Ο Τζορτζ Κλούνεϊ ζήτησε μια «συστημική αλλαγή» της επιβολής του νόμου, της ποινικής δικαιοσύνης και της πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, σε ένα δοκίμιο σχετικά με την κρίση που προκλήθηκε από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς της Μινεάπολης την περασμένη εβδομάδα. Γράφοντας για το Daily Beast, ο ηθοποιός είπε ότι απαιτείται επείγουσα δράση για την καταπολέμηση της ρατσιστικής «πανδημίας» που μαίνεται στη χώρα.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε», έγραψε ο Κλούνεϊ. «Παρακολουθήσαμε καθώς πήρε την τελευταία του ανάσα στα χέρια τεσσάρων αστυνομικών». Στη συνέχεια επαίνεσε την «ασυμβίβαστη αντίδραση» εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="695" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
«Δεν γνωρίζουμε πότε θα υποχωρήσουν αυτές οι διαμαρτυρίες. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να μην σκοτωθεί κανένας άλλος. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι πολύ λίγα θα αλλάξουν. Ο θυμός και η απογοήτευση που βλέπουμε για άλλη μια φορά στους δρόμους μας είναι απλώς μια υπενθύμιση του πόσο λίγο έχουμε μεγαλώσει ως χώρα από την αρχική μας αμαρτία της δουλείας».
«Αυτή είναι η πανδημία μας. Μολύνει όλους μας και σε 400 χρόνια δεν έχουμε βρει ακόμη ένα εμβόλιο». Ο Κλούνεϊ έκλεισε την επιστολή του με μια έκκληση προς τον λαό να απομακρύνει τον Ντόναλντ Τραμπ από τη θέση του στις προσεχείς προεδρικές εκλογές. «Χρειαζόμαστε πολιτικούς και νομοθέτες που να αντανακλούν τη βασική δικαιοσύνη σε όλους τους πολίτες εξίσου. Όχι ηγέτες που προκαλούν μίσος και βία. Και υπάρχει μόνον ένας τρόπος σε αυτήν τη χώρα να έρθει μακροπρόθεσμη αλλαγή: Ψηφίστε».
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="675" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Αναλυτικά η επιστολή του διάσημου ηθοποιού του Χόλιγουντ
Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα;
Έχουμε 1992; Μόλις ακούσαμε ένα σώμα ενόρκων να μας λέει ότι οι λευκοί αστυνομικοί που παρακολουθήσαμε εκατοντάδες φορές να χτυπούν τον Ρόντνι Κινγκ δεν ήταν ένοχοι για τα προφανή εγκλήματά τους; Έχουμε 2014, όταν ο Έρικ Γκάρνερ εκτελέστηκε για πώληση τσιγάρων από έναν λευκό αστυνομικό που τον στραγγάλισε καθώς παρακολουθούσαμε; Τα λόγια του «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μας; Πόσες φορές έχουμε δει ανθρώπους διαφορετικού χρώματος να σκοτώνονται από την αστυνομία; Tamir Rice, Philando Castile, Laquan McDonald. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε. Παρακολουθήσαμε καθώς πήρε την τελευταία του ανάσα στα χέρια τεσσάρων αστυνομικών. Τώρα βλέπουμε άλλη μία ασυμβίβαστη αντίδραση στη συστηματική σκληρή μεταχείριση ενός μέρους των πολιτών μας, όπως είδαμε το 1968, το 1992 και το 2014. Δεν γνωρίζουμε πότε θα υποχωρήσουν αυτές οι διαμαρτυρίες. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να μην σκοτωθεί κανένας άλλος. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι πολύ λίγα θα αλλάξουν.
Καθώς οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε, θυμάμαι να ακούω τη Sarah Koenig, η οποία πέρασε έναν χρόνο για να καλύψει τις δίκες σε ένα δικαστήριο του Κλίβελαντ, συνοψίζοντας την εμπειρία της. Δίνει σε εμάς που αισθανόμαστε αβοήθητοι έναν χάρτη πορείας:
“Ας αποδεχτούμε όλοι ότι κάτι πάει στραβά. Όλοι έχουμε ακούσει τα στατιστικά στοιχεία – ότι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες φυλακίζουμε ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού μας από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Είμαστε το νούμερο ένα. Οι αριθμοί είναι καλά καταγεγραμμένοι και πρωτοφανείς στην ιστορία μας.
Επίσης, η καλά καταγεγραμμένη ανισότητα. Κάθε ένωση στο πλαίσιο του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης μας είναι λιπαρή από φυλετικές διακρίσεις. Σε σύγκριση με λευκούς που έχουν διαπράξει το ίδιο έγκλημα και που έχουν παρόμοιο εγκληματικό παρελθόν, οι μαύροι συλλαμβάνονται συχνότερα. Χρεώνονται αυστηρότερα. Τους επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές φυλάκισης και η αναστολή τους καταργείται συχνότερα.
Αυτοί οι αριθμοί δεν πετούν από πάνω μας στον ουρανό. Είναι ζωντανοί σε όλη τη χώρα.
Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αλήθεια”.
Ο θυμός και η απογοήτευση που βλέπουμε για άλλη μια φορά στους δρόμους μας είναι απλώς μια υπενθύμιση του πόσο λίγο έχουμε μεγαλώσει ως χώρα από την αρχική μας αμαρτία της δουλείας. Το γεγονός ότι δεν αγοράζουμε και πουλάμε άλλα ανθρώπινα όντα πια δεν είναι παράσημο. Χρειαζόμαστε συστημική αλλαγή στην επιβολή του νόμου και στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε πολιτικούς και νομοθέτες που να αντανακλούν τη βασική δικαιοσύνη σε όλους τους πολίτες εξίσου. Όχι ηγέτες που προκαλούν μίσος και βία. Ο Bull Connor ήταν πιο διακριτικός.
Αυτή είναι η πανδημία μας. Μολύνει όλους μας και σε 400 χρόνια δεν έχουμε βρει ακόμη ένα εμβόλιο. Φαίνεται ότι σταματήσαμε να ψάχνουμε για ένα και προσπαθούμε απλώς να θεραπεύσουμε την πληγή σε ατομική βάση. Και σίγουρα δεν το έχουμε κάνει πολύ καλά. Έτσι αυτήν την εβδομάδα, καθώς αναρωτιόμαστε τι θα χρειαστεί για να διορθώσουμε αυτά τα φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα, απλώς θυμηθείτε ότι δημιουργήσαμε αυτά τα ζητήματα για να τα διορθώσουμε. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος σε αυτήν τη χώρα να έρθει μακροπρόθεσμη αλλαγή: Ψηφίστε.