Για την ιστορική συνύπαρξή της στη σκηνή του Just The 2 Of Us με τη Δέσποινα Βανδή, μίλησε η Άννα Βίσση απαντώντας στο ερώτημα που απασχολεί πλέον τους θαυμαστές και των δύο τραγουδιστριών και δεν είναι άλλο από το αν θα βρεθούν και δισκογραφικά για το «απόλυτο» ντουέτο.
Καλεσμένη στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού στον Alpha, «Καλύτερα Δε Γίνεται», αναφέρθηκε στην πολυσυζητημένη εμφάνισή της στη σκηνή με τη Δέσποινα Βανδή. «Για το ντουέτο, σε αυτή την περίπτωση είμαστε δύο. Δεν το περίμενα ότι θα συμβεί όλο αυτό. Ήταν απλά τα πράγματα και αυτό μας έγραψε και η Καίτη Γαρμπή».
«Όταν με κάλεσε να κάνω το φινάλε του Just The 2 Of Us, ο Νίκος Κοκλώνης, που τον αγαπώ πολύ, δέχτηκα και είπα γιατί όχι. Είναι μια ωραία εκπομπή, ένα ωραίο πλατό και νομίζω ότι θα ήταν κουτό εκ μέρους μας να μην κάνουμε μια τέτοια συνύπαρξη. Ήταν τόσο απλό. Πρώτη, είπα, ευχαρίστως να συναντηθώ με τη Δέσποινα και εκείνη έμαθα ότι το έκανε με χαρά», φανέρωσε.
«Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Νίκου. Ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν ανθρώπινα, σαν δύο γυναίκες που έχουμε εδώ και χρόνια πορεία στη μουσική σκηνή. Με το που συναντηθήκαμε, έσπασε ο πάγος. Δεν υπήρχε δηλαδή πάγος, είναι αυτά τα δευτερόλεπτα που χρειάζεται ο άνθρωπος όταν συναντά για πρώτη φορά κάποιον άλλον. Μας πήρε δέκα δεύτερα», εξήγησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
«Γελάσαμε με πολλά πράγματα από το παρελθόν. Όλο αυτό το πράγμα, η ίντριγκα, δεν ήταν από εμάς, ήταν κάτι που διασκέδαζε τους θαυμαστές μας, κάτι που τους άρεσε να υπάρχει. Όπως υπάρχει σε πολλά πράγματα, είναι μέρος της ζωής μας και εμείς υπήρξαμε και καλά ανταγωνίστριες».
«Η βραδιά έδειξε ότι κάθε άλλο παρά ανταγωνίστριες είμαστε. Ήμαστε δύο γυναίκες που παίξαμε με κούκλες μαζί και δανειστήκαμε κάποια τραγούδια με ωραίες ατάκες. Δεν βγήκαμε να κάνουμε επίδειξη φωνών. Κάναμε πλάκα, ενώσαμε τις γυναικείες θερμοκρασίες μας, την πλάκα μας, το χιούμορ μας και την άνεσή μας.
«Νιώσαμε πολύ άνετα κι εγώ πέρασα φανταστικά. Ήμουν χαρούμενη και όλο ήταν αληθινό και χάρηκε πολύ και ο κόσμος», σχολίασε και αναφέρθηκε στην φράση «ιστορική στιγμή» που γράφτηκε και ακούστηκε μετά από τη βραδιά εκείνη: «Είναι παράλογα λογικό να λέγεται αυτό».