Ανοίξτε τα πανεπιστήμια!

Μπορεί όλων τα μάτια να είναι στραμμένα στα σχολεία, αλλά δεν θα πρέπει να υποτιμούνται οι προκλήσεις στα πανεπιστήμια. Θα ήταν αδιανόητο να επιτρέψουμε στον κορωνοϊό να μας κοστίσει μία χαμένη γενιά φοιτητών. Από τον περασμένο Μάρτιο τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ουσιαστικά έχουν κατεβάσει ρολά. Όλα σχεδόν γίνονται διαδικτυακά, με τις εκπτώσεις που αυτό συνεπάγεται.

Ακόμη και η εξεταστική του Ιουνίου έγινε όπως – όπως, παρότι τότε η χώρα μας είχε σχεδόν μηδενικό επιδημιολογικό φορτίο. Για έναν ανεξήγητο λόγο εμφανιζόμαστε να είμαστε πιο προσεχτικοί με τα μεγάλα παιδιά. Στέλνουμε τα νήπια στην αίθουσα με μάσκα, αλλά όχι νέους και νέες 20 ετών! Και η θέση «να αποφασίσουν τα πανεπιστήμια» δεν είναι ικανοποιητική. Τώρα θυμήθηκε το αυτοδιοίκητο των πανεπιστήμιων το κράτος;

Τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να λειτουργήσουν κανονικά για ουσιαστικούς λόγους. Γιατί εκεί οι νέοι και οι νέες μπορούν να ενημερωθούν από τους δασκάλους τους για τους κινδύνους που κρύβει η ανεμελιά της ηλικίας τους, σχετικά με την υγειονομική απειλή που αντιμετωπίζει ο πλανήτης ολόκληρος.

Γιατί εκεί παίζεται το παιχνίδι της γνώσης και των εμπειριών για την αυριανή επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Δεν είναι δυνατόν να μαθαίνουμε τους νέους Έλληνες στην ασφάλεια των μετόπισθεν. Οφείλουμε, για το δικό τους καλό, να τους εξοικειώνουμε με τους κινδύνους, τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της πρώτης γραμμής.

Προφανώς και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι ένα εργαλείο. Για να διευρυνθεί η υπηρεσία, όχι για να μειωθεί. Για να ανέβει το επίπεδο, όχι για να πέσει. Για να έρθουν σε επαφή άνθρωποι που δε θα ήταν δυνατόν να συναντηθούν ποτέ στη ζωή τους. Για να ανταλλάξουν έστω και έτσι εμπειρίες. Όχι για να μην πληρώνουν ενοίκιο όσοι σπουδάζουν σε άλλη πόλη. Αν αυτό είναι το πρόβλημα ας χτίσουμε περισσότερες εστίες.

Όχι να φυλακίζουμε τους νέους στις πόλεις τους. Η εσωτερική μετανάστευση που ξεκινά κάθε Σεπτέμβριο δεν έχει ως στόχο μόνο να ενισχύσει τις οικονομίες των πόλεων που έχουν πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αν ήταν έτσι δε θα ήταν τα περισσότερα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Στόχος είναι ο απογαλακτισμός των νέων. Η εξοικείωσή τους με το ευρύτερο περιβάλλον. Με διαφορετικές κουλτούρες στο εσωτερικό της χώρας, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν και στο διεθνές επίπεδο.

Η αλλαγή πόλης, η απόσταση από το σπίτι είναι μία πρόκληση. Είναι μία ευκαιρία. Ένα δώρο. Άλλοι το αξιοποιούν, άλλοι το ξοδεύουν. Σημασία έχει ότι όλοι προσθέτουν κάτι στη ζωή τους. Και έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν αν επιθυμούν να ανοίξουν τα «φτερά» τους ή να επιστρέψουν στη «φωλιά», μπολιασμένοι πλέον με νέες εμπειρίες που θα κάνουν πιο πλούσιο τον τόπο τους.