Ο παππούς μου με δίδαξε να δίνω αγάπη & συμπόνια κι ας μην μου γυρνάνε πίσω. Το θέμα είναι να τα δίνω.
Στην φωτογραφία που βλέπετε τον παρακαλούσα να δείξει ότι το διασκεδάζουμε για να την στείλω στην μαμά μου που το βράδυ είχε θέατρο αλλά το μυαλό της ήταν στον μπαμπά της… κι εκείνος το έκανε. Μετά κάναμε βόλτα στους διαδρόμους, χτυπήσαμε την πόρτα του Χρήστου του νοσηλευτή για ένα «γειά», κάναμε μπάνιο, ξάπλωσε, και τραγουδούσαμε για να κοιμηθεί.
Οι φίλοι μου τότε μου έλεγαν «μην ταλαιπωρείσαι, όλη μέρα κι όλη νύχτα ζεις σ ένα νοσοκομείο»… που να ήξεραν ότι ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ με τόσες στιγμές που έζησα δίπλα του. Που να ήξεραν πόσα πράγματα έμαθα σε ένα νοσοκομείο με τόσους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα. Που να ήξερα κι εγώ, ότι θα ήταν το τελευταίο μας Πάσχα μαζί…
Όσοι έχετε παππού, πάρτε τον σήμερα ένα τηλέφωνο να του φωνάξετε ότι τον αγαπάτε. Κι όσοι έχετε γιαγιά, κι όσοι έχετε γονείς, κι όσοι έχουμε γενικά ανθρώπους που αγαπάμε. Αγάπη. Μεγαλύτερη αγάπη στα δωμάτια νοσοκομείου που μπορεί κάποιος να περνάει δύσκολα. Παππού σ’ αγαπώ».