Η Χάρις Αλεξίου στεναχώρησε πολλούς με την απόφασή της να αφήσει το τραγούδι και κέρδισε τον σεβασμό ακόμα περισσότερων. Μπορεί η μεγάλη καλλιτέχνης να μην τραγουδάει πια σε κοινό, ωστόσο η πλούσια δισκογραφία της θα μας συντροφεύει για πάντα καθώς τα τραγούδια της είναι πλέον κλασσικά της ελληνικής μουσικής.
«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι, δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν το καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό και αν το κάνω καλά… Δεν πάει η φωνή μου πια, δεν με ακούει η φωνή μου… Είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω… Δεν είναι σωστό. Στο «χειρόγραφο» υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Αυτό ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα… Όταν με κάλεσε ο Θάνος Μικρούτσικος στους Βράχους του είπα «Θάνο μου δεν τραγουδώ, αλλά θα είμαι εκεί για σένα…» Το έκανα, μετά πήρα λίγο θάρρος και μετά όταν συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο πήρα την οριστική απόφαση, είπε «Δεν σου αξίζει να συνεχίσεις…», δήλωσε με θάρρος η Χάρις Αλεξίου στον Φώτη Απέργη στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΑ.
Όπως γράφει το newsbomb.gr ζεσταίνει την ψυχή μας τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά παρά την απόφασή της να αποσυρθεί από το τραγούδι θα συνεχίζει να αγγίζει τις ψυχές πολλών γενεών Ελλήνων ακόμη, αφού έχει ήδη καταφέρει να μπει στο πάνθεον των καλύτερων φωνών αυτής της χώρας.
Η αρχή της καριέρας της
H αρχή σε μια λαμπρή καριέρα στις 18 Ιανουαρίου του 1970 όταν είναι σε ηλικία 19 ετών. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σκηνή της μπουάτ «Αρχιτεκτονική» στην Πλάκα μετά από πρόταση του αδερφού της Γιώργου Σαρρή ο οποίος είναι επίσης τραγουδιστής. Η μικρή Χαρίκλεια Ρουπάκα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην σκηνή ως Χάρις Αθανασίου μετατρέποντας το όνομα του πατέρα της σε καλλιτεχνικό επίθετο.
Την ίδια χρονιά, ξεκινάει να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και κάνει δεύτερες φωνές στο δίσκο «Θαλασσογραφίες» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Παράλληλα, ηχογραφεί και το πρώτο της προσωπικό τραγούδι με τίτλο «Όταν πίνει μια γυναίκα» και από Χάρις Αθανασίου μας συστήνεται σαν Χάρις Αλεξίου.
Το 1971 εμφανίζεται στο πλευρό του Στράτου Διονυσίου και του Τόλη Βοσκόπουλου, ενώ ηχογραφεί τραγούδια σπουδαίων συνθετών όπως οι Απόστολος Καλδάρας, Σταύρος Κουγιουμτζής, Τάκης Σούκας και Γιώργος Χατζηνάσιος. «Αυτή η φωνή έχει στασίδι στην Εκκλησία» είπε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ακούγοντας τυχαία μία από αυτές τις ηχογραφήσεις.
Το 1972 έρχεται ο πρώτος μεγάλος σταθμός στην καριέρα της με τη συμμετοχή της στο δίσκο «Μικρά Ασία» του Απόστολου Καλδάρα και του Πυθαγόρα το 1972. Τραγούδησε τα κομμάτια «Δυο παλικάρια απ’ το Αϊβαλί», «Πήρε φωτιά το Κορδελιό», «Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», τα οποία και έγιναν τεράστιες επιτυχίες.
Ο δίσκος συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες ηχογραφήσεις του 20ου αιώνα και γνώρισε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία στην Ελλάδα και στην Αμερική. Τις χρονιές 1973 και 1974 δίνει συναυλίες στο πλευρό του Νίκου Ξυλούρη και του Σταύρου Ξαρχάκου. Ταυτόχρονα κάνει δεύτερες φωνές σε δύο δίσκους του Στέλιου Καζαντζίδη, αλλά και στο «Παποράκι του μπουρνόβα» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Συμμετέχει σε δίσκους μεγάλων δημιουργών όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου, και ο Κώστας Βίρβος.
Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος το 1975 γίνεται χρυσός.
Περιέχει τραγούδια των Γιώργου Ζαμπέτα, Γιάννη Μαρκόπουλου, Απόστολου Καλδάρα, Νίκου Γκάτσου, Αντώνη Βαρδή και Κώστα Βίρβου. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι: «Δημητρούλα», «Η Ρόζα η ναζιάρα», «Ελενίτσα», «Λένγκω» και το «Όταν πίνει μια γυναίκα».
Το 1976 ηχογραφεί τα κομμάτια «Γκαρσόνα», «Κίτρινη πόλη», «Το Ερηνάκι», «Έλα πάρε με», «Μάτια μου-μάτια μου», «Χρόνια σαν βροχή», «Τα σκούρα μάτια», «Τα μαύρα κοροϊδεύεις», «Θα ‘ταν δώδεκα του Μάρτη». Παράλληλα εμφανίζεται σε μπουάτ με το Γιώργο Νταλάρα, τη Δήμητρα Γαλάνη, το Γιάννη Πάριο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Βαρδή και την Άννα Βίσση.
Το 1977 ηχογραφεί ένα διπλό δίσκο από τον οποίο ξεχωρίζουν τα κομμάτια «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», «Χρόνια χελιδόνια», «Το ξέρω πια δε μ’ αγαπάς», «Το Ανεστάκι», «Μανταλιώ», «Ούζο όταν πιεις», «Πουλάκι ξένο», «Το μινόρε της αυγής», «Οι Κυριακές στην Κατερίνη», «Χάθηκα».
Η συνεργασία με τον Μάνο Λοϊζο
Ορόσημο για την καριέρα της αποτέλεσαν οι δίσκοι «Καλημέρα ήλιε» του Μάνου Λοΐζου και του Δημήτρη Χριστοδούλου από τον οποίον ξεχώρισαν το «Μια καλημέρα» και το «Ποιος το ξέρει».
Αλλά και ο δίσκος «Οδός Αριστοτέλους» του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου από τον οποίον ξεχώρισαν το ομότιτλο κομμάτι και το «Μεθυσμενάκι». Με τον δίσκο «Οδός Αριστοτέλους» πίστεψε για πρώτη φορά ότι θα κάνει καριέρα στο τραγούδι.
Mεγάλος σταθμός στην καριέρα της είναι η συνεργασία της με τον Μάνο Λοϊζο με τον οποίο αναπτύχθηκε μια μεγάλη φιλία. Τα τραγούδια που έγραφε ο Μάνος Λοϊζος τα «δοκίμαζε» με τη φωνή της Χάρις αλλά δεν της επέτρεπε να τα βάλει σε δίσκο της.
Ο Μάνος Λοΐζος, είχε δηλώσει για εκείνη: «Κουβαλάει μέσα της την παράδοση. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η τραγουδίστρια είναι η Ελλάδα. Έχει μέσα της τους ελληνικούς δρόμους. Το χρώμα».
Αυτό μέχρι το 1979 οπότε και τις εμπιστεύεται συνθέσεις του σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και του Πυθαγόρα. Πολλά από τα τραγούδια η δισκογραφική εταιρεία δεν τα πίστεψε και τα τοποθέτησε στις τελευταίες θέσεις του δίσκου. Ένα από αυτά το «Όλα σε θυμίζουν»…
Άλλα κομμάτια αυτού του δίσκου που «γράφουν» ακόμη στις καρδιές μας είναι τα «Τέλι-τέλι-τέλι», «Ο φαντάρος», «Πες μου πώς γίνεται», «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Κι εγώ σαν πόλη», «Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή», «Γύφτισσα τον εβύζαξε».
Το 1980 ηχογραφεί δίσκο σε μουσική του Αντώνη Βαρδή, και στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Σαράντη Αλιβιζάτου και της ιδίας. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια «Φεύγω», «Ξημερώνει» και «Μ’ άφησες σαν πόλη».
Μια από τις συνεργασίες της σταθμός είναι αυτή με την Δήμητρα Γαλάνη αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το τηλεοπτικό πρόγραμμα «Μικρές νυχτερινές μουσικές» της Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου ήταν η αιτία αυτής της συνεργασίας , που οδήγησε στην κυκλοφορία του κοινού δίσκου «Τα τραγούδια της χθεσινής νύχτας»(1981). Η επόμενη συνάντησή τους γίνεται το 2012. Αυτή η συνάντηση στο Θέατρο Παλλάς, αλλά και στο Θέατρο Βράχων το καλοκαίρι, είχε κάτι το μαγικό. Είχε έναν παραμυθένιο έρωτα για τη μουσική!
Η συνάντησή της με τους Λίνα Νικολακοπούλου και Θάνο Μικρούτσικο έχει γράψει στις καρδιές όλων μας! Το 1986 η Χαρούλα Αλεξίου έκανε με τον Θάνο Μικρούτσικο τον δίσκο «Η αγάπη είναι ζάλη». Τέσσερα χρόνια μετά συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Το «Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια» είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Μικρούτσικου με τη Νικολακοπούλου και της μελωδικής φωνής της Χαρούλας.
Η συνεργασία με τη Νικολακοπούλου επαναλαμβάνεται δύο χρόνια μετά (το 1992) με το δίσκο «Δι’ ευχών», σε μουσική αυτή τη φορά Νίκου Αντύπα. Η Χαρούλα κυκλοφόρησε δίσκους με δικά της τραγούδια σε μουσική και στίχους.
Πρόκειται για τα «Εμφύλιος Έρωτας» (1984) και «Η μπαλάντα της Ιφιγένειας» το οποίο έγραψε για την μητέρα της. Το 1995 θα κυκλοφορήσει ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Οδός Νεφέλης ’88», που περιέχει τραγούδια που έγραψε η ίδια και «Το παιχνίδι της αγάπης» το 1998.
Η Χαρούλα όμως είναι πολλά περισσότερα από μια καταγραφή των σημαντικότερων σταθμών της καριέρας της. Η Χαρούλα είναι το σημάδι που έχει αφήσει στις καρδιές του καθένα ξεχωριστά!