Παναγιώτης Φασούλας: Καλεσμένος της Ελεονώρας Μελέτη και της εκπομπής «Μεσάνυχτα»ήταν χθες βράδυ ο άλλοτε θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Φασούλας. Στην συνέντευξή του ο Παναγιώτης Φασούλας έκανε ειδική αναφορά στην περιπέτεια υγείας του γιου του Γιάννη και δηλώνει μετανιωμένος που δεν κατάφερε, λόγω των αυξημένων επαγγελματικών του υποχρεώσεων, να ήταν συνεχώς στο πλευρό της οικογένειάς του, η οποία ζούσε μόνιμα στην Αμερική όπου νοσηλευόταν.
«Η ασθένεια του Γιάννη με άλλαξε περισσότερο από όλα. Ήταν τεσσάρων χρονών όταν εμφάνισε λευχαιμία. Ξεκινήσαμε να το λέμε όταν μας το ζήτησε ο ίδιος. Ο κύκλος μας το ήξερε. Εμείς δεν το κρύβαμε αλλά λέγαμε γιατί να ξέρει ο κόσμος ότι ο Γιάννης είναι Survivor. Στα 28 του θεώρησε ότι είναι καλό παράδειγμα και πρέπει το επικοινωνήσουμε για να πάρουν δύναμη τα παιδιά και οι γονείς που παλεύουν. Η παιδική λευχαιμία έχει υψηλό ποσοστό ίασης. Έκανε χημειοθεραπείες από το 2004 έως το 2008», δήλωσε.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="800" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Όταν ο Παναγιώτης Φασούλας ρωτήθηκε ποιες ήταν οι στιγμές που ένιωσε απόγνωση εξομολογήθηκε:
«Τις πρώτες μέρες. Ο άνθρωπος είναι ένα απίστευτο ον που τα ξεπερνάει όλα. Πρέπει να βλέπεις αισιόδοξα την επόμενη μέρα. Τον πρώτο μήνα βασικά ήμουν σε μεγάλη απόγνωση και εγώ και η Μάσα. Βλέποντας όμως ότι υπάρχει βελτίωση στα νούμερα του Γιάννη, πηγαίνοντας στην Αμερική πιο μετά και βλέποντας πόσο χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, ήμασταν αισιόδοξοι. Έφυγε η Μάσα με τα παιδιά για Αμερική. Πήγα κι εγώ αλλά για λίγο επειδή είχα τις υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Αυτό ήταν και το λάθος μου. Δεν μπορεί να έχεις ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα στην άλλη άκρη του κόσμου κι εσύ να συνεχίζεις να είσαι στην πολιτική διαδικασία.
Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων απέναντι σε ένα τέτοιο πρόβλημα. Αυτοί που κλείνονται στον εαυτό τους και μιλάνε για το πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν κάτι αντίστοιχο, για να παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον, και εμείς που ανήκουμε σε αυτούς που θέλουν να ζούνε έξω από το πρόβλημα. Θέλουμε να βλέπουμε ότι οι άλλοι έχουν κανονική ζωή και να χαιρόμαστε και να θέλουμε να επιστρέψουμε κι εμείς σε αυτό. Θυμάμαι καθόμουν στο Αγλαΐα Κυριακού και κοιτούσα από το παράθυρο τους γείτονες και σκεφτόμουν ότι υπάρχει ζωή κανονική».
