Βιτριόλι, εκφυλισμός και ελληνική αντοχή

Αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία δεν είναι τυχαίο. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δίχως κάποιος να μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα, τα περιστατικά ακραίων κοινωνικών συμβάντων, όπως η επίθεση με καυστικό υγρό στην 34χρονη από μία κατά φαντασία αντίζηλο είναι εκκωφαντικό σημάδι μίας «κουλτούρας» που δείχνει παθογένεια. Περιπτώσεις διαταραγμένων ατόμων που τυφλωμένα από ερωτικό πάθος ή οργή για άλλου είδους διαφορές προέβησαν σε εγκλήματα που χαράχτηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο, υπάρχουν πολλά και πολύ πριν από την εμφάνιση και την κυριαρχία του ηλεκτρονικού Τύπου και των κοινωνικών δικτύων. Από καταβολής ιστορίας.

Σατανικοί άνθρωποι, αρρωστημένα βίτσια, ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, άτομα χωρίς συνείδηση, κώδικα και όρια πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν.

Θα ήταν λάθος όμως να βολευτούμε πίσω από μία εύκολη (και ανυπόστατη) δικαιολογία ότι «αυτά πάντα γίνονταν, γιατί μας κάνει εντύπωση, απλά  στις μέρες μας γίνονται γνωστά πιο εύκολα, γιατί να ασχοληθούμε τώρα περισσότερο;». Κατ’ αρχάς για κάθε περιστατικό που γίνεται γνωστό, προφανώς υπάρχουν περισσότερα που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Έπειτα το επιχείρημα ότι «αυτά πάντα γίνονταν» επειδή η φύση του ανθρώπου είναι αυτή που είναι, άρα ας τα αποδεχθούμε, πάσχει. Ο άνθρωπος έχει ένστικτά και ορμές,, αλλά είναι τρεπτός, εκπαιδεύεται. Οι κοινωνίες τουλάχιστον στη Δύση μεταβάλλονται, εξοπλίζονται μορφωτικά και πνευματικά, εμπλουτίζουν τις κοινωνικές εμπειρίες τους, τα ηθικά όρια μπορεί παλαιότερα να ήταν πιο αυστηρά αλλά τώρα παρότι πιο χαλαρά είναι πιο σαφώς διατυπωμένα και υποτίθεται ευρέως σε πλανητικό (περίπου, στο δυτικό ημισφαίριο και πάλι) αποδεκτά έστω «ξεχειλωμένα».

Λέω ξεχειλωμένα διότι πχ η παιδεραστία είναι νομικά και ηθικά καταδικαστέα, αλλά όταν υπάρχουν κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που μέλημά τους είναι να νομοθετήσουν το δικαίωμα αλλαγής φύλλου σε 15χρονα, το μήνυμα που στέλνεται είναι εκ των πραγμάτων διασταλτικό από αυτούς που έχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Θα πει κάποιος τι σχέση έχει η επίθεση στην κοπέλα από την 35χρονη, με την κακοποίηση ανηλίκων; Φαινομενικά δεν έχει. Όμως σε μία κοινωνία κανένα φαινόμενο είτε ακραίο είτε εκφυλιστικό δεν εκδηλώνεται σε συνθήκες εργαστηρίου δίχως να έχει επηρεαστεί ή να επηρεάζει. Τα πρότυπα διαμορφώνουν συνειδήσεις και συμπεριφορές οι οποίες γεννούν την επόμενη πράξη.

Πέραν από το περιστατικό με το «βιτριόλι», τις τελευταίες μόνο ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητας περιστατικά όπως η εξαφάνιση της 10χρονης Μαρκέλλας η οποία όταν βρέθηκε κατήγγειλε ότι οι απαγωγείς της είχαν βάλει χειροπέδες και η δολοφονία του 49χρονου από τη σύζυγο και την κόρη του οι οποίες υποστήριξαν ότι κακοποιούσε σεξουαλικά την τελευταία.  Ανεξαρτήτως τού τι πραγματικά έχει συμβεί με τις δύο υποθέσεις, διότι βρίσκονται στο στάδιο της έρευνας, μία ματιά στο αστυνομικό δελτίο επιβεβαιώνει ότι  παρόμοια  περιστατικά  δεν είναι μεμονωμένα και ότι μαζί με μία σειρά από άλλου είδους συμβάντα συνθέτουν μία πιο περίπλοκη εικόνα.

Η επίθεση στις κλασικές κοινωνικές δομές και στις κοινωνικές συμβάσεις από αναρχομηδενιστικές οργανώσεις με συνθήματα κατά της οικογένειας και κατά της… πατριαρχίας (!), η μηδενιστική προσέγγιση ότι δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα από αυτά που συγκροτούν και συγκρατούν τις κοινωνίες, πόσα άσχετο και πόσο μακριά είναι από κάποιον ο οποίος με τη δική του οπτική, ίσως όχι (δήθεν) πολιτική αλλά με αυτή του πάθους του, θεωρεί ότι δεν πρέπει να δεσμεύεται από ηθικούς φραγμούς; Η όσμωση των ποινικών με τους «αντιεξουσιαστές», η υποστήριξη των «αντιεξουσιαστών» σε κάθε είδους παρέκκλιση, τα ευήκοα ώτα μέρους του πολιτικού συστήματος στους «αντιεξουσιαστές» και στην ατζέντα της κοινωνικής αποδόμησης ως «προοδευτική», ο διαχωρισμός της βίας σε καλή και κακή αναλόγως του «ιδεολογικού» προσήμου, πόσο άσχετα είναι μεταξύ τους; Πόσο απέχει αυτός που πυροβολεί και δολοφονεί  ή πετάει μολότοφ στον άλλον επειδή θεωρεί ότι ο ίδιος έχει ανώτερη πολιτική αντίληψη και ο άλλος είναι εχθρός, ακόμα και αν δεν αισθάνεται έτσι, από αυτήν που πετάει βιτριόλι σε εκείνη που θεωρεί αντίζηλο, και δικαιολογεί την πράξη της επειδή πιστεύει ότι δικαιούται να το κάνει, όπως ο άλλος πιστεύει το ίδιο για τη μολότοφ του;

Ο εκφυλισμός των κοινωνιών και η πτώση συνήθως δεν γίνεται επειδή η πλειονότητα διολισθαίνει σε μία παρέκβαση και γίνονται όλοι δολοφόνοι ή ληστές ή παιδόφιλοι.

Αυτό που γίνεται είναι ότι αποδομείται το γενικό αξιακό πλαίσιο και από εκεί και πέρα ο καθένας ακολουθεί την  τροχιά της δικής του παρέκκλισης και όλοι μαζί τη συλλογική πτώση. Η ελληνική κοινωνία δεν βρίσκεται (ακόμα) εκεί. Διατηρεί  αντιστάσεις και βάθος. Κάποιοι όμως εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, προσπαθούν να αποσυναρμολογήσουν το ανθεκτικό εθνικο-κοινωνικό δίχτυ που συνέχει το ελληνικό υποκείμενο. Το οποίο ξεφτίζει, τρυπάει, αλλά με έναν «μαγικό» τρόπο αποκαθίσταται και ξαναϋφαίνεται. Με πιο ανθεκτικό νήμα.