Ο Μιχάλης Ρέππας μίλησε για όλους και για όλα στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου. Ο γνωστός σκηνοθέτης σε παλιότερες δηλώσεις του είχε τοποθετηθεί σχετικά με το ελληνικό «#MeToo. Αλλά και για τις καταγγελίες που είχαν γίνει στο θέατρο, όπως έχουν μιλήσει και άλλοι καλλιτέχνες σαν την Δέσποινα Βανδή.
Πιο συγκεκριμένα, ο ταλαντούχος ηθοποιός και σεναριογράφος μίλησε για την επιστροφή του στην τηλεόραση μετά από 25 χρόνια απουσίας, με τη μεταφορά της παράστασης «Συμπέθεροι Από Τα Τίρανα» στη μικρή οθόνη. Αναφέρθηκε δε και στις εμβληματικές «Τρείς Χάριτες» και εξομολογήθηκε τι είναι αυτό που τον έχει κάνει να «χάνει τον ύπνο του» τον τελευταίο καιρό.
Μιχάλης Ρέππας: “Φοβάμαι πάρα πολύ τι αποδοχή θα έχει η δουλειά”
Σχετικά με την επιστροφή του στην τηλεόραση είπε «Στην τηλεόραση πατάει το κουμπί και μπορεί να την ανοίξει ο καθένας. Είναι πάρα πολύ σκληρό πράγμα αλλά είναι και το πιο επιδραστικό αλλά και εξαντλητικό… Είμαι πάρα πολύ καλά και αισθάνομαι πάρα πολύ καλά δημιουργικά. Δεν το λέω επειδή πρέπει να παρουσιάσω μια δουλειά, αισθάνομαι τριαντάρης. Έχω πάρα πολλή όρεξη να μπω στα γυρίσματα. Φοβάμαι πάρα πολύ τι αποδοχή θα έχει η δουλειά.
Έχω χάσει τον ύπνο μου από την ώρα που το αφήσαμε με τον Θανάση, έχω χάσει τον ύπνο μου! Από την άλλη λαχταράω πάρα πολύ. Είναι μια ομάδα ηθοποιών που συμφωνήσαμε σε αυτή τη δουλειά και θέλω πάρα πολύ να παίξω μαζί τους. Θα παίξω κι εγώ. Είναι σε 26 κεφάλαια η ίδια ακριβώς ιστορία», είπε μεταξύ άλλων ο Μιχάλης Ρέππας.
Μιχάλης Ρέππας: Ο λόγος που οι “Τρεις Χάριτες” δεν παίζονται σε επανάληψη
Επίσης, αναφέρθηκε στις «Τρεις Χάριτες», που έκαναν ρεκόρ τηλεθέασης, και αποκάλυψε γιατί είχε αποφασίσει από κοινού με το συγγραφικό του δίδυμο, τον Θανάση Παπαθανασίου, να μην επιτρέπεται η σειρά να παίζεται σε επανάληψη.
«Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν σωστή αυτή η απόφαση. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος», σημείωσε όταν ρωτήθηκε από τον Γρηγόρη Αρναούτογλου για το αν ήταν σωστή η απόφασή τους να μην προβάλλονται οι «Τρεις Χάριτες» σε επανάληψη.
Μιχάλης Ρέππας: «Καθετί γίνεται, καλώς γίνεται»
«Καθετί που γίνεται καλώς γίνεται. Γιατί εγώ ανήκω στην Ελλάδα του χωροφύλακα, του παπά, του δασκάλου ή της δασκάλας που χτυπάει τα παιδιά, του γυμνασιάρχη που ελέγχει τη ζωή των μαθητών. Ευτυχώς, έχει τελειώσει αυτή η εποχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχόμουν σεξουαλική κακοποίηση επειδή θα φοβόμουν τον γυμνασιάρχη ή τον παπά. Η αυθαιρεσία στον χώρο μας ήταν πιο ανεκτή. Κι αυτή η σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου που υπήρχε στο θέατρο με ονόματα μύθους να εκμεταλλεύονται την εξουσία τους εις βάρος νέων ηθοποιών, έπρεπε να σταματήσει».