Πόπη Λάζου: Η καυτή, ξανθιά ζωντοχήρα του Ελληνικού κινηματογράφου

Η Πόπη Λάζου είναι η Ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να παίξει δίπλα σε «ογκόλιθους» της υποκριτικής τέχνης και μάλιστα η παρουσία της ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Πρόκειται για τη μοναδική ηθοποιό που δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη στη ζωή της, παρόλο που έπαιξε για πολλά χρόνια στον θίασο Βασιλειάδου – Αυλωνίτη – Ρίζου.

Και μαζί με την Ίλυα Λιβυκού κατάφεραν να μείνουν στη συνείδηση όλων των σινεφίλ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και να γράψουν με χρυσά γράμματα το όνομά τους σε ταινίες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Άλλωστε το ξανθό χρώμα των μαλλιών της καθώς και η ομορφιά της δεν περνούσαν απαρατήρητα.

Γεννήθηκε το 1937 στα Καλάβρυτα. Από το 1959 έως το 1977 πρωταγωνίστησε σε 25 ταινίες, δίπλα σε… ιερά τέρατα, όπως τον Βασίλη Αυλωνίτη, τον Νίκο Σταυρίδη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τη Γεωργία Βασιλειάδου, τον Νίκο Ρίζο κ.α. Υποδύθηκε κυρίως εύπορες ζωντοχήρες γυναίκες.

Τη δεκαετία του 1960 έλαβε μέρος σε πολλά θεατρικά σχήματα. Εμφανίστηκε και στο Εθνικό Θέατρο και συγκεκριμένα: στο Δραματικό Έργο «Το γαϊτανάκι» (1983, σκηνοθεσία: Τάκης Παναγόπουλος, συγγραφέας: Ζωρζ Σαρή και μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης) και στο Έργο «Χαραυγή» (1972). Εμφανίστηκε και στην τηλεόραση στο Θέατρο της Δευτέρας (ΕΡΤ) και συγκεκριμένα στις παραστάσεις: «Το σταυροδρόμι» (1979) και «Ταγκό» (1980).

Το 1960 ο Φιλοποίμην Φίνος την εντάσει στη Φίνος Φιλμ, και η Πόπη Λάζου παίρνει σημαντικούς ρόλους στις ταινίες «Τα κίτρινα γάντια» (1960), «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» (1961), «Ζητείται ψεύτης» (1961) και «Η κυρία του κυρίου» (1962) μα δεν είχε συνέχεια η η συνεργασία τους.

Στο πλαίσιο του αφιερώματος στα 100+1 χρόνια του Ελληνικού Κινηματογράφου που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων στο Σινέ Ορφέας με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ο Δήμαρχος Αθηναίων Θεόδωρος Μπεχράκης τίμησε την Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2006 την Πόπη Λάζου με το Μετάλλιο της Πόλης, μαζί με άλλους 90 σημαντικούς ανθρώπους της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, όπως πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες, τεχνικούς και μουσικοσυνθέτες για την αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς τους στην έβδομη τέχνη.

«Είμαι λίγο ζωηρή, αλλά δεν είμαι αυτό που νομίζετε», έλεγε όλο νάζι η χυμώδης γειτόνισσα Ηρώ, στον ζαλισμένο από τα κάλλη της Κλέαρχο, στην ταινία της Φίνος Φιλμς «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός». Η Πόπη Λάζου ήταν η πληθωρική ξανθιά του ελληνικού κινηματογράφου, που συνήθως υποδυόταν την εύπορη, άτακτη και δυναμική ζωντοχήρα. Δεν έπαιξε ποτέ πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά ανήκε στην κατηγορία των ηθοποιών, που αν και μέσα από δεύτερους ρόλους έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Όπως έχει δηλώσει η ίδια σε πολύ πρόσφατη συνέντευξή της, ο πατέρας της ήταν γιατρός. «Εμείς μέναμε στη Θεσσαλονίκη. Και είχε άλλα όνειρα για μένα. Ήθελε να με κάνει οδοντίατρο. Εγώ όμως αντέδρασα έντονα. Έτσι, όταν έμαθα για τη Δραματική Σχολή, το είπα στην αδερφή μου και εκείνη έψαξε και βρήκε τα πάντα. Η αδερφή μου γνωριζόταν με τον Άλκη Στέα και εκείνος τη βοήθησε να με γράψει στη σχολή του Μακεδονικού Ωδείου. Η αδερφή μου ήταν εκείνη που με παρουσίασε στην πρώτη μου δασκάλα, την Τριανταφυλλίδου. Και εκεί μέσα γνώρισα τον Κώστα Βουτσά, τον Άλκη Στέα, τον Λάκη Μιχαηλίδη. Ωστόσο η σχολή δεν ήταν αναγνωρισμένη και έτσι κατέβηκα στην Αθήνα να δώσω εξετάσεις. Και πέρασα ως εξαιρετικό ταλέντο».