Η Τουρκία θα πάει μέχρι τέλους στη Λιβύη

Η επέλαση της Τουρκίας στη Λιβύη δεν πρόκειται να σταματήσει. Και πάντως όχι οικειοθελώς. Μόνο στρατιωτικά μπορεί να αναχαιτιστεί και το ερώτημα είναι ποιος θέλει και μπορεί να το κάνει. Στόχος της Άγκυρας είναι η κατάληψη κα της Σύρτης, τουλάχιστον, καθώς έτσι θα θέσει υπό τον έλεγχό της το 80% των πετρελαιοπηγών της χώρας.

Ο Ερντογάν έχει «διαβάσει» τα όρια της βούλησης και των δυνατοτήτων των εμπλεκομένων και εκτιμά ότι αξίζει και μπορεί να αναλάβει το ρίσκο της συνέχισης των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις οι οποίες δεν έχουν όλες την ίδια ένταση και αξιοπιστία.

Κατ’ αρχάς θεωρεί την ΕΕ απρόθυμη και ανίκανη να παρέμβει για να τον σταματήσει. Απρόθυμη διότι δεν υπάρχει ενιαία στάση και κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, καθώς οι επιδιώξεις και οι διακυβεύσεις είναι αποκλίνουσες έως και αντικρουόμενες. Στρατιωτικά η ΕΕ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να παρέμβει αν η Τουρκία συνεχίσει τις επιχειρήσεις προς κατάληψη της Σύρτης. Μόνο οικονομικά μέτρα μπορεί να επιβάλλει, τα οποία αν είναι σοβαρά θα της προκαλέσουν πρόβλημα, αλλά εκτιμά ότι ούτε αυτό θα γίνει. Έχει ήδη προσεταιριστεί την Ιταλία, με την οποία βρίσκονται στην ίδια πλευρά στη Λιβύη – καθώς η Ρώμη εξ αρχής στήριζε το καθεστώς Σαράτζ – προσφέροντάς της μεταξύ άλλων διεύρυνση των ενεργειακών συμβολαίων που είχε μέσω της ΕΝΙ με την Τρίπολη. Διασπά έτσι και το ευρωπαϊκό και το μεσογειακό μέτωπο.

Για τη Γερμανία γνωρίζει ότι δύσκολα θα συναινέσει σε σκληρές οικονομικές κυρώσεις καθώς οι εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών είναι τόσο εκτεταμένες που έχουν δημιουργήσει βαθιά σχέση αλληλεξάρτησης. Και έχει πάντα και το μεταναστευτικό να απειλεί.

Η Γαλλία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα – πλην Ελλάδας και Κύπρου– που αντιδρά ανοιχτά και έντονα στην τουρκική πειρατική παρουσία στη Λιβύη, διότι θίγονται συμφέροντά της σε μία παραδοσιακή περιοχή συμφερόντων της, αλλά η Τουρκία πιστεύει ότι δεν θα φθάσει στο σημείο ανάληψης στρατιωτικής δράσης εναντίον της. Αυτό εξάλλου θα σήμαινε σοβαρό κλονισμό για το ΝΑΤΟ. Μπορεί οι Τούρκοι να κάνουν λάθος, εξάλλου μία πιθανή εμπλοκή της Γαλλίας δεν θα είναι κατ’ ανάγκη εμφανής, αλλά σε αυτή τη φάση δεν βλέπουν γαλλική στρατιωτική παρέμβαση.

Σε ό,τι αφορά στην Αίγυπτο και την προειδοποίησή της ότι τυχόν απόπειρα της Τουρκίας να καταλάβει τη Σύρτη θα σημάνει παρέμβαση του αιγυπτιακού στρατού, η Άγκυρα φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να δοκιμάσει την αποφασιστικότητα, αλλά και τις δυνατότητες το Καΐρου.

Ο Ερντογάν αφενός δεν είναι πεπεισμένος ότι όντως ο Πρόεδρος Σίσι θα υλοποιήσει την απειλή του για στρατιωτική δράση , αφετέρου πιστεύει ότι πιθανό στρατιωτικό εγχείρημα της Αιγύπτου ενέχει περισσότερο ρίσκο για την ίδια απ’ ό,τι για την Τουρκία. Και σε αυτό έχει δίκιο. Τυχόν αρνητική για τους Αιγυπτίους έκβαση των επιχειρήσεων θα προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς μέχρι και αποσταθεροποίηση στην κυβέρνηση Σίσι, με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους να καραδοκεί. Με άλλα λόγια, προκαλεί ευθέως στρατιωτικά την Αίγυπτο, με διπλό μήνυμα. «δεν τολμάς και αν τολμήσεις θα χάσεις».

Μένει η Ρωσία η οποία έχει τη δυνατότητα να ανακόψει την τουρκική ορμή στη Λιβύη και δεν θα ήθελε να δει όλη τη χώρα να περνά σε τουρκικό έλεγχο. Μέχρι στιγμής ο Ερντογάν απορρίπτει τη θέση του Πούτιν για εκεχειρία στις σημερινές γραμμές των δύο πλευρών, όπως έχει προτείνει η Αίγυπτος, και επιμένει σε κατάληψη της Σύρτης. Το τι θα πράξει η Μόσχα είναι ακόμα άδηλο, αλλά τα σύννεφα στις μεταξύ τους σχέσεις ήδη είναι ορατά.

Η Άγκυρα ποντάρει πολλά στο ότι οι Αμερικανοί δεν θέλουν διχοτόμηση της Λιβύης, διότι αυτό θα σημάνει μόνιμη παρουσία της Ρωσίας στο ένα τμήμα και μάλιστα σε αυτό που έχει τις πετρελαιοπηγές. Έχει ήδη λάβει μηνύματα ότι η Ουάσινγκτον (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στη σημερινή χαοτική κατάσταση στις ΗΠΑ) ευνοεί μία γρήγορη κατάληψη της Σύρτης από τις δυνάμεις του Σαράτζ, δηλαδή από τους Τούρκους δηλαδή, και μετά να υπάρξει εκεχειρία… Άρα, ο Ερντογάν θα προχωρήσει ακάθεκτος στην προσπάθειά τους να ελέγξει όλη τη Λιβύη και το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της , ως οικονομική και γεωπολιτική προϋπόθεση για τον σχέδιο ελέγχου της Μεσογείου. Και μετά θα στραφεί εκεί που όλοι καταλαβαίνουμε.