεις μας, ωστόσο δεν μας εμποδίζει να ταξιδέψουμε νοητικά σε εποχές περασμένες και να δούμε τα έθιμα που οι κάτοικοι της περιοχής διατηρούν μέχρι και σήμερα.
Το έθιμο της Πιπεριάς αναβιώνει στα χωριά της Βόρειας Εύβοιας
Κάθε Πρωτομαγιά αναβιώνει το έθιμο της Πιπεριάς, το οποίο το συναντάμε σε πολλά χωριά στην Βόρεια Εύβοια. Το πανάρχαιο αυτό έθιμο αποτελεί την επίκληση των αγροτών προς τη φύση, την οποία παρακαλούν να στείλει βροχή για να έχουν καλή σοδειά.
Οι προετοιμασίες ξεκινούν από τα χαράματα. Το ρόλο της «Πιπεριάς» αναλαμβάνει συνήθως ένα αγόρι, το οποίο είναι καλυμμένο από την κορφή ως τα νύχια με κλαδιά και φτέρες και φοράει κουδούνα στο στήθος. Ξοπίσω του ακολουθεί ένας συγχωριανός που βαστάει τσάπα, ο «Γεωργός», αλλά και οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού. Όλοι μαζί σεργιανίζουν στους δρόμους και περνούν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας τους στίχους της Πιπεριάς:
Πιπεριά, γλυκιά ροϊδιά,
γλήγορα στον Αηλιά,
κι Αηλιάς στον ουρανό
για να βρέξει ο Θιος νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια,
για τ φτωχού τα παρασπόρια.
Κάθε στάχυ και πινάκι και χερόβολο δεμάτι.
Γούρνες, γούρνες το κρασί, αυλάκι αυλάκια το νερό.
Πιπερός με το τσαπί να στομώση το νερό.
Στο άκουσμα των τελευταίων στίχων ο «Γεωργός» χτυπάει με την τσάπα του δύο φορές το χώμα, ενώ σε πολλά χωριά ο «Πίπερος» καταβρέχεται, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο τη βροχή που χρειάζεται η γη για ν’ ανθίσει.
Τα φαναράκια του Αγίου Αιδηψού
Κάθε χρόνο ο ουρανός πάνω από χωριό Άγιος Αιδηψού φωτίζεται από εκατοντάδες φαναράκια, ένα έθιμο που κρατάει από πολύ παλιά.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παλαιότερων, κάθε γειτονιά έφτιαχνε το δικό της φαναράκι, ενώ παρέες παιδιών έφτιαχναν τα δικά της αερόστατα χρησιμοποιώντας χρωματιστές κόλλες χαρτιού και αλευρόκολλα. Τα παιδιά έφτιαχναν φαναράκια με 4 κόλλες χαρτί, ενώ τα μεγαλύτερα αερόστατα είχαν φτιαχτεί με 24 ή 48 κόλλες χαρτιού. Συνήθως αναγράφονται τα διακριτικά του χωριού. Μάλιστα, ένα μεγάλο αερόστατο κάποτε ταξίδεψε μέχρι το Γαρδίκι, με τους κατοίκους του χωριού να ειδοποιούν τους Αγιώτες πως έλαβαν το αερόστατό τους.
Παρά τον κορωνοϊό, οι Αγιώτες έμειναν πιστοί στη τήρηση του εθίμου και βρήκαν άλλη εναλλακτική προκειμένου τα χρωματιστά φαναράκια να λάμψουν στον ουρανό. Πέρυσι ο Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγίου & Αγιοκάμπου κάλεσε τους κατοίκους του χωριού να συμμετέχουν στο έθιμο από τα σπίτια τους, ενώ επανέλαβε το κάλεσμα και για φέτος.
Τα Πασχαλόγιορτα στη Γερακιού
Τα τελευταία χρόνια στο γραφικό χωριό Γερακιού ζωντάνεψαν ξανά τα Πασχαλόγιορτα. Κάθε Κυριακή του Πάσχα μικροί και μεγάλοι φορώντας τις παραδοσιακές τους στολές, τις φουστανέλες και τα σιγκούνια, παρακολουθούν με κατάνυξη τη λειτουργία στην εκκλησία του χωριού κι έπειτα σέρνουν το χορό, τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια.
Υπό τον ήχο της παραδοσιακής μουσικής, οι συμμετέχοντες σεργιανίζουν στους δρόμους και η πομπή καταλήγει στο σχολείο του χωριού, όπου και στήνεται μεγαλοπρεπές γλέντι.