Από τον Αττίλα του 1974 στη “Γαλάζια Πατρίδα” του 2020…Οι ευθύνες μας

Ο τουρκικός κίνδυνος αντιμετωπιζόταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όχι μόνο με τη διπλωματία, αλλά και με στρατιωτικές επιλογές. Η κρίση του Μαρτίου του 1987 είχε αποδείξει ότι η Ελλάδα μπορεί να αναχαιτίσει τη “μεγάλη Τουρκία”, χωρίς απαραίτητα να γίνει πόλεμος. Αρκούσε η εκπομπή ενός ισχυρού και γι΄ αυτό πειστικού μηνύματος αποτροπής… Μετά από τα Ίμια οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να αντιμετωπίζουν την τουρκική απειλή όλο και πιο…ευρωπαϊκά! Έγιναν πολυδάπανες αγορές εξοπλισμών αλλά ελάχιστες απ΄ αυτές ήταν και παραμένουν πραγματικά χρήσιμες.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αυτά που κάνουν τη διαφορά είναι τα γαλλικά όπλα με πρώτα και καλύτερα τα Scalp, τα γερμανικά υποβρύχια που όμως ακόμη δεν έχουν τις σωστές τορπίλες και σύντομα θα τα ΄χουν και οι Τούρκοι και τα άρματα μάχης Leopard για το “ισοδύναμο τετελεσμένο” που είχαμε ως “δόγμα” πριν τα ελληνικά κόμματα ανακαλύψουν την “στρατηγική ψυχραιμία”. Ο εξοπλιστικός παροξυσμός δεν έγινε όπως αποδείχτηκε με πρωταρχικό κριτήριο την ενίσχυση της χώρας. Χρησιμοποιήθηκε ως …κόμιστρο για τα “διόδια” της ΟΝΕ για την Ελλάδα και της ΕΕ για την Κύπρο. Και βέβαια όπως επίσης αποδείχτηκε αξιοποιήθηκε για να πλουτίσουν κάποιοι…

Η Αθήνα πόνταρε στην “ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας περισσότερο απ΄ ότι η Άγκυρα! Η κυβέρνηση Σημίτη ενταφίασε γρήγορα το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος–Κύπρου. Η επιλογή του ΚΥΣΕΑ το 1999 να αγοράσει η Ελλάδα F-16, αντί για F-15 ήταν ενδεικτική των προθέσεων. Πανηγυρισμούς είχαμε κι όταν τα ηνία της Τουρκίας ανέλαβε ο Ερντογάν! Πολλοί είχαν σπεύσει να πιστέψουν ότι μ΄αυτόν στο τιμόνι της Τουρκίας θα τα λύναμε όλα, πάντα μέσω της …ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.

Οποιοσδήποτε έχει δικαίωμα στο λάθος. Ακόμη και οι πρωθυπουργοί. Ωστόσο τα χρόνια που ακολούθησαν ο Ερντογάν δεν έκρυψε τις προθέσεις του. Ο εξοπλισμός της Τουρκίας δεν ήταν μυστικός, όπως και η αλλαγή στάσης του Ερντογάν.Η λογική της “στρατηγικής ψυχραιμίας” δεν κλονίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Ακολούθησε η οικονομική κρίση που χρησιμοποιήθηκε από τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας ως άλλοθι για τα λάθη τους. Η Άμυνα εγκαταλείφθηκε στην τύχη της και η Τουρκία, την ίδια ώρα, “έχτιζε” τη δική της. Σήμερα την αξιοποιεί ως το πιο ισχυρό της διπλωματικό χαρτί και απειλεί να την χρησιμοποιήσει και στην πράξη.

Σήμερα ζούμε έναν Αττίλα διαρκείας. Το ΄χουν παραδεχτεί ακόμη και βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης. Η Τουρκία του Ερντογάν επιχειρεί να επιβάλλει στην πράξη το χάρτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Εκτιμά ότι όλα τα δεδομένα είναι υπέρ της. Η αντιφατική πολιτική των ΗΠΑ στη περιοχή, η καλή σχέση Τραμπ-Ερντογάν, η ανυπαρξία της Ευρώπης, η επιφυλακτική στάση του Ισραήλ, όλα έχουν πείσει τον Ερντογάν ότι μπορεί να προχωρήσει και να δημιουργήσει τετελεσμένα στην περιοχή. Το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Και η Ελλάδα; Αποτελούμε το τελευταίο και μεγάλο εμπόδιο για τα σχέδια του Ερντογάν. Οι Ένοπλες Δυνάμεις που διαθέτουμε παρά τα προβλήματα που τους προκάλεσαν τα λάθη κυβερνήσεων αλλά και η 10ετή οικονομική κρίση, μπορούν να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή. Το πρόβλημα δεν είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, σχεδόν στο σύνολο του εξακολουθεί να πιστεύει ότι “όλα μπορούν να λυθούν με συζητήσεις”.

Το θέμα είναι πως θα φθάσουμε σ΄ αυτές. Η πορεία προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι το δύσκολο. Θα πάμε συνοδευόμενοι από τους “φίλους και συμμάχους” που θέλουν να συζητήσουμε τα πάντα με την Τουρκία, για να “τελειώνουν με την εκκρεμότητα” και να “κάνουν δουλειές”; Ή θα πάμε έχοντας κάνει σαφές ότι ένα θέμα έχουμε να κουβεντιάσουμε, αυτό της υφαλοκρηπίδας και πάντως δεν συζητάμε τίποτα που να έχει έστω την υποψία αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας;

Όσοι πιστεύουν τις διαβεβαιώσεις των “συμμάχων” μας να μην ανησυχούμε και να πάμε σε συζητήσεις, καλό θα ΄ναι να ξαναδιαβάσουν την ιστορία της σημερινής ημέρας. 20 Ιουλίου 1974 στην Αθήνα οι χουντικοί είχαν πιστέψει τις αμερικανικές διαβεβαιώσεις και εξακολουθούσαν να τις πιστεύουν ακόμη κι όταν οι αποβατικές δυνάμεις των Τούρκων ξεκίνησαν τον Αττίλα…