Απομόνωση της Τουρκίας και άλλοι δράκοι

Μία από τις προσφιλείς καταφυγές της ελληνικής πολιτικής σε σχέση με την Τουρκία είναι ότι «είναι διπλωματικά απομονωμένη»  και αυτό προβάλλεται ως δεδομένο και ως διπλωματική  επιτυχία.

Αυτό, ότι η Τουρκία είναι «διπλωματικά απομονωμένη» δεν προκύπτει και πάντως όχι ως μία παγιωμένη και τελεσίδικη κατάσταση η οποία θα μεταφραστεί σε κάτι απτό για την  ελληνική πλευρά. Η διπλωματία είναι μία δυναμική διαδικασία και οι αποφάνσεις τύπου «η Τουρκία απομονώθηκε άρα πάμε καλά» φανερώνουν αφόρητα επιφανειακή άμα και επικίνδυνη λόγω άγνοιας ανάγνωση και προσέγγιση της απόλυτα υπαρξιακής απειλής για την Ελλάδα.

Οι λεκτικές καταδίκες της Τουρκίας, ακόμα και όταν γίνονται, όπως η χθεσινή από τους 27 της ΕΕ για την παράνομη δραστηριότητά της σε Κύπρο και Ελλάδα, δεν συνοδεύονται από κυρώσεις, άρα δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Η Τουρκία δεν πτοείται ακόμα και όταν υφίσταται πραγματικά αντίποινα, όπως η κατακρήμνιση της λίρας από τους Αμερικανούς παλαιότερα για τη φυλάκιση του πάστορα Τζέημς Μπράνσον, ή όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με πειστικές προειδοποιήσεις για σοβαρά μέτρα, όπως πάλι από τους Αμερικανούς για έξωση από το F-35 λόγω των S-400.

Ουδέποτε η ΕΕ επέβαλε κυρώσεις στην Τουρκία. Η Γερμανία πάντα και συνήθως όχι μόνο αυτή, μπλοκάρει οποιαδήποτε πρόταση για επιβολή μέτρων. Δεν το συζητά καν. Η Άγκυρα γνωρίζει ότι το πλέγμα των οικονομικών, εμπορικών και γεωπολιτικών αλληλεξαρτήσεων που έχουν οι ευρωπαϊκές χώρες μαζί της είναι πολύ βαθύ και πολυεπίπεδο για να το κόψουν και αυτό το εκμεταλλεύεται. Ξέρει ότι δύσκολα θα προβούν σε κάτι παραπάνω από δηλώσεις. Τα μέτρα – παρωδία που είχε αποφασίσει προ μηνών η ΕΕ υπό την πίεση της συμπεριφοράς της Τουρκίας, ουδέποτε εξειδικεύθηκαν και έγιναν «στοχευμένα» όπως προβλεπόταν. Ούτε πρόκειται.

Υπενθυμίζεται ότι με αφορμή την κρίση στη Λιβύη και ενώ η Ελλάδα κατήγγειλε ως παράνομο το Μνημόνιο Άγκυρας – Τρίπολης, η Γερμανία απομόνωσε την.. Ελλάδα αποκλείοντάς την από  τη Διάσκεψη του Βερολίνου, παρότι ήταν η άμεσα και κατεξοχήν θιγόμενη ,καλώντας βέβαια την Τουρκία.

Η Κύπρος, κράτος μέλος της ΕΕ και η Ελλάδα, κράτος μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δέχονται καθημερινά παραβιάσεις της κυριαρχίας τους και κανονική επίθεση από την Τουρκία, αλλά ουδείς ούτε από την ΕΕ, ούτε πολύ περισσότερο από το ΝΑΤΟ, διανοήθηκε την επιβολή μέτρων γι’ αυτό

Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία ανοιχτά ομολόγησε ότι οργάνωσε την απόπειρα εισβολής λαθρομεταναστών στον Έβρο και επίσης ανοιχτά δήλωσε ότι στόχος, πέραν της αποσταθεροποίησης της Ελλάδας, ήταν ο εκβιασμός της Ευρώπης, αλλά οι Ευρωπαίοι εγκάλεσαν την… Ελλάδα επειδή ανέστειλε τα αιτήματα ασύλου.

Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, σταθερός απολογητής της Τουρκίας και εκφραστής του «αναντικατάστατου» της γείτονος ως κορυφαίο μέλος της Συμμαχίας, «ξαναχτύπησε» για πολλοστή φορά μέσα σε λίγους μήνες υπερβαίνοντας το θεσμικό πλαίσιο της θέσης του κατά επικίνδυνο τρόπο, αφού άναψε ευθέως το πράσινο φως στην Τουρκία για ανοιχτή εμπλοκή στη Λιβύη κατά του Χάφταρ. Προσέξτε την απροσχημάτιστη τοποθέτηση του Στόλντενμπεργκ η οποία προκάλεσε την αντίδραση της Αθήνας:

«Στη Λιβύη υπάρχει εμπάργκο όπλων που πρέπει να τηρείται από όλες τις πλευρές. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βάλουμε στο ίδιο επίπεδο τις δυνάμεις με επικεφαλής τον Χαλίφα Χάφταρ και την κυβέρνηση του Φαγιέζ αλ Σαράζ, τη μόνη που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ. Για τον λόγο αυτό, το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να δώσει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση της Τρίπολης»…

Με αυτή τη δήλωση, όχι μόνο δικαιολογεί την παραβίαση  του εμπάργκο όπλων από την Τουρκία και της δίνει το «οκ» για κλιμάκωση, αλλά εμμέσως «νομιμοποιεί» και το ψευδομνημόνιο της Άγκυρας με την Τρίπολη, αφού το καθεστώς Σαράζ είναι «το μόνο που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ». Τόση απομόνωση η Τουρκία.

Την ίδια ώρα, ένας άλλος γνώριμός μας, ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός ναύαρχος εν αποστρατεία Τζέιμς Σταυρίδης, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της οργάνωσης Turkish Heritage Organization στην Ουάσιγκτον, (τουρκικό λόμπι), είπε (επανέλαβε για την ακρίβεια) τα εξής:

«Πρώτα απ ‘όλα, θέλω να επαναλάβω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της εμπειρίας μου ως στρατιωτικός αξιωματικός δεν είχα τίποτα άλλο παρά θετικές σχέσεις με τον τουρκικό στρατό. Και είναι μια τρομερά επαγγελματική ομάδα και συνεχίζω να είμαι ο ισχυρότερος υποστηρικτής της Τουρκίας και του ρόλου της μέσα στη συμμαχία του ΝΑΤΟ (…)Είναι παράλογο να μιλάμε για τους S-400 ως έναν πιθανό λόγο αποχώρησης της Τουρκίας από τη Συμμαχία. Νομίζω ότι είναι γελοίο. Και το έχω ακούσει. Νομίζω ότι διακινείται από ανθρώπους που έχουν κάποια άλλη ατζέντα(…) Όμως, θέλουμε πρωταρχικά να επικεντρωθούμε στον μακροπρόθεσμο τουρκικό ρόλο στη Συμμαχία. Είναι σημαντική η γεωγραφική της θέση. Έχει στρατιωτική ικανότητα υψηλού επιπέδου. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός στο ΝΑΤΟ. Και πάνω απ ‘ όλα, έχουμε στενές ιστορικές σχέσεις.»

Δεν το λες και απομόνωση. Ο «δικός» μας Τζέιμς Σταυρίδης, έχει διατελέσει μεταξύ άλλων Ανώτατος Στρατιωτικός Διοικητής του ΝΑΤΟ και Διοικητής της Αμερικανικής Διοίκησης Ευρώπης. Αν κέρδιζαν τις εκλογές οι Δημοκρατικοί θα ήταν Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου. Αυτά εντελώς ενδεικτικά, διότι θα χρειαζόντουσαν σελίδες επί σελίδων, για να παρουσιαστούν παραδείγματα της αμέριστης κατανόησης της Δύσης για την Τουρκία.

Επαναλαμβάνεται ότι οι διπλωματικές σχέσεις είναι δυναμικές και η Τουρκία κάποια στιγμή, λόγω της αμετροέπειας που την χαρακτηρίζει και της πολιτικής της να εκβιάζει όλους με όλα εξαργυρώνοντας με υπέρμετρα οπορτουνιστική διάθεση τη γεωγραφική της θέση, μπορεί όντως να βρεθεί αντιμέτωπη με πραγματική απομόνωση και συνέπειες όταν παραβιάσει ταυτόχρονα τα ζωτικά συμφέροντα πολλών. Αυτό όμως δεν συμβαίνει τώρα, όσο και να το θέλει η ελληνική διπλωματία η οποία αναζητά υποκατάστατα για την έλλειψη πραγματικής δικής της στρατηγικής έναντι της Τουρκίας.

Αντιθέτως, η Δύση και ειδικά οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν την προσπάθεια να επαναρυμουλκήσουν την Τουρκία τώρα που βρίσκεται και υπό οικονομική πίεση, πρωτίστως με καρότο και χτυπώντας το μαστίγιο μόνο στον αέρα. Και ένα μέρος από τα καρότα που της τάζουν, φυτρώνουν στον δικό μας κήπο.