Opinion Leader

Τένια Μακρή στο pagenews.gr: Γιατί μίλησαν τώρα τα θύματα σεξουαλικής βίας – Πώς τα χειρίζονται οι θύτες

Τένια Μακρή στο pagenews.gr: Η ψυχολόγος μίλησε για τα τραύματα που κουβαλάνε στην ψυχή τους τα θύματα της σεξουαλικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής βίας. Αναφέρθηκε στο πώς επηρεάζονται οι ζωές τους, εξήγησε πώς «θάβουν» αυτά τα βιώματα και πώς αυτά έρχονται στην επιφάνεια. Επίσης, απάντησε στο «γιατί τώρα;» και υπογράμμισε την ανάγκη να στηρίξουμε τα θύματα για να μιλήσουν.

Οι αποκαλύψεις για βιασμούς ανηλίκων από τον αθλητισμό μέχρι τον χώρο του θεάματος είναι συνεχείς και συγκλονιστικές. Η ψυχολόγος Τένια Μακρή μίλησε στο pagenews.gr και στην εκπομπή Opinion Leader με τον Δημήτρη Τάκη για τα τραύματα που κουβαλάνε στην ψυχή τους τα θύματα της σεξουαλικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής βίας, ειδικά όταν είναι σε παιδική ηλικία.

Αναφέρθηκε στο πώς επηρεάζονται οι ζωές τους στη συνέχεια, εξήγησε πώς «θάβουν» αυτά τα βιώματα και πώς και πότε αυτά έρχονται στην επιφάνεια. Επίσης, απάντησε στο γιατί τα θύματα μίλησαν τώρα και υπογράμμισε την ανάγκη να στηρίξουμε όλους αυτούς που έχουν μια τέτοια εμπειρία για να μιλήσουν. Διαβάστε τι είπε η Τένια Μακρή στον Δημήτρη Τάκη:

Για το πώς βιώνουν τα θύματα -ειδικά όταν είναι παιδιά- τις συνέπειες της σεξουαλικής βίας και πώς μπορεί να βγουν αυτά τα βιώματα στην επιφάνεια:

«Πρέπει να πούμε όταν συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα σε αυτή την τρυφερή ηλικία που η σεξουαλικότητα μεν βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά δεν έχουμε μία ολοκληρωμένη μορφή της οτιδήποτε μας συμβαίνει σε εκείνη την ηλικία, που είναι οδυνηρό και χωρίς τη θέλησή μας, αυτό “θάβεται”. Τα άτομα αυτά αρνούνται αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Το “θάβουν” μέσα στην ψυχή τους, πιστεύουν όχι ότι αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά είναι μια διαδικασία την οποία δεν μπορούν να την εξηγήσουν. Άρα, κάτω από την άρνηση να την αποδεχτούν, τη “θάβουν”. Όταν λέμε ότι μετά από χρόνια οι άνθρωποι αυτοί συνειδητοποιούν τι γίνεται, είναι όταν η σεξουαλικότητα του ανθρώπου ολοκληρώνεται, αρχίζει η πληροφορόρηση και είναι πολύ πιο μεστή, άρα τότε καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει.

Εκεί έρχεται το πραγματικό “θάψιμο”. Εκεί που νιώθουν όλες τις ενοχές, νιώθουν ότι έχουν “λερωθεί”, ότι έχουν ισοπεδωθεί, ότι έχουν γίνει όργανα μιας εξουσίας που δεν μπορούσαν να αποτινάξουν από πάνω τους. Αυτό είναι και το ένοχο συναίσθημα που τους κάνει να μην παραδέχονται αυτό που έχει γίνει. Αυτό μένει στην ψυχή του ανθρώπου καθόλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του».

Για το αν “θάβεται” και στο επίπεδο της μνήμης ένα τέτοιο βίωμα:

«Κάποια άτομα κυριολεκτικά το “θάβουν”. Κάποια άτομα, τα περισσότερα, είναι εκείνα που έχουν αναλαμπές. Αυτό το γεγονός έρχεται στην επιφάνεια, τους δημιουργεί όλα αυτά τα συναισθήματα ενοχής και πόνου, τους δημιουργεί πάρα πολλή θλίψη για τον εαυτό τους και γι’ αυτό έχουμε και περιστατικά αυτοκτονιών. Αυτή η εμπειρία δημιουργεί ένα άγχος που τους ακολουθεί για όλη τους τη ζωή. Αυτές οι αναλαμπές, οι οποίες υπάρχουν, τα ανοίγματα της μνήμης, τους εμποδίζουν να δημιουργήσουν φυσιολογικές σχέσεις, είτε με το ίδιο φύλο είτε με άλλο φύλο.

Να δημιουργήσουν σχέσεις συντροφικές γιατί χάνουν όλη την εμπιστοσύνη προς τον ενήλικα, γίνονται καχύποπτοι και η πορεία τους γενικότερα, εκεί που θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν γρήγορα βήματα στην εξέλιξή τους, είναι παρα πολύ επιφυλακτική με αποτέλεσμα όλες τους οι δεξιότητες να πηγαίνουν σε ένα πολύ πιο αργό ρυθμό και αυτά τα άτομα να μην βρίσκουν τον εαυτό τους έως ότου ανοίξει η ψυχή τους.

Μόνο τότε οι άνθρωποι αυτοί απελευθερώνονται, βγαίνει όλος αυτός ο θυμός της οργής, του άγχους από μέσα τους και τότε αρχίζουν να εξισορροπούν».

Για ποια είναι η απάντηση στο «γιατί τώρα»:

«Επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε το τραύμα που συμβαίνει στην ψυχή αυτών των ανθρώπων, εμείς οι απέξω που δεν είχαμε την εμπειρία αυτή αφ’ υψηλού λέμε “γιατί τώρα;” και βάζουμε και ένα βαθμό δυσπιστίας. Ίσως αυτό να είναι τραβηγμένο, ίσως υπάρχει και η μυθοπλασία, ίσως υπάρχει και μία υπερβολή. Πρέπει να σας πω ότι αυτό είναι μία δεύτερη πληγή στην πληγή στην ψυχή αυτών των ανθρώπων. Βρίσκουν την ευκαιρία τώρα που όλοι οι άνθρωποι που έχουν υποστεί αυτή την εμπειρία μιλάνε, να μη νιώθουν ότι είναι παρακατιανοί, να μη νιώθουν ότι είναι μόνοι, να μη νιώθουν ότι είναι στιγματισμένοι για τον εαυτό τους και για το κοινωνικό σύνολο γιατί βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που έχουν αυτές τις εμπειρίες. Άρα, δεν είναι μόνοι. Άρα, δεν στιγματίζονται και άρα δεν ντρέπονται πια για αυτό που τους έχει συμβεί.

Για το τι σημαίνει ο όρος «χειριστικός» που έχει ακουστεί από τα θύματα για τους θύτες, για παράδειγμα, στην υπόθεση Λιγνάδη:

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι διαταραγμένες προσωπικότητες. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι πάρα πολύ ευαίσθητο. Είναι αυτό που μπορούμε να πούμε πολύ απλά λαοπλάνοι. Ανάλογα με τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους και εφόσον διαγνώσουν τι ανάγκες έχει το άτομο αυτό, αρχίζουν και του μιλάνε στην γλώσσα που μπορεί να καταλάβει, γοητεύοντας το. Το κάνουν να νιώθει πάρα πολύ σημαντικό, τους εμπιστεύεται, πιστεύουν ότι έχουν βρει τον επαΐοντα, ότι έχουν βρει εκείνο που θα τους εξελίξει, εκείνο που πίστεψε σε αυτούς και θα τους δώσει την ευκαιρία να αναδείξουν αυτό το λαμπρό, που εκείνος τους κάνει να πιστέψουν ότι έχουν μέσα τους.

Η γλώσσα τους είναι μειλίχια, είναι πάρα πολύ γενναιόδωροι, έως ότου το θύμα τους τούς εμπιστευτεί απόλυτα. Το διαπιστώνουν αυτό. Πώς διαπιστώνεται; Όταν αρχίσει το θύμα να τους αναζητά. Να τους ζητάει στο τηλέφωνο, να τους λέει “μου έλειψες”, “πού ήσασταν”, “δεν σας άκουσα”. Τέτοιες εκφράσεις που ο άλλος βάζει θερμόμετρο και καταλαβαίνει ότι το θύμα του έχει “ωριμάσει” ούτως ώστε να μπει στο “παρασύνθημα”.

Έχει πιαστεί στην «παγίδα» που είναι μυθική, είναι τόσο ωραία. Αλλά μιλάμε για τους εφήβους που η μισή τους η ζωή είναι μέσα στο παραμύθι, είναι μέσα στις προσδοκίες, είναι μέσα στα όνειρα. Είναι η ηλικία εκείνη που τα παιδιά δεν πατούν στο έδαφος γιατί δεν έχουν τις εμπειρίες για να βρουν τον βηματισμό τους, να τον έχουν καθορίσει. Οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα πλάσματα που είναι αδόμητα και εν εξελίξει μπορούν κάλλιστα να τα χειριστούν με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να τους εμπιστευτούν και να τους κατατεθούν. Κάποια παιδιά που είναι προϊδεασμένα και λιγότερο καλοκάγαθα, ξεφεύγουν από την “παγίδα”».

Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο