«Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες». Σοβαρά;

Θα μπορούσε να είναι άγαρμπο ή κλισέ σενάριο για ταινία κατασκοπείας, αυτές με τη χιλιοπαιγμένη υπόθεση. Διπλωμάτης σε νευραλγική θέση δημιουργεί σχέση με γυναίκα διπλωμάτη εχθρικής χώρας, όντας βέβαιος ότι η προσωπική έλξη που της ασκεί είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τα μέλια και όχι κάτι άλλο, ύποπτο.

Όταν η σχέση γίνεται γνωστή όλοι όσοι το μαθαίνουν σκέπτονται το ίδιο πράγμα (εκτός από τον ίδιο): Ότι τόση αφέλεια ανθρώπου σε τέτοια θέση θα έπρεπε να προβλέπεται σε κάποιου είδους νομοθεσία ώστε να προστατεύεται το κοινωνικό σύνολο, διότι δεν διαχειρίζεται το μαγαζί του αλλά ευαίσθητες υποθέσεις της χώρας.

Αυτό το σενάριο είναι ταυτόχρονα φθαρμένο γιατί έχει παιχθεί σε διάφορες παραλλαγές και παρατραβηγμένο γιατί στον πραγματικό κόσμο σε καμία χώρα άνθρωπος τέτοιας αντίληψης δεν θα βρισκόταν σε τέτοιο πόστο. Και αν βρισκόταν μόλις γινόταν γνωστή η σχέση του ή – στην καλύτερη περίπτωση – θα εκπαραθυρωνόταν και θα το κουκούλωναν για να μην εκτεθεί όλη η χώρα ότι είναι ξέφραγο αμπέλι ή – το πιο πιθανό – θα διεξαγόταν έρευνα για να διαπιστωθεί αν έχει γίνει ζημιά και αν θα απαγγελθούν κατηγορίες.

Κι όμως αυτό που είναι far fetched που λένε οι Αγγλοσάξωνες για ταινία, ήταν πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Αυτά που αποκάλυψε ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης δίχως μέχρι στιγμής να τον έχει διαψεύσει κανείς επί της ουσίας, ξεπερνούν το Hollywood. Υπενθυμίζεται ότι Απόστολος Δοξιάδης είχε πρωτοστατήσει στην εκστρατεία για να αποτραπεί η έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που είχαν διαφύγει με ελικόπτερο στην Ελλάδα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο.

«Οταν κάποιος άνθρωπος, διπλωμάτης ή μη, κατέχει κρατική θέση ύψιστης διαβάθμισης και μέγιστης εθνικής ευαισθησίας σε μια χώρα, απλούστατα δεν είναι δυνατόν να διατηρεί τόσο στενό δεσμό με ένα όργανο της κυβέρνησης μιας άλλης χώρας, χώρας μάλιστα με την οποία η σχέση της πρώτης είναι τόσο ευαίσθητη, επικίνδυνη και συχνότατα απειλητική, όσο της Τουρκίας με την Ελλάδα», γράφει ο κ. Δοξιάδης σε μία μυθιστορηματικού χαρακτήρα ανάρτηση (μακάρι να ήταν μυθιστόρημα).

Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται είναι ο διπλωματικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, Βαγγέλης Καλπαδάκης και η ξένη διπλωμάτης η Φεϊζά Μπαρουτσού, στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα…

Ο κ. Δοξιάδης αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι η Μπαρουτσού δεν ήταν ένα απλό στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας, αναφέροντας ότι μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν η εν λόγω λειτούργησε ως σκληρή πραιτωριανή του καθεστώτος με ανάλογες αρμοδιότητες και όχι ως μία απλή διπλωμάτης που ανησυχεί.

«Γνωρίζουμε μάλιστα από μαρτυρίες ότι, μεταξύ άλλων, πήγαινε στα σπίτια στην Αθήνα των συναδέλφων της που διέφευγαν στη Δύση, για να τα ψάξει. Φυσικά, αυτό δεν περιλαμβάνεται στα καθήκοντα ενός διπλωμάτη, αλλά ενός ασφαλίτη»

Στη συνέχεια παραθέτει μία επικοινωνία της με τον στρατιωτικό ακόλουθο της πρεσβείας:

«- Κύριε Πλοίαρχε, τι φασαρίες κάνουν οι δικοί σας;

– Το Γενικό Επιτελείο έκανε πραξικόπημα.

-Τι είδους πραξικόπημα; Ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός, έχουν αντιδράσει;

– Μόνο αυτό ξέρω.

– Να με ενημερώσετε αν έχετε πρόσθετες πληροφορίες.»

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν την επομένη φθάνουν στη χώρα οι οκτώ Τούρκοι φυγάδες.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Ερντογάν είχε «καρφώσει» τον κ. Τσίπρα πως του είχε υποσχεθεί ότι θα τους… παραδώσει!

Ο κ Δοξιάδης ξεκινά κινητοποίηση για να μην εκδοθούν και σε αυτό το πλαίσιο έχει επαφές με κυβερνητικούς αξιωματούχους.

«Ο πρώτος, κάπως ηλικιωμένος, ήταν γλυκύτατος, με κράτησε δύο ώρες στο γραφείο του (…), δίνοντάς μου χαζοχαρούμενες διαβεβαιώσεις του τύπου ”μα ο Αλέξης είναι καλό παιδί, πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα”, ”αποκλείεται να θέλει να τους εκδώσει”, ”αποκλείεται να μίλησε στη Θάνου”» (σ.σ. τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου).

Ο κ. Δοξιάδης καταγγέλλει ότι ασκούντο πολιτικές πιέσεις μέσω της Δικαιοσύνης για να μην χορηγηθεί άσυλο στους οκτώ και να εκδοθούν, οπότε ο κ. Τσίπρας να τηρήσει την υπόσχεση του.

Και συνέχισε τις επαφές με κυβερνητικούς. «Ο δεύτερος δεν ήταν άλλος από τον κ. Καλπαδάκη. Σε αυτόν διατύπωσα τις προειδοποιήσεις μου όσο γίνεται πιο απόλυτα: ”Αν τους δώσετε πίσω, παραβαίνοντας κάθε αρχή ανθρωπισμού, ηθικής και νομιμότητας, σας διαβεβαιώ ότι θα κάνω σκοπό της ζωής μου να σας ξεφτιλίσω σε όλο τον πλανήτη!”. (…)

«Ο κ. Καλπαδάκης (…) σε τόνο σχεδόν παρακλητικό, άρχισε να προσπαθεί να με πείσει ότι αν οι Οκτώ δεν εκδίδονταν, ο ”Ερντογάν θα θυμώσει πάρα πολύ”. ”Ε, ας θυμώσει”, του είπα εγώ. ”Δεν είναι έτσι απλό”, συνέχισε, κουνώντας το κεφάλι σοβαρά. ”Ο θυμός του θα έχει τρομερές συνέπειες”. Και πες, πες, κατέληξε να μου πει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι αν δεν εκδώσουμε τους Οκτώ θα γίνει πόλεμος. Εγώ έμεινα άφωνος. ”Μα το πιστεύετε σοβαρά αυτό;”, ρώτησα. ”Ναι, και έχουμε έγκυρες πληροφορίες. Και σας παρακαλώ να το πιστέψετε και εσείς”. (Οι έγκυρες πληροφορίες σίγουρα περιλάμβαναν και την κυρία Barutçu)».

Σταματάω εδώ. Τα υπόλοιπα βρείτε τα στην ανάρτηση του κ. Δοξιάδη. Απλά, μετά από αυτό σημειώνω δύο πράγματα. Πρώτον να ευχαριστήσουμε τον Θεό που υπάρχει ακόμα αυτή η χώρα. Δεύτερον, την επόμενη φορά που θα πείτε «αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες», ξανασκεφθείτε το.