Ο «Σουλτάνος» έχει μπελάδες

Το «άστρο» του Ερντογάν δύει στην Τουρκία. Όχι ότι δεν είχε έρθει η ώρα του. Αλλά, ο «Σουλτάνος» πίστευε πως θα μπορούσε να κυβερνά τον γειτονικό λαό μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Δεν είναι και λίγα χρόνια στην εξουσία, θα μου πείτε. Έχει… αλλάξει αρκετούς Έλληνες πρωθυπουργούς. Όμως, το ισχυρό του χαρτί, η οικονομία, καθώς συνέδεσε το όνομά του με μια περίοδο ευημερίας, έχει γίνει πλέον η αχίλλειος πτέρνα του. Η λίρα καταρρέει και ο ίδιος κινδυνεύει να την ακολουθήσει με εκκωφαντικό θόρυβο.

Τα τελευταία χρόνια υπέπεσε στα συνηθισμένα λάθη των ηγετών που ξεχνούν να κατέβουν από τις καρέκλες τους. Έπαιζε με τον ISIS, μπαινόβγαινε σε συμμαχίες με Ρωσία και ΗΠΑ και προσπάθησε να το παίξει άλλοτε προστάτης των μουσουλμάνων και άλλοτε «σερίφης» στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά, η Νοτιοανατολική Μεσόγειος δεν είναι μία εύκολη γειτονιά. Τα «παιδιά» της είναι σκληραγωγημένα. Ανταγωνίζονται χιλιάδες χρόνια. Προφανώς δε θα είναι τυχαίο ότι έχουν επιβιώσει έως σήμερα.

Και έχουν αντιμετωπίσει στην ιστορία τους πολύ πιο δύσκολους από τον Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Τούρκος πρόεδρος επένδυσε λεφτά που δεν είχε και ανθρώπινες ζωές από την τουρκική κοινωνία για να στηρίξει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Έχτισε ένα φαραωνικό παλάτι, ένα τεράστιο αεροδρόμιο, ήθελε να φτιάξει και νέα διώρυγα στον Βόσπορο. Αγόρασε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία γεωτρύπανα, άνοιξε πολεμικά μέτωπα με τη Συρία και τους Κούρδους στο Ιράκ, τσακώθηκε με το Ισραήλ, μπλέχτηκε στην περιπέτεια της Λιβύης και συνεχίζει να παρενοχλεί τη χώρα μας. Μάλιστα, την περίοδο της δικής μας οικονομικής κρίσης μας κοιτούσε υπεροπτικά. Περικυκλωμένος από πλούτη και υποτακτικούς ξέχασε τη βασική γνώση: ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Έχει ανατροπές. Δεν υπακούει σε σενάρια και ανθρώπινες μικροφιλοδοξίες. Ο εγωισμός είναι άσχημο πράγμα, ειδικά όταν συγκρούεται με άλλα «εγώ», που δεν μας λείπουν στον πλανήτη.

Ο Ταγίπ Ερντογάν ψάχνει από κάπου να κρατηθεί. Να σώσει τη λίρα και την εξουσία του.

Οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Τουρκίας είναι πλέον επιφυλακτικοί απέναντί του. Οι ΗΠΑ τον είδαν να αγοράζει πυραύλους από την Ρωσία και να ενοχλεί το κράτος του Ισραήλ. Δύο θέματα που βρίσκονται πάντα στην κορυφή της ατζέντας κάθε διοίκησης στην Ουάσινγκτον. Δεν παίζεις με Μόσχα και Τελ Αβίβ. Είναι τόσο απλό. Ο Τούρκος πρόεδρος το ξέχασε. Και τώρα πληρώνει τον λογαριασμό. Για την ακρίβεια δεν έχει να πληρώσει.

Είναι σαν τον πελάτη ενός νυχτερινού κέντρου που έκανε μεγαλύτερη «ζημιά» απ’ όση άντεχε η τσέπη του. Και τώρα είναι αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Κάπως πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα. Και χωρίς λεφτά το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι τον εαυτό του. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, στη διεθνή κοινότητα, δεν υπάρχουν λάντζες για τα πιάτα. Μονάχα τιμητικές ή και ατιμωτικές αποστρατείες. Αν δεν το καταλάβει γρήγορα θα χάσει και το αυτό το δικαίωμα επιλογής.