Νικόλας Άσιμος: Ο άνθρωπος των Εξαρχείων και του ροκ

Το ημερολόγιο έγραφε 20 Αυγούστου 1949, όταν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Νικόλας Άσιμος. Ο στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής κυρίως του ελληνικού ροκ. Αυτό το πολιτικοποιημένο άτομο που στην αρχή είχε αριστερές καταβολές και αργότερα αναρχική συνείδηση. Τραγούδια του έχουν τραγουδήσει η Χαρούλα Αλεξίου, ο Βασίλης Παπακωσταντίνου, Σωτηρία Λεονάρδου, ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ και άλλοι. Έφυγε άδοξα βάζοντας τέλος στη ζωή του στις 17 Μαρτίου 1988. Αν ζούσε, σήμερα θα ήταν 71 ετών.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλας Ασημόπουλος.

“Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα. Ουχί Ασίμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ. Τώρα θα μου πεις, γιατί το “Άσιμος” με γιώτα. Γιατί, όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής”, η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα. Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου” έλεγε ο ίδιος.

Μεγάλωσε στην Κοζάνη και μπήκε στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών, αλλά το 1973 αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές του και να κατέβει στην Αθήνα, παρέα με την κιθάρα του, την οποία έμαθε μόνος του να παίζει ως αυτοδίδακτος, και έχοντας ξεκινήσει ήδη κάποιες συνεργασίες. Στην Αθήνα ξεκίνησε να εμφανίζεται σε διάφορες μπουάτ και να ασχολείται ολοένα και περισσότερο με τη μουσική. Εκτός από ελληνικό ροκ τραγούδησε και πολιτικά τραγούδια, μπαλάντες και λαϊκά.

Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Πάνος Τζαβέλας, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θάνος Αδριανός, ο Περικλής Χαρβάς, η Μαριάννα Τόλη και το ντουέτο Λήδα-Σπύρος, ενώ παρουσίαζε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα που περιελάμβανε στίχους, θέατρο, σκετς, μουσική, ενώ έκανε κάποια περάσματα από ταινίες. Σιγά σιγά έγινε μια από τις πιο γνωστές μορφές των Εξαρχείων, περιοχής που τότε συγκέντρωνε καλλιτέχνες, ποιητές και, κυρίως, ανθρώπους που εναντιώνονταν με κάθε τρόπο στο σύστημα.

Ο ίδιος ήταν γνωστός για την ασυμβίβαστη του φύση, τον απροσάρμοστο χαρακτήρα του, την ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του και την επαναστατική του συμπεριφορά.

Τον αποκάλεσαν “Άγιο των Εξαρχείων“, “Ποιητή των Εξαρχείων” ή ακόμα και “Τρελό των Εξαρχείων“, λόγω της έντονης δράσης του στην περιοχή. Έμενε στην οδό Αραχώβης 41 σε ένα ημιυπόγειο, του οποίου το παράθυρο ήταν πάντα ανοιχτό, ώστε να πηδούν και να μπαίνουν μέσα οι φίλοι του. Διέμεινε εκεί από το φθινόπωρο του 1978 έως την άνοιξη του 1983.

Στους στίχους του διέκρινε και διακρίνει κανείς τη διάθεσή του για εναντίωση στο σύστημα και στην όποια μορφή εξουσίας. Είναι έντονο το αριστερό παρελθόν του και η υιοθέτηση της αναρχικής ιδεολογίας, ενώ είναι εμφανής ο αυτοσαρκασμός του.Πέρα από στίχους, ο Νικόλας Άσιμος έγραψε το βιβλίο “Αναζητώντας Κροκανθρώπους” που χαρακτηρίζεται ως η αυτοβιογραφία του. Ο αντισυμβατικός του χαρακτήρας “καθρεφτιζόταν” και στον τρόπο που “δούλευε” τα καλλιτεχνικά του. Ο ίδιος δεν ήθελε να “μπλέξει” με δισκογραφικές εταιρείες θεωρώντας πως θα εκμεταλλεύονταν τις συνθέσεις του.

Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ’ ένα δισκάκι 45 στροφών. Τις κασέτες τις διακινούσε κυρίως ο ίδιος, αλλά και φίλοι του, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, στον Λυκαβηττό, στο Μοναστηράκι, σε μαγαζιά, νυχτερινά κέντρα ή στα “μαγαζόσπιτα” όπου ζούσε κατά καιρούς. Ηχογράφησε συνολικά 9 κασέτες, ενώ, όσο βρισκόταν εν ζωή ηχογράφησε ένα single με 2 τραγούδια, έναν προσωπικό δίσκο 33 στροφών με τίτλο “Ο Ξαναπές” (με συμμετοχές των Χάρις Αλεξίου, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Αθηναΐκής Κομπανίας) και συμμετείχε ως δημιουργός στον δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου “Χαιρετίσματα”.  Ακολούθησαν μεταθανάτιες εκδόσεις τραγουδιών του και διασκευές.

Τα ψυχιατρεία και ο Κορυδαλλός:

Από το 1981 απέκτησε μια στενή “σχέση” με τα ψυχιατρεία, στα οποία νοσηλεύτηκε πολλές φορές. Μάλιστα το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού από μία κοπέλα. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, με τον ίδιο ωστόσο να παίρνει ποτέ θέση για το συμβάν. Ένα χρόνο αργότερα και συγκεκριμένα τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988 έδωσε τέλος στη ζωή του. Έπειτα από δύο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, βρέθηκε κρεμασμένος από σωλήνα ύδρευσης στο μαγαζόσπιτό του στην οδό Καλλιδρομίου 55, στα Εξάρχεια. Ήταν 39 ετών.

Λίγο νωρίτερα είχε τηλεφωνήσει στον φίλο του Νίκο Ζερβό και του είχε πει ότι δεν αντέχει άλλο. Εκείνος δεν τον πίστεψε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε μεταξύ άλλων «Συγγνώμη, ρε Νίκο, που δε σου άδειασα νωρίτερα τη γωνιά, αλλά ως και ο θάνατος, ο οποίος όμως κυκλοφόρησε σε ελάχιστα αντίτυπα, δε με ήθελε». Αναφερόταν στον σπιτονοικοκύρη του, που του χρωστούσε ενοίκια και μαζί με κάποιους κατοίκους της περιοχής του έκαναν την ζωή δύσκολή με το να τον φτύνουν, να τον βρίζουν και να γράφουν υβριστικά μηνύματα έξω από την πόρτα του.