Oι διερευνητικές επαφές και το κεφάλαιο που έχτισαν οι Ένοπλες Δυνάμεις

Παρά το γεγονός ότι συμπεριφέρεται σαν άλλος Φαραώ, όπως τον κατηγόρησε πριν από λίγες μέρες η τουρκική αντιπολίτευση δια στόματος Κιλιντσάρογλου, ο Ερντογάν καταφέρνει, μοιράζοντας τσάι της χαράς από τις οροφές των λεωφορείων και λαϊκίζοντας σε κάθε ευκαιρία, να παραμένει δημοφιλής στις μεγάλες τουρκικές μάζες, δηλαδή σε ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου στη συντριπτική τους πλειονότητα, όπως έδειξε σχετική έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων KONDA αφού μόλις το 10% των οπαδών του κατέχει πανεπιστημιακό πτυχίο.

Έτσι, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας (σε όποιο βαθμό, βέβαια, μπορούμε να την θεωρήσουμε αξιόπιστη), τα ποσοστά του Τούρκου Προέδρου παρουσιάζονται ανεβασμένα, γεγονός που αποδίδεται στη μερική ανάκαμψη της τουρκικής λίρας αφενός, αφετέρου στις διερευνητικές επαφές Ελλάδας-Τουρκίας που μόλις ξεκίνησαν.

Οι Τούρκοι πολίτες δείχνουν να προτιμούν μια ειρηνική και διά του διαλόγου επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αντί της ανασφάλειας και των εντάσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε θερμά επεισόδια ή και γενικευμένη ένοπλη σύρραξη. Αυτό άλλωστε είχε δείξει και σχετική έρευνα της ΚΑΠΑ Research που διεξήχθη τον περασμένο Αύγουστο, σύμφωνα με την οποία τα δύο τρίτα των Τούρκων προτιμούν τον διάλογο για την επίλυση των διακρατικών διαφορών στην περιοχή και δεν προκρίνουν τη χρήση στρατιωτικών μέσων ακόμα και για αιτήματα που οι ίδιοι τα θεωρούν δίκαια.

Τούτο όμως, δεν πρέπει να μας εφησυχάζει, μάλλον το αντίθετο. Διότι στο μυαλό του κάθε σώφρονος αμέσως έρχεται το πέρα για πέρα αληθινό απόφθεγμα του Κινέζου θεωρητικού της στρατηγικής Σουν Tζου: «Η μεγαλύτερη τέχνη στη στρατηγική είναι να νικήσεις χωρίς να κάνεις πόλεμο». Και εξηγούμαστε. Η θερμή υποδοχή των διερευνητικών επαφών στη γείτονα,  μπορεί να σημαίνει ότι οι Τούρκοι τις αντιμετωπίζουν ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να πετύχουν ακόπως και αναίμακτα όλα αυτά που απεργάζονται τα τελευταία χρόνια με τους οθωμανικούς μεγαλοϊδεατισμούς τους και τις Γαλάζιες Πατρίδες τους.

Σε αντιδιαστολή, το τεράστιο κεφάλαιο ισχύος και ετοιμότητας που έχτισαν με αγώνα, κόπο και αδιάκοπους συναγερμούς επί τρεις και πλέον μήνες οι Ένοπλες Δυνάμεις, ιδίως οι αξιωματικοί και τα πληρώματα του Πολεμικού μας Ναυτικού αλλά όχι μόνο, είναι τεράστιο και δεν πρέπει να πάει χαμένο. Γράφοντας στο ημερολόγιό τους αμέτρητα ναυτικά μίλια στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, επέδειξαν μνημειώδη αντοχή, ψυχραιμία αλλά και ναυτική υπεροχή απέναντι στους Τούρκους. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε μετά το στραπάτσο της KEMAL REIS έφεραν τον Ερντογάν στο σημείο να ζητήσει από τους στρατηγούς και τους ναυάρχους του θερμό επεισόδιο χωρίς θύματα, μέσω της βύθισης ελληνικού πλοίου ή της κατάρριψης ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους (όπως είχε αποκαλύψει τότε η γερμανική εφημερίδα Die Welt).

Εννοείται ότι οι Τούρκοι στρατηγοί δεν συναίνεσαν. Δεν θα μπορούσαν να προβούν σε ένα τέτοιο απονενοημένο διάβημα. Διότι ήταν αδύνατο να μην υπάρξουν θύματα, και μάλιστα και από τις δύο πλευρές και αυτό διότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε αμέσως σε γενικευμένη σύρραξη σε όλο το εύρος των συνόρων, από τον Έβρο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που είχε κατά κόρον διευκρινισθεί από την Κυβέρνηση και τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, και αυτό δεν τους συνέφερε καθόλου.

Κυρίως όμως, επειδή προφανώς γνωρίζουν και εφαρμόζουν πιστά ένα άλλο ρητό του Σουν Τζου, εκείνο που λέει ότι η σωστή τακτική είναι να αποφεύγουμε αυτό που είναι δυνατό και να χτυπάμε αυτό που είναι αδύναμο. Χτυπάμε μόνο τον αδύναμο λοιπόν, τους Κούρδους αντάρτες που στερούνται αντιαεροπορικής άμυνας, χτυπάμε στο Ιράκ ή στη Συρία όπου δεν υπάρχει οργανωμένη και συντεταγμένη άμυνα, χτυπάμε στην σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο και αδύναμη Λιβύη…

Και για να γίνουμε πιο σαφείς, το κεφάλαιο που έχτισαν οι Ένοπλες Δυνάμεις στον Έβρο, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ξέρουν να τα υπερασπίζονται και να τα φυλάνε, δεν πρέπει και δεν μπορεί να χαθεί πάνω στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων.

Η λύση στην ελληνοτουρκική διαφορά για το θέμα των θαλάσσιων ζωνών πρέπει φυσικά να δοθεί όχι με βάση το τουρκικής επινόησης Δίκαιο του δήθεν ισχυρού, αλλά με βάση αποκλειστικά και μόνο το Διεθνές Δίκαιο. Ευχή όλων φυσικά είναι η σταθερότητα και η εξεύρεση ειρηνικής λύσης.

Αν, όμως, οι Τούρκοι έχουν κατά νου κάποιο δικό τους «Δίκαιο της Πυγμής» την ώρα των διαπραγματεύσεων, ομοίως και η ελληνική πλευρά τους έχει καταστήσει σαφές και «επί του πεδίου» ότι η Χώρα διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να ενδώσει σε παράλογες ορέξεις, ιδέες και ματαιοδοξίες ανθρώπων που τα θέλουν όλα δικά τους…