Τσιόδρας – Χαρδαλιάς: Σταματά η τακτική ενημέρωση από το υπουργείο Υγείας

Τσιόδρας – Χαρδαλιάς: Για τους τέσσερις τελευταίους μήνες και την συνεργασία που είχε ως εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Υγείας και ως επικεφαλής της εξέλιξης της επιδημίας στη χώρα μας μίλησε ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας. Ο καθηγητής εμφανώς συγκινημένος ενημέρωσε για τελευταία φορά ζωντανά σχετικά με την πορεία του ιού ενώ ανακοίνωσε πως έως τα τέλη Μαΐου θα υπάρχουν μόνο γραπτές ανακοινώσεις για τις εξελίξεις.

“Από την 1η Φεβρουαρίου, που ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας, μου έκανε την τιμή και με όρισε εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας για τον νέο κορωνοϊό, ξεκίνησα μαζί με το επιστημονικό μου έργο και την ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας για τις εξελίξεις που αφορούν την πανδημία”, είπε αρχικά και συνέχισε:

“Όπως με έμαθαν οι δάσκαλοί μου κι εμένα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, παρέμεινα μαθητής περισσότερο παρά καθηγητής. Σε μια κατάσταση με συνεχείς αβεβαιότητες, τις οποίες κατά καιρούς σας παρουσίασα. Κάποιοι μίλησαν για αντιφάσεις, χωρίς να παρακολουθούν τις διεθνείς επιστημονικές εξελίξεις. Χωρίς να γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν επιστημονικά επιχειρήματα.

Προσπάθησα να μην εμπλακώ σε τέτοιο διάλογο. Δεν ήθελα να δώσω αφορμές για αναπαραγωγή του μη επιστημονικού λόγου. Σε μοναδικές στιγμές της ιστορίας, ίσως στη δυσκολότερη στιγμή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολύ εύκολα μπόρεσαν και αναμείχθηκαν το ψέμα με την αλήθεια. Για να αναπαραχθεί το ψέμα ως αλήθεια. Το παρανοϊκό να παρουσιαστεί ως λογικό. Τέτοιες συμπεριφορές δεν βοήθησαν, ούτε βοηθούν.

Ο σύγχρονος κόσμος κλήθηκε ενωμένος να αντιμετωπίσει την απειλή με δύσκολους όρους. Σε μια χρονική συνέχεια, που η επιστημονική ιστορία που αφορά το νέο ιό μετατράπηκε σε πολιτική ιστορία. Στην προσπάθεια επανόδου των κοινωνιών στην κανονικότητα. Σε αυτή την περίοδο βρήκε πρόσφορο έδαφος η έννοια του κοινωνικού τέλους του απαγορευτικού, έναντι του επιστημονικού και με κανόνες. Η επιστήμη όμως παραμένει πιστή στους κανόνες και θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά στην Πολιτεία όταν ζητείται.

Με μόνο εφόδιο την ειλικρίνεια και την προσπάθεια να αναλύσω επιστημονικά τα δεδομένα, και με τη βοήθεια μιας επιτροπής 26 εμπειρογνωμόνων, στην οποία συμμετέχω υπό τον ΓΓ Δημόσιας Υγείας, τον κ. Πρεζεράκο, καθώς και τη στήριξη και τη συμβολή της ηγεσίας του υπ. Υγείας, τους υπουργούς Κικίλια και Κοντοζαμάνη, καθώς βέβαια και την ανεκτίμητη βοήθεια από την Πολιτική Προστασία και τον υπουργό κύριο Χαρδαλιά, προσπάθησα επί 4 μήνες να δίνω χρήσιμες πληροφορίες. Να απαντώ στα ερωτήματα που έθεταν οι συμπολίτες μας μέσω των δημοσιογράφων. Και κάποιες φορές να εμψυχώνω μια κοινωνία που αγωνιούσε.

Επανέλαβα πολλές φορές αυτό που είναι το μοναδικό δεδομένο στην επιστήμη. Η αβεβαιότητα. Η εντιμότητα του να πει κανείς “δεν γνωρίζω”. Όλο αυτό τον καιρό δεν αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό από όλους σας. Απλά ένας άνθρωπος απευθυνόμενος σε συνανθρώπους τους. Ένας άνθρωπος με αδυναμίες. Ένας άνθρωπος που φυσικά και δεν πρέπει να προβάλλεται σαν πρότυπο. Αναπάντεχα και απροσδόκητα βρέθηκα κοντά σας, τόσο κοντά σας μέσω του τηλεοπτικού φακού και εν μέσω απαγορευτικού. Και αισθάνθηκα κοντά σας κι ας μην επικοινωνούσαμε με φυσικό τρόπο.

Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι πνευματικό εφόδιο. Και μια παρηγοριά στο μυστικό πόλεμο με το άγνωστο. Με τον ίδιο το χειρότερο εχθρό μας. Που τον αγκαλιάσαμε με έναν παράξενο τρόπο. Που τον τιμούσαμε, σε εισαγωγικά, αναφέροντας ενοχλητικά νούμερα και στατιστικές. Στην πατρίδα μας, παρά τις απώλειες, επιτρέψτε μου να πω και να επαναλάβω. Δεν είχε τον τελευταίο λόγο. Και γι’ αυτό δεν του κάνω τη χάρη να ξανααναφερθώ σ’ αυτόν”.

Ο κ. Τσιόδρας επέλεξε να δώσει τέλος σε αυτή τη φάση ενημέρωσης με απόσπασμα από το γνωστό ποίημα «Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία» του Οδυσσέα Ελύτη:

“Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα

και με τα πιο μικρά.

Με τα καθημερινότερα των καθημερινών.

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.

Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.

Πολύ.

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.

Πολύ.

Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.

Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.

Που μπορώ και κλαίω ακόμα.

Και που τραγουδάω… μερικές φορές…

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.

Και ευωδιές που με γοητεύουν”.