Έλεγε πως «η μόδα δεν είναι κάτι που υπάρχει μόνο στα φορέματα. Η μόδα, υπάρχει στον ουρανό, στον δρόμο. Η μόδα έχει να κάνει με τις ιδέες, με τον τρόπο που ζούμε, με ό,τι συμβαίνει». Παραδεχόταν ότι η ζωή της δεν την ευχαριστούσε αλλά με τη δαιμόνια ευφυΐας της, δημιουργούσε τη δική της πραγματικότητα.
Κάποιοι βιογράφοι της ισχυρίστηκαν ότι μεταποιούσε σαν σωστή μοδίστρα και τα γεγονότα της ζωής της, έτσι ώστε να «ράβει» τη ζωή της όπως ήθελε. Απέκτησε το παρατσούκλι «Κοκό» από το τραγούδι «Qui qu’ a’ vu Coco?» (Ποιος είδε την Κοκό;) ένα τραγούδι που τραγουδούσε για να βγάζει ένα χαρτζιλίκι σε ένα cabaret κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σαν γνήσια Λιονταρίνα ήταν ατρόμητη.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="2560" width="1707" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Έτσι, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μία ψαλιδιά, απελευθέρωσε τη θηλυκότητα, στένεψε τις φούστες και τις ανέβασε τόσο ώστε να κρύβουν το γόνατο γιατί το θεωρούσε το πιο άσχημο σημείο του σώματος, έλυσε τους κορσέδες, ανέδειξε τη μονοχρωμία με το little black dress, αφαίρεσε τον γιακά του σακακιού, συνδύασε τα ακριβά κοσμήματα με τα faux bijoux, έπεισε τις γυναίκες να κόψουν τα μαλλιά τους, να μαυρίσουν στον ήλιο και να υιοθετήσουν ένα sporty casual chic τρόπο ζωής.
Έλεγε ότι για να είναι μια γυναίκα αναντικατάστατη πρέπει να είναι διαφορετική. Εμπνεύστηκε το άρωμα Chanel 5 γιατί πίστευε, ότι μια γυναίκα που δεν φοράει άρωμα, δεν έχει μέλλον. Ο λόγος για την Κοκό Σανέλ, την ιέρεια της ελευθερίας και του μινιμαλισμού στη μόδα. Λάτρης της απλότητας και της πολυτέλειας οι γεύσεις που απολάμβανε, ήταν μονόχρωμες και έντονες ταυτόχρονα.
Τιμώντας αυτά που πρέσβευε το αγαπημένο της πιάτο ήταν «χαβιάρι Almas Persicus, crème fraiche d’ Isigny» πάνω σε φρυγανισμένο ζυμωτό ψωμί, συνοδεία ενός Chateau Lafitte του 1787. Γιατί, όπως έλεγε: «Η απλότητα είναι το κλειδί της κομψότητας».