Μεταξύ λοιμού και λιμού

Από το ξέσπασμα της επιδημίας του κορωνοϊού έγινε φανερό ότι οι περισσότερες κοινωνίες και οπωσδήποτε η ελληνική θα είχαν μακροπρόθεσμα να επιλέξουν ανάμεσα στον λοιμό και τον λιμό. Η ελληνική κυβέρνηση το Μάρτιο έκανε μία επιλογή που την στήριξε η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, να προστατεύσει την ζωή και την υγεία του πληθυσμού τουλάχιστον στο αρχικό πρώτο της υγειονομικής κρίσης. Και το έκανε κατά γενική ομολογία με επιτυχία. Κατάφερε να κρατήσει χαμηλά τον αριθμό των θυμάτων και των νεκρών, εισπράττοντας και τα εύσημα.

Η συνέχεια δεν είναι τόσο απλή. Για την ελληνική κοινωνία μετά την λήξη του lockdown το δίλημμα είναι περισσότερο επιτακτικό καθώς η οικονομία βασίζεται κυρίως στον τουρισμό. Εάν τα μέτρα προφύλαξης από τη νόσο συνεχιστούν μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο ή η θεραπεία, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε για εφέτος τουλάχιστον τον εξωτερικό τουρισμό, τα ευρώ και το συνάλλαγμα που φέρνει με όλες τις συνέπειες στην μείωση του ΑΕΠ, το κλείσιμο επιχειρήσεων στον τουρισμό και τους σχετιζόμενους κλάδους, την αύξηση της ανεργίας. Η κυβέρνηση έκανε την επιλογή της, έκρινε ότι η οικονομία δεν αντέχει ένα παρατεταμένο lockdown και αποφάσισε να ανοίξει τον τουρισμό. Μάλιστα ξεκίνησε και διεθνή καμπάνια για την προσέλκυση τουριστών.

Μεταξύ του βέβαιου λιμού και του ενδεχόμενου λοιμού από ένα δεύτερο κύμα του κορωνοιού, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τον ενδεχόμενο κίνδυνο του δεύτερου. Το πολιτικό σύστημα αλλά και η ελληνική κοινωνία, διαβλέποντας τις συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην πραγματικότητα έχει συνταχθεί με την κυβέρνηση και συμφωνεί στην ανάληψη του ρίσκου από τον κορωνοϊό.

Ωστόσο παρά τη επικοινωνιακή σπέκουλα από την πλευρά των αρμοδίων και των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ, τα προστατευτικά μέτρα για τη μετάβαση στη νέα κανονικότητα δεν τηρούνται. Φτάνει να κάνει κάποιος μία βόλτα σε οποιαδήποτε περιοχή συγκεντρώνει κόσμο. Και φυσικά αν αυτό γίνεται τώρα, πολύ περισσότερο δεν θα τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα και με τους ξένους τουρίστες εάν τελικά τους αφήσουν οι δικές τους κυβερνήσεις να ταξιδέψουν.

Το συμπέρασμα είναι ότι τα πήγαμε καλά στην πρώτη φάση της επιδημίας, αλλά για την συνέχεια εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον καλό θεό της Ελλάδας. Παράλληλα ελπίζουμε, εάν λόγω των αφίξεων αυξηθούν τα κρούσματα, να αντέξει το σύστημα Υγείας. Στο πεδίο αυτό η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες, καθυστέρησε τις προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού και γενικότερα έκανε τα λιγότερα δυνατά για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Γιατί τελικά το πιο δύσκολο πράγμα φαίνεται ότι είναι να βγάλεις την ιδεοληψία από το μυαλό των πολιτικών.