Μήπως να αλλάζαμε τροπάρι με την Αίγυπτο;

«Είχα σήμερα την τιμή να γίνω δεκτός από τον Πρόεδρο της Αιγύπτου, τον κ. Al Sisi, στον οποίο μετέφερα τους θερμούς χαιρετισμούς του Πρωθυπουργού της Ελλάδας, του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Του μετέφερα επίσης τη διακηρυγμένη βούληση της χώρας μας να συσφίξουμε τους δεσμούς φιλίας και συνεργασίας με την Αίγυπτο. Αμέσως μετά είχα μακρές συνομιλίες με τον στενό μου φίλο, τον Αιγύπτιο Υπουργό, τον κ. Sameh Shoukry.

Συζητήσαμε για τα περιφερειακά θέματα, για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, για το Λιβυκό, για την τουρκική προκλητικότητα. Τέλος, ξαναπιάσαμε σήμερα το νήμα της διαπραγμάτευσης για τη συμφωνία των οικονομικών ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.»

Η λιτή δήλωση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια μετά το πέρας της αυθημερόν επίσκεψής του στην Αίγυπτο, «λέει» περισσότερα από αυτά που φαίνονται στο σύντομο κείμενο. Ειδικά η κατάληξη, περί νήματος της διαπραγμάτευσης για τη συμφωνία των οικονομικών ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, επιβεβαιώνει ότι το νήμα είναι μπερδεμένο. Πολύ. Πολλές φορές, όμως, όταν μπερδεύεται τόσο που δεν μπορεί να ξεμπερδευτεί, πρέπει να κόβεται. Στην περίπτωση της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, η Αίγυπτος θα έπρεπε να είναι η επισπεύδουσα και όχι η Ελλάδα να παρακαλεί. Διότι η Αίγυπτος, για την ακρίβεια το σημερινό το καθεστώς Σίσι, κινδυνεύει περισσότερο από την Τουρκία απ’ ό,τι η Ελλάδα, οπότε αντί να προβάλλει διαρκώς προσκόμματα στην οριοθέτηση θα πρέπει (κάποιος να την κάνει) να σκεφθεί ποιο θα είναι το μέλλον της αν η Τουρκία επιτύχει τον σχεδιασμό της.

Η Τουρκία έχοντας βάση τη Λιβύη θα επιχειρήσει να κάνει στην Αίγυπτο ό,τι έκανε στη Λιβύη. Θα προσπαθεί – και θα συνεχίσει μέχρι να το πετύχει ή μέχρι να λάβει συντριπτική στρατιωτική απάντηση – να ανατρέψει τον στρατάρχη Σίσι για να εγκαταστήσει κυβέρνηση Αδελφών Μουσουλμάνων, όπως αυτή του Μοχάμεντ Μόρσι που είχε ανατρέψει ο Στρατός και ανέλαβε ο Σίσι.

Το ερώτημα προς το Κάιρο είναι «θέλετε ΑΟΖ με αυτούς που θέλουν να σας ανατρέψουν και να κάνουν την Αίγυπτο ξανά οθωμανικό προτεκτοράτο ή μαζί μας αποκτώντας θαλάσσιο διάδρομο και συνέχεια με την Ευρώπη;», Όταν ο Στρατός ανάτρεψε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και κατέστειλε με αιματηρό τρόπο τις εξεγέρσεις, η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν αυτές που είχαν μείνει στην Αίγυπτο ως δίαυλοι με την ΕΕ η οποία πάσχοντας μονίμως από στρατηγική τύφλωση ήθελε να επιβάλλει κυρώσεις στην κυβέρνηση Σίσι για την «αντιδημοκρατική» της δράση, λες και οι ισλαμιστές επειδή είχαν εκλεγεί θα εγκαθιστούσαν ελβετικού τύπου δημοκρατία.

Αυτό το γραμμάτιο παραμένει ανεξόφλητο. Υπάρχουν επίσης μοχλοί πίεσης στα χέρια της Ελλάδας μέσω τρίτων οι οποίοι συμμερίζονται απολύτως τις ελληνικές ανησυχίες για την τουρκική δραστηριότητα, για τους δικούς τους λόγους οι οποίοι είναι παρόμοιοι με αυτούς για τους οποίους θα έπρεπε να ανησυχεί ο Σίσι. Αυτοί οι τρίτοι είναι πρόθυμοι να ακούσουν ελληνικές προτάσεις. Υπάρχουν και άλλα χαρτιά αλλά κάποιος πρέπει να αποφασίσει να τα χρησιμοποιήσει. Τα καλά παιδιά στην διπλωματία δεν τα εκτιμά κανείς.

Προφανώς και δεν είναι εύκολο θέμα , διότι η οριοθέτηση δεν είναι μόνο θέμα του Σίσι. Υπάρχουν πρόσωπα, συστήματα και ομάδες στο αιγυπτιακό κράτος τα οποία είναι ισχυρά, προϋπήρχαν του σημερινού καθεστώτος και το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από αυτό. Δεν είναι απλοί υπάλληλοι, είναι το «βαθύ» αιγυπτιακό κράτος, είναι μια βαθιά ιεραρχία και γραφειοκρατία τμήματα της οποίας μπορεί να έχουν διαφορετική ατζέντα. Αυτό όμως, επαναλαμβάνουμε, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν έχει σοβαρούς τρόπους άσκησης πίεσης. Αν δεν τους χρησιμοποιήσει δεν θα μάθει ποτέ αν και πόσο αποτελεσματικοί είναι. Και αυτό θα πρέπει να το κάνει τώρα. Αύριο θα είναι αργά για όλους.