Ψυχραιμία και αυστηρότητα

Σήμερα από το πρωί είμαι μάρτυρας δύο περιστατικών αντιπαράθεσης μεταξύ πολιτών για τη μάσκα. Όπου κι αν πήγαινα άκουγα αντίστοιχες ιστορίες. Όλοι είχαν κάτι να διηγηθούν. Άλλοι από το σούπερ μάρκετ, άλλοι από μέσα μαζικής μεταφοράς. Ευτυχώς στις τράπεζες και το δημόσιο φαίνεται να είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, ψυχραιμία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τον άλλον σαν εγκληματία. Προφανώς και έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε τη χρήση μάσκας, αλλά να μην πιαστούμε και στα χέρια. Αυτό που χρειάζεται είναι εκτεταμένοι έλεγχοι και αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Γιατί, αν οι πολίτες μείνουν μόνοι θα γίνουμε ζούγκλα. Η Πολιτεία οφείλει να εξαπολύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και να εγγυηθεί την εφαρμογή του μέτρου, αλλά και την τάξη. Για να μην δούμε σκηνές ντροπής.

Στην αρχή της εξόδου από το «Μένουμε Σπίτι» είχα αρθρογραφήσει κατά των εξοντωτικών ποινών. Και παραμένω αντίθετος. Όμως, αυτή η επιεικής προσέγγιση δεν αφορά όσους αδιαφορούν για τον νόμο επιδεικτικά ή υποτροπιάζουν. Όπως μερικά μπαρ στη Μύκονο που έκαναν επίδειξη δύναμης (;) ενώ στο νησί τους ήταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ειλικρινά θα περίμενα από τα όργανα του νόμου να έχουν προστατέψει τον υπουργό τους. Να έχουν δει αυτό που είδαν οι δημοσιογράφοι και να έχουν σφραγίσει όσους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη δημόσια υγεία. Γιατί οι πελάτες τους αύριο μπορεί να βάζουν μέσον για μια θέση σε ΜΕΘ ή να λένε «βγάλτε έναν γέρο για να βάλετε εμάς». Μία πραγματικά αντικοινωνική και απάνθρωπη προσέγγιση.

Προφανώς και αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των επιχειρήσεων να δουλέψουν και των πελατών να διασκεδάσουν. Αλλά, είπαμε ότι για φέτος θα το κάνουμε με κάποιους κανόνες. Με ορισμένους περιορισμούς. Γιατί, τι νόημα θα έχει να δουλεύουν πέντε μαγαζιά και να κλείσει ολόκληρη η χώρα; Γιατί να την πληρώσουν όλοι για ορισμένους που δε λένε να αντιληφθούν ότι τα πράγματα είναι σοβαρά; Μπορεί στη χώρα μας να μην είχαμε μέχρι στιγμής πολλούς νεκρούς, αλλά δεν έχουν ίντερνετ στα κινητά τους όσοι είναι δύσπιστοι; Να δούνε τι γίνεται στις ΗΠΑ. Τι γίνεται στη Βραζιλία. Στο πλαίσιο αυτό έχουμε δικαίωμα να κάνουμε παρατηρήσεις. Τον νόμο όμως πρέπει να τον επιβάλουν όσοι έχουν σχετική αρμοδιότητα. Αυτή τη φορά με αυστηρότητα. Γιατί η επιείκεια αντιμετωπίζεται από ορισμένους ως αδυναμία.

Δεν είναι αδυναμία η πρόληψη. Δεν είναι φόβος. Όπως δεν είναι μαγκιά το να κάνεις πως δεν βλέπεις τον ιό. Για την ακρίβεια, να κάνεις ότι δεν βλέπεις τις καταστροφικές συνέπειες που είχε στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Και στις οικονομίες των χωρών ολόκληρου του κόσμου. Ένα είναι το παγκόσμιο χωριό και οι αποστάσεις σε αυτή την περίπτωση δεν προσφέρουν και μεγάλη προστασία. Γιατί ο εχθρός είναι ύπουλος, είναι αόρατος και ταξιδεύει γρήγορα.