Σαν σήμερα το 1992 ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του γιατί κάποιος είχε διορίσει τον εαυτό του κριτή και δήμιο. Είχε δώσει στον εαυτό του τη δύναμη να δικάζει και να καταδικάζει. Να αφαιρεί τις ζωές όχι απλά των στόχων του, αλλά και ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με αυτούς, ούτε και τον ίδιο βεβαίως. Είχε αποδεχθεί ακόμη και τις παράπλευρες απώλειες. Χωρίς καμία εξήγηση.
Μονάχα με μία προκήρυξη μετά από ορισμένα χτυπήματα. Όποτε θεωρούσαν ό,τι εξυπηρετούσαν τους σκοπούς που είχε στο μυαλό του. Και όταν τον έπιασαν είπε ότι δεν ακύρωσε το χτύπημα, που στοίχισε τη ζωή του Θάνου Αξαρλιάν, γιατί η σύντροφός του βιαζόταν να φύγουν διακοπές! Έριξε τη ρουκέτα παρά το ότι είδε πως στην πορεία της υπήρχαν και αθώοι. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Ζούσε τον μύθο του. Αφαιρώντας τις ζωές των άλλων. Και τώρα ζητά την επιείκεια της Δικαιοσύνης για να συνεχίσει τη ζωή του. Ζητά να επανέλθει στην κοινωνία χωρίς καν να έχει ζητήσει συγνώμη για τις πράξεις του.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="527" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Η ζωή που δεν έζησε
Αλλά δεν είναι ο δολοφόνος το θέμα. Το ζήτημα είναι η ζωή που δεν έζησε ο Θάνος Αξαρλιάν. Οι χαρές που δεν έδωσε στους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι περίμεναν να τον δουν να μεγαλώνει και να δημιουργεί τη δική του οικογένεια. Απέναντι σε αυτή την απουσία, που δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί, έχουμε όλοι ένα χρέος: να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά σε κανέναν να αποφασίζει μόνος τους για τις ζωές των άλλων.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Να είμαστε απέναντι σε κάθε φασίστα ο οποίος θέλει να αποφασίζει για εμάς χωρίς να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας. Χωρίς καν να μας έχει ρωτήσει. Οφείλουμε να είμαστε απέναντι σε αυτόκλητους σωτήρες οι οποίοι αντλούν νομιμοποίηση μονάχα από ιδεοληψίες και αφορισμούς που έχουν αποδεχτεί μονάχα οι ίδιοι και ελάχιστοι γύρω τους. Ελάχιστοι οι οποίοι υποστηρίζουν και καλύπτουν την εγκληματική τους δραστηριότητα.
28 χρόνια μετά από εκείνη την αποφράδα ημέρα η Δημοκρατία μας είναι πιο ισχυρή. Η 17Ν έχει εξαρθρωθεί. Η χώρα άντεξε τον διχασμό που προκάλεσαν τα μνημόνια. Η χρεοκοπία μας για την ακρίβεια. Άντεξε την είσοδο των φασιστών της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Και, ευτυχώς, από τον περασμένο Ιούλιο η Δημοκρατία μας τους έθεσε εκτός του Κοινοβουλίου. Οι πολίτες με τη ψήφο τους.
Αυτά τα χρόνια δεν αποφύγαμε βέβαια νέες τραγωδίες: όπως της Marfin. Οι δολοφόνοι της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), του Επαμεινώνδα Τσάκαλη, 36 ετών και της Παρασκευής Ζούλια, 35 ετών, είναι ακόμη ελεύθεροι. Είναι ελάχιστο καθήκον της Πολιτείας να τους εντοπίσει και να τους οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης. Εκείνη την ημέρα η Δημοκρατία μας θα είναι ακόμη πιο ισχυρή. Χωρίς αυτό σε τίποτα να απαλύνει τον πόνο των οικογενειών και να μειώνει τις υποχρεώσεις όλων μας απέναντι στους νέους που δεν έζησαν τις ζωές τους. Είναι μία διαρκής υποχρέωση. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Να προστατεύουμε την κοινωνία από εκείνους που θέλουν να την αντικαταστήσουν με τα μορφώματα που έχουν στο μυαλό τους.